Vorið - 01.03.1947, Síða 10

6
VORIÐ
inn af stað og var nú enginn undir-
búningur hafður, hvorki nreð ræðu-
liöld né fána, og nú var gengið
beint á fund stjúpmóðurinnar og
iienni tilkynnt þessi ósk.
Móðirin kvaðst skyldu losa þau
við ruslatunnuna samstundis, og
það nreð nrikilli ánægju. Og þetta
sanra kvöld pressaði hún lratt Elísu,
setti á lrann nýjan borða, svo að
hann leit út, eins og hann væri nýr.
Upp frá þessum degi konrst allt í
sama horfið aftur. Verkfallið lrafði
aðeins liaft þær afleiðingar, að
börnin reyndu nú hér eftir að gera
stjúpmóður sinni allt til hæfis. Nú
voru allir lrlutir á sínunr stað. Allt
gekk nú miklu betur en áður, og
allir voru nú nri'klu glaðari og
ánægðari með sjálfa sig en l'yrr.
Þýtt af H. J. M.
Bréfaskipti.
Undirrituð óska eftir að komast í bréfa-
samband við pilta eða stúlkur á sama
aldri:
Sigurborg Björnsdóttir (14 ára).
Jóna Björnsdóttir (13 ára).
Sjávarborg, Eyrum, Seyðisfirði.
Aðalbergur Jóhannsson (19 ára).
Ari Aðalbjörnsson (17 ára).
Hilmar Jóhannsson (17 ára).
Allir til heimilis að Hvammi, Þistilfirði.
KRISTJÁN JÓHANNSSON:
Sólbráð
Fyrsti andblær hins fagra vors
freðna strýkur jörð,
bræðir snjóinn um hæð og hól,
og holt og móabörð.
Og gamlir klettar með kunnan svip
kasta skuggum á ný.
Vermir sólin, en vfíkja á braut
vetrarins kólguský.
Hlæjandi lítil, ljóshærð börn
íér leika í gljúpum snjó,
búa til karl og kerlingu,
því kapp og 'fjör er nóg.
En bækurnar velktu finna frið,
því fegurð hins Ijósa dags
seiðir og töfrar hvern sólelskan hug,
og sorgirnar gleymast stráx.
Æskan er „sólelsk og síþyrst“,
og svalandi unaðarveig
hins dýrlega, draumkennda vors
hún drekkur í einum teyg.
Sá drungi, er veturinn vakti,
er vikinn úr sálunum brott.
Á vorin ég veit það — og finn,
að vera ungur er gott.