Vorið - 01.03.1947, Síða 20

V () R I Ð
A 1 p h o n s e Daudet:
Síðasta kennslustundin
Ég' var heldur seinn í skólann
morguninn þann og var hræddur
um að íá ávítur, sérstaklega vegna
þess, að Hamel skólameistari hafði
ráðgert að hlýða okkur yfir kafiann
um hluttaksorðin, en í honum
kunni ég ekki stakt orð.
Sem allra snöggvast kom mér í
hug að stelast burt og vera úti allan
daginn. Veðrið var lieitt og bjart,
fuglarnir sungu í skógarjaðrinum,
og á opnu svæði á bak við sögunar-
mylluna voru prússneskir hermenn
gott, að Jretta var aðeins draum-
ur.
KAREN: Komdu nú inn og farðu
að borða, það verður að fara eins
og verkast vill nreð bækurnar. Þú
situr auðvitað eftir í skólanum á
morgun.
PALLI: Má ég ekki vera hér svo-
litla stund enn. Eg skal reyna að
læra allt, sem mér var sett fyrir,
J)ú mátt trúa Joví. Ég skal læra
J)að allt, Karen. Má ég ekki vera
hér svolitla stund enn?
KAREN: Jæja, það verður þá svo
að vera, svo skulum við sjá til á
morgun. (Karen fer út, en Palli
les af ákafa).
TJALDIÐ.
að æfingum. En ég var þó nógu
hugrakkur til að standast þessa
freistingu og flýtti mér til skólans.
Þegar ég fór fram Iijá bæjarráðs-
húsinu, sá ég mannþyrpingu standa
frarnan við auglýsingakassann. Síð-
astliðin tvö ár höfðu allar illar frétt-
ir borizt Jraðan — fregnirnar um, að
við hefðum beðið ósigur og nýtt
herlið þyrfti að kalla til herþjón-
ustu. Þarna voru tilskipanir herfor-
ingjanna — og ég Itugsaði með sjálf-
um mér: Hvað skyldi nú vera á
seyði?
Um leið og ég hraðaði mér þarna
fram hjá, kallaði járnsmiðurinn á
eftir mér, en hann var þarna ásamt
sveini sínum að lesa fréttirnar:
,,Þú þarft ekki að flýta þér svona,
karl minn, Jaú kemst nógu snemma
samt.“
Ég hélt, að hann væri að hæðast
að mér og herti svo á hlaupunum,
að ég var orðinn lafmóður, Jægar ég
kom inn í skólagarðinn.
Vanalega var mikill hávaði þarna
um ])að leyti, sem skóli var að hefj-
ast, en nú var alls staðar dúnalogn.
Ég' hafði gert mér von um að kom-
ast svo inn í sæti mitt, að e'kki yrði
eftir mér tekið, en Hamel kom auga
á mig og mælti vingjarnlega:
„Flýttu þér í sætið þitt, Franz