Vorið - 01.06.1959, Blaðsíða 14

52
V O R I Ð
liann kæmi auga á einhvern, sem
þyrfti hjálpar hans með.
Allt í einu beindist athygli hans
að litlum drenghnokka þarna niðri.
Hann hlaut að eiga eitthvað bágt.
Hann var svo magur og tötralegur.
nú gekk hann inn í matvörubúð,
ekki þó til að kaupa, því að hann
átti enga peninga, heldur af því, að
hann vissi, að þarna var matur. Pét-
ur fylgdi honum eftir.
í búðinni var mikið að gera.
Fólk var að koma og fara og keypti
alls konar vörur, girnilegar og góð-
ar. Litli drengurinn var hungraður,
en hann gat ekkert keypt.
Allt í einu sá hann eplakassa rétt
hjá sér. Hann gat náð í epli án þess
að nokkur tæki eftir því. Hann
færði sig hægt að kassanum, en Pét-
ur litli var þá á augabragði kominn
að hlið hans, og þegar drengurinn
gerði sig líklegan til að seilast eftir
epli og stinga því í vasa sinn, reyndi
Pétur að hvísla að honum: „Nei,
gerðu þetta ekki! — Gerðu þetta
ekki! — Þetta er ljótt!“ Það var eins
og drengurinn heyrði þessa aðvör-
un. Hann kippti að sér hendinni og
stakk henni í tóman buxnavasann.
Nú var Pétur allt í einu kominn
að hlið eins búðarþjónsins og hvísl-
aði í eyra hans: „Gefðu fátæka
drengnum eittlivað að borða. —
Gefðu honum eitthvað að borða!“
Rétt í þessum svifum sneri búð-
arþjónninn sér við og sá litla dreng-
inn, sem mændi inn fyrir búðar-
borðið. Hann fann allt í einu til
innilegrar samúðar með þessu ves-
alings barni, og þó að margir biðu
eftir afgreiðslu, gaf hann sér Jró
tíma til að rétta drengnunr tvær
kexkökur og eitt epli. Og þakklæt-
ið, sem skein úr augum hans, var
honum meira virði í þetta sinn en
allir peningarnir, sem streymdu inn
fyrir búðarborðið.
Litli engillinn livarf brosandi út
úr búðinni.
Mikil umferð var á götunni, og
Pétur fór allt í einu að hugsa um,
hve litlu börnin væru í mikilli
hættu fyrir umferðinni. Hann
minntist þess, að hann hafði sjálfur
dáið í umferðaslysi. Hvernig átti
hann að hjálpa öllum börnunum,
sem þarna voru í hættu. Hann
hafði ekki tíma til að hugsa lengi
um þetta, því að r<jtt í þessunr svif-
um sá liann litla stúlku hlaupa út á
miðja götuna í veg fyrir stóra bif-
reið, sem kom á fleygiferð. Pétur
var á svipstundu kominn að hlið
ökumannsins, sem bifreiðinni
stýrði og hvíslaði ákaft í eyra hans
aftur og aftur: „Varlega! — Var-
lega! — Aktu varlega!"
í sama bili kom bifreiðastjórinn
auga á litlu stúlkuna og gat á síð-
asta andartaki stöðvað bifreiðina.
Pétur litli haf'ði bjargað einu
mannslífi. Hann ætlaði nú að heim-
sækja systkinin aftur, en þegar
hann kom til þeirra, hafði einhver