Vorið - 01.06.1959, Blaðsíða 24

62
V O R I Ð
ÁLFUR (hefur misst alla stjórn á
sér): Ræfill! Fúlmenni! Farið út
úr mínu húsi! Ég vil ekki þurfa
að sjá yður framar. (Bendir á
dyrnar.)
KLEMENS (stendur upp): Hvað er
að, kæri vinur. . . .?
ÁLFUR: Vinur? (Reiðir hnefann.)
Á ég að lána yður einn lítinn?
Svona, út!
KLEMENS (gengur til dyra) Hvað
hefur eiginlega komið fyrir?
ÁLFUR: Ekki annað en það, að ég
er búinn að sjá, hvaða mann þér
hafið að geyma. Út með yður!
KLEMENS (út).
ÁLFUR (gengur um gólf, nýr sam-
an höndunum): Ó, mig auman!
Er þetta þá árangurinn af minni
dásamlegu uppgötvun? Enn hef
ég ekkert fengið annað en
skammir og svívirðingar. Og
þetta kalla menn sannleik- (Sezt,
í stólinn. Svipur hans breytist. í
sama bili kemur frúin inn ásamt
Ellu og Júlíu.)
FRIJIN: Er prófessorinn farinn?
ÁLFUR(með torkennilegri röddu):
Farinn? Já, ég henti honum út,
falshundinum þeim arna. Hann
kemur hingað bara til að
njósna. . . . og stela liugmyndum
mínum.
(Allir horfa steinhissa á Álf.)
JÚLÍA: Hvað er að þér, pabbi?
FRÚIN: Hann er þreyttur. Komdu
nú fram að borða, góði niinn.
Við ætlum að hafa sætsúpu og
kjötsnúða til miðdegisverðar.
ÁLFUR: Sætsúpu, svei! Hún er
barnamatur! Hvers vegna fær
maður aldrei brauðsúpu og
nautasteik. Það eru naumast veit-
ingarnar, sem manni eru boðnar
á þessu heimili. Hérna rná maður
þræla baki brotnu daginn út og
daginn inn, og hvað ber maður
úr býtum? Ha?
FRÚIN (grætur): Við erum nú bú-
in að ltúa saman í 27 ár, en svona
hefurðu aldrei verið við mig fyrr.
ÁLFUR: Æ, þegiðu, kerling.
Heldurðu, að ég hafi einhverja
ánægju af að sjá þig grenjandi
hér fyrir framan mig. Þér væri
skammar nær að reyna að vera
svolítið skemmtileg. (Horfir á
liana.) Það gerði ekkert til, þótt
þú greiddir á þér hárstrýið, þú
lítur út eins og flókatryppi. Svei
mér, ef mér stendur ekki stuggur
af þér.
FRÚIN (grætur hástöfum).
JÚLIA: Pabbi, hvernig geturðu
fengið þetta af þér?
ELLA: Ætli prófessorinn hafi misst
vitið?
ÁLFUR: Steinþegið, allar! Haldið
þið, að ég sætti mig við konuríki?
Nei, og ég skal sýna ykkur, liver
það er, senr ræður. (Skellir lófun-
um á stólbríkurnar og stendur
upp. Svipur hans breytist og
hann gengur ástúðlegur til konu