Vorið - 01.06.1959, Blaðsíða 12

50
V O R I Ð
því að hugga hann og hughreysta,
og hann fékk allt í einu svo mikið
traust á þessum nýja vini sínum, að
hann reis á fætur og ásetti sér að
fara í öllu að hans ráðum. Og nú
tók hvítklæddi sveinninn í hönd
Péturs og leiddi hann út í dýrð
himinsins, og allur ótti, öll sorg og
allur söknuður hurfu nú úr sál
hans á svipstundu, því að hann var
kominn til guðs.
Dagarnir iiðu, bjartir og yndis-
legir. Þarna voru engar nætur og
ekkert myrkur. Enginn vetur og
enginn knldi. Það var alltaf yndis-
legt vor. Jafnvel ennþá fegurra en
heima, þegar sólin var að koma upp
á morgnana, eða setjast á kvöldin.
Eitt sinn kom orð til Péturs um
það, að liann ætti að ganga frarn
fyrir Drottin. Þetta var svo stór-
kostlegur viðburður í lífi hans hér
á himnum, að það var ekki laust
við, að hann kenndi kvíða. Hverju
gat hann, þessi litli og fáfróði
drengur, svarað sjálfum konungi
himnanna, ef hann spyrði hann ein-
livers? Hvað gat hann, svona lítill,
gert fyrir konung himins og jarðar,
sem hafði milljónir herskara til að
framkvæma vilja sinn?
Engiliinn, sem hafði komið með
þessi skilaboð, leiddi hann af stað.
Þeir gengu þögulir nokkra hríð.
Allt í einu námu þeir staðar, og
Pétur, sem ekki þorði að líta upp,
heyrði að engillinn sagði:
„Drottinn allsherjar! Hér er ég
kominn með barn þitt, sem mér var
falið að sækja.“
Þá heyrði Pétur milda og blíða
rödd, sem mælti:
„Ég hef verkefni lianda þér,
barnið mitt. Þrjú l'átæk börn á
jörðunni hafa misst foreldra sína.
Eg hef ætlað þér það hlutverk að
vera verndari þeirra. Ætíð, þegar
þau eru í einhverri hættu, átt þú að
standa við hlið þeirra og gæta
þeirra. Ég mun blessa starf þitt og
gefa þér styrk til að rækja það vel.
Far þú í friði!"
Pétur fann, að þessari heimsókn
var lokið, og nú skeði nokkuð ein-
kennilegt: Hann fann undarlegan
mátt streyma um sig allan. Hann
óttaðist nú ekkert, kveið engu, en
fann aðeins til fagnaðar og gleði.
Hann, iitli drengurinn, átti að
verða sendiboði guðs til að vinna
kærleiksverk niðri í jörðunni.
„Má ég einnig hjálpá pabba og
mömmu?“ spurði liann engilinn.
„Já, ef þau þurfa þess með. Þú
mátt hjálpa öllum börnum, sent eru
í einhverri hættu. Guð hefur skipað
þér í sveit þeirra verndarengla, sem
eiga að gæta barna jarðarinnar,
þegar þau eru í hættu stödd. Ég
óska þér til hamingju með þetta
göfuga starf.“
Pétur var svo glaður, að hann gat
ekkert sagt. En engillinn sagði hon-
um að nú yrði hann að ganga í
skóla í nokkurn tíma, þar sem hon-