Vorið - 01.06.1959, Blaðsíða 16

54
V O R I Ð
Það var komið kvöld, það var
alkaf versti tíminn fyrir litlu svst-
kinin. Þá söknuðu þau mömmu
sinnar mest. Enginn nema iuin
kunni að breiða frið og ró yfir
heimilið, svo að allir sofnuðu glað-
ir. Enginn nema hún vissi, livers
litlu drengirnir þurftu með. Og nú
viidu þeir ekki hátta og voru í
vondu skapi. Ókunna konan kunni
engin tök á þeim, og þeir hlýddu
systur sinni ekki lieldur.
Pétur litli sá, að hér var úr vöndu
að ráða, honum datt alltaf eitthvað
snjallræði í hug. Hann laut nú að
litlu drengjunum og hvíslaði í eyru
þeirra: „Mamma vill, að þið séuð
góðir drengir. Mamma verður
hrygg, ef þið verðið ekki góðir og
þægir drengir.“
Enginn veit, hvort litlu drengirn-
ir hafa heyrt til Péturs. En allt í
einu fóru þeir báðir að hátta og
skriðu svo þegjandi upp í rúmið
sitt.
En Pétur var ekki ánægður.
Hann gekk nú til ókunnu konunn-
ar og hvíslaði einnig að henni. Eng-
inn veit heldur, hverju hann hvísl-
aði í eyra hennar, en það var eins
og henni dytti allt í einu í eitthvað
nýtt í hug. Hún settist við rúm
drengjanna, strauk þeim um 1 itlix
kollana og fór að raula gamlar
vögguvísur. Friður og ró færðist yf-
ir þá. Þeir lögðu handleggina hvor
um annars háls og sögðu lágt:
„iÞetta er alveg eins og þegar
mamma var hjá okkur." Eftir litla
stund voru þeir báðir sofnaðir.
Nú brosti Pétur. Hann var líka
ánægður. Hann Iiafði lokið góðu
dagsverki. Ekkert starf var eins
ánægjulegt og að hjálpa öðrum.
Honum fannst Drottinn brosa til
sín frá himninum, og þegar hann
sveif fagnandi út í kvöldroðann,
bað hann Drottin ujn styrk til að
hjálpa öllum börnum jarðarinnar,
einkum þeim, sem eru í hættu
stödd og eiga eitthvað bágt. Og enn
þann dag í dag er Pétur, litli vernd-
arengillinn, sem hélt í fyrstu, að
það væri svo leiðinlegt að vera í
himnaríki, á stöðugu ferðalagi um
jörðina. Þið skuluð hlusta vel, ef
hann skyldi þurfa að hvísla ein-
hverju að ykkur. H. J. M.
Einhverju sinni sátu tveir bændur
við eldstóna og kepptu hvor viS annan
um að segja ótrúlegar sögur.
„Ég átti einu sinni frænda,“ sagði
annar bóndinn. „Hann var svo fljótur
að hlaupa, að hann átti engan sinn líka.
Hann lék sér að því að láta menn
skjóta á sig úr byssu, og þegar
hann fann gustinn af byssukúlunni, tók
hann á sprett og hljóp um það bil eina
mílu, en þá gat kúlan ekki fylgt hon-
um lengra. — Ja-há.“
„Þetta kalla ég nú ekki mikið,“ sagði
hinn bóndinn. „Þú hefðir átt að sjá til
hennar frænku minnar. Hún gat slökkt
kertaljós, en á meðan klætt sig úr föt-
unum, en svo fljót var hún að því, að
þegar hún fór úr síðustu spjörinni, sást
enn bjarmi af kertaljósinu. — Geri
aðrir betur.“