Vorið - 01.06.1959, Blaðsíða 28

66
V O R I Ð
María, Pipp og Vipp
(Niðurlag.)
Svo hoppuðu Knútur og María
niður af vagninum, og það var á
síðústu stundii, því að samstundis
komu þau Pipp og Vipp heim. Þau
höfðu livort um sig langt strá í nef-
inu, svo að þau ætluðu enn að end-
urbæta hreiðrið.
Nokkru síðar kom önnur
maríuerlan heim. Það var víst
Vipp, því að það var engin málm-
plata á fætinunr.
— Nú fá ungarnir eitthvað að
borða, sagði pabbi. — Það hefði ver-
ið gaman að ltorfa á þá núna.
Mamma stingur nefinu upp í ginið
stórlega, en glöddust líka yfir. Kisi
greip mjálmandi feginlega í sokk-
inn og hélt sér þar, en drengurinn
dró að sér snærið, rétt eins og þeg-
ar fiskur er dreginn úr sjó. Það ískr-
aði í járninu á þaki kirkjunnar,
þegar klær kattarins klóruðu ofan í
það gegnum ullarsokkinn. En svo
þraut þakið og við tók lóðréttur
steiniveggur turnsins. Var kisi þá
orðinn svo áfjáður, og líklega sanu-
færður um, að sér mundi takast að
ná til drengsins, að liann sleppti
ekki takinu, þó að brekkan yxi
snögglega, enda var stutt eitt eftir
þar til Árni gat náð til hans með
á unganum og ýtir matnum niður í
háls. Og ungarnir gapa og gapa og
fá aldrei nóg, — þeir hugsa um ekk-
ert annað en að borða.
— Já, matur er h'ka góður, sagði
Knútur.
Eftir litla stund kom Pipp líka
heim að hreiðrinu. Hann renndi
sér í fallegri beygju yfir hlaðið, leit-
aði dálítið að mat í jörðunni fram-
an við fjósdyrnar, svo flaug hann
upp á fjósþakið og smaug undir
þaksteininn.
— Nú fá þeir ennþá rneiri nrat,
sagði pabbi brosandi. Svo varð
hann alvarlegur. — En það verður
henclinni, tekið í hnakkadrembið á
honum og kippt honum inn til sín
í turninn.
Jónas hætti fljótlega við stiga-
smíðið. Allir dáðust að snarræði
Árna og glöddust innilega yfir
björgun kettlingsins.
,,Nú væri fróðlegt, ef þú gætir
talað, þó að ekki væri nema fáein
orð, kisi minn,“ sagði drengurinn,
klappaði kisa og strauk hann allan,
„svo að við fengjum að vita með
hverjum hætti þú liefur komizt í
þessa gildru.“
Það upplýstist aldrei.
Jóhannes Óli.