Vorið - 01.12.1965, Síða 10

um mein. Hún þekkti ekki heiminn nógu
vel.
Næsta morgun, þegar komið1 var út
í garðinn, var ,hreiðrið tómt og ekkert
sást til unganna. Heiða var að vona,
að þeir hefðu lagt af stað út í hinn
stóra heim, en þegar mamma hennar
fór að gá betur umhverfis tréð, fann
hún þar örlitlar fjaðrir, tvö pínulítil
nef og einn lítinn fót. Þetta sagði sína
sögu. Heiða var óhuggandi. Hvernig
gat hún kisa hennar, þetta elskulega og
blíðlynda dýr, unnið annað eins ódæði?
Þetta voru einhver fyrstu alvarlegu von-
brigði hennar í lífinu. Hún áleit þetta
vonzku eina, en skildi það ekki, að þetta
er náttúra kaltar.ins að drepa skepnur
sér til matar, þó að hann þurfi þess
ekki. Þetta liggur í blóði hans.
Heiða var mjög hugsi þennan dag,
en undir kvöldið hafði hún tekið á-
kvörðun. Hún sagði mömmu sinni ekki
einu sinni frá henni. Hún tekur kisu
sína í íangið og fer með hana heim til
Svövu litlu Svavars. Hún drepur á dyr
og Svava kemur til dyra. Hún heilsar
Svövu hlýlega, en segir svo:
„Ég er komin með Bringu litlu, sem
þú gafst mér. Ég vil ekki eiga hana
lengur, af því að hún drap alla þrastar-
ungana mína í nótt. Ég þakka þér samt
fyrir að þú gafst mér hana. Vertu sæl.“
Og um leið fékk hún Svövu köttinn,
sem einu sinni var lítill, saklaus og
skemmtilegur kettlingur, en hafði nú
valdið sárri sorg í hjarta lítillar og sak-
lausrar stúlku, sem ekki var enn farin
að skilja heiminn. H. J. M.
PRINSINN HEFUR BJARGAÐ PRINSESSUNNI
og nú ríða þau burt fró höll tröllsins, þar sem hún var fangi. En ekki er öll hætta
úti enn. Tröllið hefur sent nokkra af rnönnum sinum á eftir þeim — við skulum
vona að prinsinn og prinsessan komist undan.
Geturðu séð hve margir óvinirnir eru, sem veita þeim eftirför? Reyndu að
telja þó!
152 VORIÐ