Vorið - 01.12.1965, Qupperneq 14

bróðirinn leitar eftir orðunum. „Ég verð
að játa, að ég þekkti ekki svo mikið til
hennar þessi síðustu ár.“
Móðurbróðirinn kveikir í vindlinum.
„Nei,“ svaraði Lovísa, og það harðn-
ar hljómurinn í rödd hennar. „Ekki í
mörg hin síöari ár.“
Móðurbróðir.inn situr kyrr ofurlitla
stund. Svo segir hann: „Það var svo
langt hingað.“
„Já,“ segir Lovísa og snýr sér að
honum, „líklega alltof langt.“
Móðurbróðirinn flytur sig órólegur
á bekknum. Hann fer að tala um hús
systurinnar.
„Við þurfum að reyna að selja það,“
sagði hann. „Hátt verð fæst auðvitað
ekki fyrir það. En eitthvað munar um
það til að leggja í sparisjóðsbók hans
hér.“
Hann leggur hendina á herðar Jó-
hanns.
Þegar Jóhann yfirgaf bernskustöðvar
sínar og fór burt með frænda sínum og
konu hans, fannst honum það líkast því
að hafa sagt skilið við sitt eigið líf. Nú
átti hann aðeins að vera til, en ekki
lifa. Hann sat við gluggann á lestinni
og horfði á landslagið sveipað vordýrð-
inni. Hann vildi helzt ekki tala.
Frændi hans var að spjalla við ein-
hvern annan ferðamann og v,ið og við
hlógu þeir hátt. Konan sat beint á móti
Jóhanni, og hann varð var við, að hún
horfði við og við rannsakandi á hann.
„Hefuröu ekki feröast með lestinni
áður?“spurði hún.
„Jú.“
„Hvenær þá?“
„Þegar skólinn hefur farið eitthvað
í skemmtiferðir.“
„Já, auðvitað. Annars liefurðu ekk-
ert far.ið? Þú og mamma þín hafa ekki
ferÖast neitt?“
„Jú, á liverju sumri.“
Jóhann hafði kökk í hálsinum. Hann
vildi vera laus við þessa yfirheyrslu.
„Jæja, hvert fóruð þið?“
„Til Árósa — og Kaupmannahafnar.“
Nú fór frændinn að hlusta.
„Jæja,“ sagði hann, „gaf saumaskap-
urinn svo miklar tekjur?“
„Já“
„Gerði mamma þín nokkuð annað
en að sauma?“
„Já.“ Jóhanni lá við gráti.
„Jæja, hvað þá?“
„Ymislegt. Hún hjálpaði til á heim-
ilum.“
„En þá hefur hún ekki getaö saumað.“
„Jú — á kvöldin — og á nóttunni.“
Jóhann sneri sér undan. Hann þoldi
ekki meira. Þessi fáu orð um hið týnda
ævintýraland bernskunnar, sem vonlaust
var að endurheimta aftur, knúði hann
til að beygja höfuðið niður að hand-
legg sér.
Sorgin færir mönnum vizku. Sorgin
gerir barnið fullorð.iS.
Eftir nokkra mánuði á bæ frænda
síns, var Jóhann ekki neitt barn lengur,
þótt hann væri aðeins þrettán ára. Hann
tók þátt í daglegum verkum með börn-
um frænda síns. En hann lifði í sínum
eigin heimi. Hann kvartaði ekki, en lók
hverjum degi möglunarlaust.
Það hafði verið erf.itt að vera rifinn
156 VORIÐ