Vorið - 01.12.1965, Blaðsíða 29

BJARGAÐ ÚR LÍFSHÁSKA
EFTIR MAGNE ÖSTBY
Ketill í Haugum er úti í eldiviðar-
skála að höggva við til jólanna. Hann
er ekki í skólanum þessa viku og notar
tímann til ýmissa verka fyrir heimilið.
Hann er tólf ára, rauður í andliti og
alvarlegur. Milli augnanna er hrukka,
sem bendir á áhyggjur. Jafnt sagarhljóð-
ið hljómar frá skálanum, er sögin smýg-
ur gegnum þurran viðinn. Hann hefur
raðað trjáviðarbúlka upp við einn vegg-
inn.
Það er ekki að ástæðulausu að Ketill
er svona áhyggjufuilur. Eftir tvær vikur
eru jólin, sem flestir hlakka til allt árið.
En það verður víst lítið um jólagleði
hór í Haugum að þessu sinni. Það kem-
ur af slysinu, sem pabbi hans varð fyrir.
Drukkinn ökumaður ók á hann, og hann
hefur legið í sjúkrahúsi á þriðja mánuð
og ekkert útlit fyrir, að hann kornist
heim fyrir jól. Æ, þessi stöðugi drykkju-
skapur, sem þau hér á Haugum verða
einnig að líða fyrir, þó að þar sjáist
aldrei dropi af áfengi. Ketill tekur öxina
og klýfur rösklega næsta viðarkubb.
Af þessu koma aðrar áhyggjur, sem
þau verða að berjast við. Það hefur ekki
verið létt fyrir móður hans að sjá heim-
ilinu farborða, síðan pabbi hans slasað-
ist. Utgjöld heimilisins eru þau sömu
og þó nokkru meiri, þegar jólin fara í
hönd. Síðast þegar þau heimsóttu föður
hans í sjúkrahúsið heyrði hann, að hann
minntist á, að þau yrðu sennilega að
selja Gullrós, það mundi ekki hægt að
komast hjá þvl. Þetta gekk honum til
hjarta og hann sá, að móðir hans tók
það einnig nærri sér. Þau höfðu átt Gull-
rós eins lengi og hann mundi og hann
drukkið mjólkina úr henni í uppvextin-
um. Það var nærri því eins og að missa
einhvern af heimilisfólkinu að ætla að
farga henni. En ekki var nú annað sjá-
anlegt.
Þá var það, sem hann tók sína ákvörð-
un. Hann ætlaði að hjálpa mömmu sinni,
svo að hún þyrfti ekki að selja kúna.
Var hann ekki orðinn 12 ára, stór og
sterkur strákur? Uppi í fjalli átti hann
rjúpnasnörur, og nú ætlaði hann að
auka þær. Það gerði hann, en árangur-
inn varð ekki sá, sem hann vænti. Það
kom meðal annars af þessu stöðuga
snjóveðri. Snörurnar hurfu í fönn, þeg-
ar hann hafði snúið við þeim bakinu.
Og ekki gat hann sinnt þessu nema aðra
hverja viku, hina var hann í skólanum.
Það, sem hann hafði veitt fram að þessu
var lítið og mundi hrökkva slutt. Og nú
voru aðeins tvær vikur til jóla. Þetta
leit ekki vel út.
Fjallshlíðin er öll hvít og snjórinn
hylur trjágreinarnar, þegar Ketill leggur
af stað daginn eftir til að vitja um snör-
urnar. Trén beygja toppinn undir snjó-
þunganum eins og gömul tröll með
VORIÐ 171