Vorið - 01.12.1972, Page 30

Helena og Haría voru búnar aS fá vitueskju
um strokufangana frá Pertli, um dvöl þeirra í
Yiktoríufylki og þann þáttj sem bófar þessir
höfðu átt í slysinu vi'ö Luttonbrúna. Majórinn
sýndi þeim nú blaöið, sem hann liafði keypt í
þorpinu, þar sem skýrt var frá því, að yfirvöldin
hefðu varað við þessum Ben Jonson. Eu hvernig
hafði majórinn uppgötvað, að Yrton og Ben
Jonson var einn og sami maðurinn? Það var gáta,
sem allir vildu fá ráðningu á.
Þaö var kunnugt, að majórnum var aldrei um
þennan mann gefið. Eu svo höfðu ýmis smáatvÍK
orðið til þess að styrkja þann grun majórsins, að
Yrton væri ekki allur þar sem hann var séður.
Hann hefði þó tæplega látið uppi þennan grun
sinn, ef viðburðir síðustu nætur hefðu ekki fært
honum fulia vissu. Hann skýrði nú frá eftirfar-
andi:
Þegar liann vaknaði um nóttina, hafði hann séð
einhverja skugga úti við skógarjaðarinn. Við nán-
ari athugun sá liann, að þetta voru þrír menn,
sem athuguðu sporin í moldinni mjög nákvæm-
lega. Lindsav þekkti þarna smiðinn frá Wimmer-
ánni, og hann greindi einstaka orð og setningar,
svo sem: „Það eru þeir,‘ ‘ sagði einn þeirra. —
„Já,“ mælti annar. „Ég lief þegar fundið mót
eftir smárablaðið.“ — „Þetta hefur allt gengið
að óskum, liestarnir hafa drepizt liver á eftir
öðrum. Eitrið hefur verið ósvikið.' ‘
„Að svo mæltu þögnuðu þeir,“ mælti majór-
inn, „og liurfu inn í skóginn. Ég liafði ekki enn
heyrt nægiloga mikið og veitti þeim því eftirför.
Og brátt lieyrðist aftur ómur af samtali þeirra:
„Ben J onson er slunginn náungi,“ sagði smiður-
inn, „með ullar sögur sinar um skipsstrand, sem
hann hefur aldrei séð né heyrt. Ef áætlanir lians
standast, stöndum við með pálmann í höndunum.
Hann liefur svei mór vit í kollinum, þessi Yrton,
eða livað óg vildi sagt hafa, þessi Ben Jonson.“
„Ég þurfti ekki að heyra meira og hélt því
aftur heim til tjaldsins," sagði majórinn að lok-
um.
„Þessi þorpari er þá eftir þessu ekki einn af
hásetunum af „Britannia" og gengur undir fölsku
nafni?“ spurði greifinn.
„Nei,“ svaraði Lindsay, „óg álít, að liann lieiti
í raun og veru Yrton, eins og slcjöl hans sýna.
Hann þekkir Grant og hefur vcrið undirforingi
eða varaskipstjóri á „Britannia“.“
„En geturðu þá sagt mór, hvers vegna vara-
skipstjóri Grants er hér í Ástralíu og hvernig hann
er liingað kominn?“
„Nei,“ mælti Lindsay, „og lögreglan veit það
auðsjáanlega ekki heldur. XJm áform hans hór er
ekki heldur gott að segja. Það er leyndardómur,
sem framtíðin verður að greiða úr.‘ ‘
Lögreglan veit þá væntanlega ekki, að Yrton
og Ben Jonson er einn og sami maðurinn.“
„Sennilega ekki.‘ ‘
„Þessi bófi liefur troðið sér inn á lieimili Paddy
O’Moores í einhverjum illum tilgangi," sagði
Helena.
„Yafalaust,“ mælti majórinn. „Hann liefur
efalaust verið farinn að undirbúa einhverja klæki
gegu húsbónda sínum, þegar lionum allt í einu
bauðst betra tækifæri til að fremja ábatasami
illvirki. Hann hlustaði með athvgli á frásögn
Eðvarðs um skipsstrandið, og þá liefur lionum á
einni svipstundu dottið í hug að færa sór það í
nyt. Ferðin var svo, ákvoðin á svipstundu. Járn-
ingamaðurinn hólt síðan uppi sambandi á milb
lians og bófaflokksins, og með lijálp merktu skeií-
unnar gátu þeir alltaf fylgzt með ferðum okkar.
Bófaflokkurinn var því stöðugt á liælum okkar,
og liestarnir og uxarnir voru smátt og smátt
drepnir með eitri. Að lokum leiddi liann okkur út
i þetta fen.“
Svik Ben Jonsons voru nú öllum ljós, en eng-
inn hafði þó í svipinn komið auga á afleiðingar
þeirra til fullnustu nema Maria Grant. Jolin sá,
að lmn fölnaði, og tár komu fram í augu hennar.
„Grátið þér, María?“ spurði liann.
„Paðir minn! Faðir minn!“ mælti liún kjökr-
andi.
Hún gat ekki sagt meira, en allir skildu sorg
hennar.
Svik Yrtons höfðu kollvarpað öllum vonum um
að bjarga Grant skipstjóra. Hann hafði búið til
söguna um strandið til að geta ginnt greifann og
fylgdarlið hans inn á meginlandið. Þetta liafði
komið greinilega í ljós í samtali þorparauna um
nóttina. „Britannia" hafði aldrei strandað viö
Twofoldflóa. Grant hafði því aldrei stigið fæti á
meginland Ástralíu.
í annað skipti hafði skökk þýðing á máb
flöskuskeytanna leitt þau á glapstigu. Hver
treysti sér nú til að segja einliver hughreystingar-
orð til barnanna? Róbert grét í fangi systur sinn-
ar, og Paganel tautaði þungur á brún:
30
VORl9