Bjarmi - 01.12.1993, Blaðsíða 8

FRÁSÖGN
✓
Ast á veikri móður varð uppspretta söngs
Kærleikur sem kennir til
Söngurinn, „Eitt sinn Guðs son gekk umkring,“ er
90 ára gamall. Hann er enn mikið sunginn, t.d í Nor-
egi og Danmörku, en einnig hér á landi. Höfundur-
inn var tvítug, norsk stúlka, Helga Ingebrigtsen. Hún
orti sönginn „2. júní 1903 klukkan hálffimm um
morguninn,“ eins og hún segir sjálf í lítilli minnis-
bók. Þar skráði hún sönginn í skyndi og hreinskrif-
aði hann svo um daginn.
Eflaust fýsir marga að vita hvað það var sem
kallaði fram þá sterku löngun að hjálpa og
þjóna í auðmýkt og kyrrþey sem söngurinn ber
glöggt vitni um.
Umhyggjan fyrir móður minni fyllti mig
heilbrigðu, glöðu stolti og gerði mig dásamlega
ríka þrátt fyrir mikinn ófullkomleika minn og
að stundum hrönnuðust erfiðleikar upp í kring-
um mig. Þegar ég liafði annast um móður mína
í tvo áratugi andaðist hún í friði og gekk inn til
hvíldarinnar hjá Guði.“
„Oljós áform“ Helgu um framtíðina höfðu
nú tekið á sig skýra mynd en með öðrum hætti
en hún hafði búist við. Þess vegna hlaut hún að
gefa ungu fólki þetta heilræði. „Hlaupist aldrei
frá verkum sem Guð hefur fyrirbúið ykkur. Þau
fela í sér mikla blessun.“
Stúlka kemur af dansleik
Hver Ijóðlínan
af annarri
myndaðist,
hvert erindið
af öðru. Brátt
hafði þessi
litli, einfaldi
söngur orðið
til.
Óljósar framtíðarvonir
Helga Ingebrigtsen fæddist í Álasundi í Nor-
egi 1882 og átti heima þar. Faðir hennar var
skipstjóri og dó langt fyrir aldur fram. Helga
varð nemandi í Kennaraskólanum í Kristjáns-
sundi og þegar hún hafði lokið prófum gegndi
hún kennarastarfi um eins árs skeið á prestsetr-
inu í Sunndal. En að því búnu hélt hún heim til
móður sinnar sem þá var orðin ekkja.
„Þegar ég kom heim var hugurinn fullur af
óljósum áformum um framtíðina," skrifar hún.
„Mig dreymdi meðal annars um að dveljast er-
lendis um tíma. En móðir mín var mjög farin
að heilsu, enda áttaði ég mig fljótlega á því að
hún þarfnaðist aðstoðar minnar og liðsinnis,
bæði fjárhagslega og að öðru leyti. Þetta varð
mér eins og köllun sem ég hvorki vildi né gat
vikist undan.
Nóttina forðum gafst ungu stúlkunni sérstakt
tilefni til þess að orða hugsanir sínar um bless-
un þess að starfa í auðmýkt og kyrrþey.
Góð vinkona hennar hafði heimsótt hana
skömmu áður, „Bolla, bernskuvinkona mín frá
Kristjánssundi,“ en hún hafði tekið þátt í söng-
móti í bænum og hafði að sjálfsögðu verið ætl-
að að gista hjá henni.
Þegar liðið var á nóttina kom Bolla heim.
Hugur hennar snerist allur um dansleik sem
hún hafði tekið þátt í. Meðan hún var að hátta
sagði hún lauslega frá dansleiknum. Lýsti fal-
legum kjólunum, sem höfðu tekið kjólnum
hennar langt fram, og glaumnum meðal þátt-
takenda - og gremjunni sem alltaf sigldi í kjöl-
farið. Og innan stundar var hún sofnuð.
„En ég lá vakandi. Eg var lífsglöð, tvítug
ungmey. Rétt sem snöggvast fannst mér eins og
glaumurinn á dansleiknum heillaði mig. - En
1