Bjarmi - 01.12.1993, Blaðsíða 19

Okkur mömmu tókst aö flýja inn í skóginn.
Við vorum slypp og snauð, höfðum engan eld,
ekkert. Okkur var kalt á nóttunni og höfðum
ekki maníok að drekka. Hungrið svarf að okk-
ur og mýflugurnar voru að gera út af við okkur.
En við flýðum öll þessi vígaferli og vorunt
ein unt tveggja ára skeið. Manndrápin tvístruðu
okkur öllum. Þannig var hegðun okkar fyrrum.
Þeir eru mannætur
Ég var sífellt hræddur um að kóvodar (þeir
sem koma utan að, útlendingar) kæmu og skytu
mig. Kóvodar eru allir mannætur. Mamma
hafði varað mig við því að láta fótspor sjást eft-
ir mig við ána, þá myndu þeir hafa uppi á mér.
Ef við rákumst á kóvoda felldum við þá af
ótta við að þeir kæmu fleiri saman til að drepa
okkur og ræna börnum okkar með leynd.
Mojpa var okkar verstur í manndrápunum.
Kóvodi einn drap nokkra ættingja hans og
Mojpa lét reiði sína bitna á okkur öllum. Við
lögðum á flótta. Svo felldi hann kóvodann og
eftir' það gekk hann berserksgang og varð
ólæknandi manndrápari. íteka bernskuvinur
minn batt trúss sitt við hann og þeir fóru um og
úthelltu blóði.
Við urðum að flýja undan íteka og Mojpa.
Þeir myrtu systur mína og sátu um líf mitt. Við
forðuðum okkur langt í burtu, byggðum okkur
hús, felldum tré og tókunt að rækta garð. Þetta
voru maníok, bananar, hnetur og sætar kartöfl-
ur.
Blóðhefnd
Einn daginn var mér sagt að íma, banamað-
ur föður míns, væri kominn. Ég fylltist heift.
Ég hafði alltaf vonast til að geta stytt honum
aldur vegna föður míns. Ég sagði að við yrðum
að drepa hann, annars yrði hann fyrri til.
Við lögðum af stað og fundum Ima og hóp-
AÐ UTAN
Geketa er eiiut þeirra
sem réÖust á kristni-
boðana fimm og
felldu þá með spjótum
sínum ífrurnskógum
Ekvadors 1956. Nú er
hann orðinn kristinn.
Hér segir hann sögu
sína.
Það hlýtur að
vera kærleik-
ur sem knýr
þá til að gefa
okkur þetta.
Okkur var
Ijóst að þeir
ætluðu ekki að
gera okkur
mein.