Bjarmi - 01.12.1993, Blaðsíða 20

AÐ UTAN
inn sem var með honum. Það var farið að
rökkva. Við fórum hús úr húsi og drápum alla
sem við komumst yfir. Ima vaggaði sér í hengi-
rúminu sínu. Tveir menn ráku hann í gegn með
spjótum sínum - og ég stakk hann aftur og enn
einu sinni ... Við kveiktum í húsinu. Þar brann
Ima inni. Þannig vorum við áður.
Einu sinni bar svo til að flugvél flaug yfir
okkur. Hún hnitaði hringi og kastaði fötum og
hnífum niður til okkar. Þeir hrópuðu: - Komið!
Komið með okkur!
Nampa skildi að Dajúma systir hans væri á
lífi og byggi með kóvodum úr því að þeir gátu
kallað á tungu okkar.
Kristniboðarnir fimm
Flugvélin kom aftur og lenti á sandeyri við
ána. Nokkrir Akamenn gengu til móts við
komumenn.
Seinna þetta kvöld reiddist Mampa vegna
brúðkaups sem hann sætti sig ekki við. Hann
gáði að einhverjum sem hann gæti svalað reiði
sinni á, tók öll spjótin sín og öskraði til mín: -
Komdu, drepum nú. Kóvodarnir eru hér
skammt frá. Nú er tækifærið okkar, komið.
Drepum þá!
Gímadí var ein kvennanna. Hún mælti: - Já,
mennirnir í flugvélini eru mannætur og þeir eru
komnir til þess að éta höfuð okkar.
Við tókum spjótin okkar og lögðum af stað.
Við vorum í vígahug. Kóvodarnir voru á sand-
inum og kölluðu á okkur. Mampa hljóp til eins
þeirra og mundaði spjót sitt. Hann kastaði því
og maðurinn féll dauður til jarðar. Við drápum
annan. Hinir tóku til fótanna og við gerðum út
af við tvo til viðbótar.
Síðasti kóvodinn hrópaði: - Drepið ekki!
Drepið ekki! Við skildum orð hans. - Við kom-
um einungis til þess að kynnast ykkur! Við ætl-
um ekki að ráða ykkur bana. Hvers vegna drep-
ið þið okkur?
Hann stóð á trjástofni úti í ánni. Þá rak Kímó
spjót í brjóst hans og hann féll í ána. Að því
búnu héldum við heim, brenndum hús okkar og
flýðum inn í skóginn. Þar settumst við að.
Þegar ég hugsa um þetta líður mér hræðilega
illa. Kóvodamir höfðu ekkert illt í hyggju.
Þeim gekk gott eitt til.
Nýtt líf
Seinna fór önnur flugvél að koma. Þeir létu
gjafir falla niður til okkar, hnífa og föt. Og við
sögðum: - Það hlýtur að vera kærleikur sem
knýr þá til að gefa okkur þetta. Okkur var ljóst
að þeir ætluðu ekki að gera okkur mein, og við
sögðum: - Nú er nóg komið af manndrápum
með spjótum. Förum að hitta þá.
Síðan gekk ég til þeirra, við hjónin og
nokkrir aðrir, og þeir komu til okkar. Og nú lif-
um við saman.
Kóvodarnir töluðu mikið um Guð. Við
hlustuðum og við skildum þá. Við tókum orð
þeirra um Guð alvarlega og ákváðum að hætta
að ráða hver öðrum bana. Við erum ekki lengur
haldnir ótta. Við erum hættir að breyta þannig
að það leiði til vígaferla. Nú lifum við í trúnni á
Guð. Þeir sem trúa ekki halda áfram að farga
hver öðrum. Þeir sem trúa lifa vapóní, bera um-
hyggju hver fyrir öðrum.
Það er ekki einu sinni ár síðan nokkrir piltar
ráku systur mína Game í gegn með spjótum,
hana sem bjargaði lífi mínu með því að bera
mig í dulunni sinni. Þeir drápu hana, alveg eins
og forfeður okkar voru vanir að gera.
Ég reiddist ógurlega þessum glæp þeirra við
systur mína. Aður hefði ég jafnskjótt gengið af
þeim dauðum. Nú trúi ég á Guð og ég vil ekki
fremja slíkt framar. Við jörðuðum liana. Ég var
sárhryggur en við verðum að láta lífið halda
áfram.
Kóvodar kalla okkur Áka, villingana. En við
erum menn. Við erum Váraníar.
(Öyvind Ökland, Dagen).
Góðar fréttir frá Konsó
Mörgum kristniboðsvinum er kunnugt um að erfið-
leikar hafa verið í söfnuðinum kringum kristniboðsstöð-
ina í Konsó í Eþíópíu undanfama mánuði. Hefur sumum
þótt gæta öfga í hegðun unga fólksins á guðsþjónustum
og samverustundum en leiðtogarnir ef til vill ekki haft
fullan skilning á viðhorfum hinna yngri og því ekki tekið
rétt á málum svo að mikil misklíð hefur staðið starfinu
fyrir þrifum. Nú lægði öldurnar fyrir nokkru en aftur
tóku harðir vindar að blása.
Síðustu vikur hefur mikið verið beðið fyrir þessu og
kristniboðar og heimamenn lagst á eitt um að leysa deil-
urnar. Seint í nóvember bárust þær fréttir að fullar sættir
hefðu tekist milli aðila og ríkti nú friður meðal safnaðar-
fólksins.
Kristniboðarnir senda kristniboðsvinum þakkir fyrir
bænir þeirra og óska þess jafnframt að haldið verði áfram
að biðja fyrir söfnuðinum svo að öll sár megi gróa og
einhugur ríkja meðal kristinna Konsómanna. Þegar
kveðjan var send voru allir kristniboðamir nema Helgi
Hróbjartsson staddir í Addis Abeba ásamt börnum sín-
um.
!© liptanfi