Bjarmi - 01.10.1995, Blaðsíða 9

ALDARMINNING
Ólaíur

Ólafur meö kínverskum
lærdómsmanni.
pui'a'T'a'
^ iQo7 áöur
sarnstarfP^'^Harferfi -
****«£%fi*
stórviðrinu einu. Hann heyrist ekki síður og birtist
ekki síður í blíðum blænum, - mildi hans og
miskunn. Og Ólafur var eins og harpa Guðs. Það,
sem hann sagði frá og talaði um, fór skemmstu leið í
hugskotin og hjörtun. Raunar var hann eins og heil
hljómsveit og hljómkviða, allt fas hans, röddin,
gleðin, brosið, en einnig hryggðin og sársaukinn
vegna þeirra, sem lifðu í vonarsnauðri veröld,
myrkri og þjáning.
II.
Drottinn gerði þann mann, sem þannig kom
drengsnáða fyrir sjónir fyrir tæpum sextíu árum, að
tákni fyrir íslenzka þjóð, - áminning um skuld hennar
og skyldur.
Nú eru liðnir tæpir þrír aldarfjórðungar, frá því að
Ólafur hélt austur til Kína og gerðist þar kristniboði.
Hann fór þangað á vegum erlends kristniboðsfélags,
en þó fór svo, að fyrstur íslenzkra manna var hann
studdur af fslendingum til kristniboðs í fjarlægu
landi. Þáttur hans í íslenzkri kirkjusögu er því næsta
merkur.
Árið 1873 ritaði helsjúkur, norðlenzkur prestur
bréf til þjóðar sinnar. Þjóðhátíð var í vændum. Hann
lagði til, að stofnað yrði kristniboðsfélag á Þing-
völlum á þeirri þjóðhátíð. Hann var ungur og
djarfmæltur: „Ég hræðist hvorki fátækt þjóðarinnar
né auvirðileika uppástungumannsins," segir þar. „Ég
hef tekið eftir því, að Drottinn framleiðir einatt mik-
ið af litlu. Þannig getur hann með þessari fámennu
og fátæku þjóð, gert gagn annarri stærri og ríkari
þjóð, það gagn, sem ekki verður metið eftir mæli-
kvarða veraldarvitringanna."
Bréfritaranum entist ekki aldur fram á þjóðhjátíðar-
árið. Félagið fæddist nær andvana. Þeir voru fáir,
sem töldu íslendinga aflögufæra um kristinn dóm.
Drottinn gerði pann mann að táknifyrir
íslenúa þjóð, - áminning um skuld hennar
og skyldur.
9