Bjarmi - 01.05.1998, Síða 5

ur f átökum lffsins
Mér verður oft hugsað til mannsins, sem flaug frá
Indlandi til New York, og þegar hann var lentur þá
settist hann niður og beið eftir sálinni.
Að staldra við
í þægilegri heimsmynd nútímans, þar
sem glansmyndir eru margar og lífið
sett fram í tiltölulega þægilegum plast-
umbúðum, er sjaldan rúm fyrir óþægi-
legar glímur af trúartilvistarlegum toga.
Einfaldar lausnir, skammtímalausnir,
eru látnar duga og sá lærdómur, sem fá
má hjá hinum eldri og reyndari, er lát-
inn víkja fyrir smellnum tilsvörum
þeirra sem telja núið vera viðmiðun alls.
Við slíkar aðstæður á trúin undir
högg að sækja því mann-
eskjan er orðin viðmið-
un sjálfrar sín.
Trúin víkur sér
ekki undan erfið-
um spurningum
og staðreynd-
um lífsins,
heldur ávarpar þær og ávarpar þann
sem stendur frammi fyrir þeim. Stund-
um er sagt að ganga sálgæslunnar liggi
fram á brún hengiílugs þar sem hyldýpi
þess sem leitar eftir sálgæslu blasir við.
Á brún hengiflugsins getur margt gerst,
en sú krafa hvílir ekki á sálusorgaran-
um að falla harkalega með skjólstæðingi
sínum á botn hyldýpisins. Það er ekki
það sem felst í orðum Jesú: .....neyði
einhver þig með sér eina mílu, þá far
með honum tvær“ (Matt. 5:41), heldur
að leitast við að finna úrræði, svör sem
duga, andspænis veruleika lífs og
dauða. „Verið glaðir í voninni, þolin-
móðir í þjáningunni og staðfastir í bæn-
inni" (Róm. 12:12), sagði Páll postuli.
Þjáningin hefur sinn tíma. Henni verður
ekki vikið burt skyndilega, vegna þess
að við höfum ekki tíma til að staldra við.
Mér verður oft hugsað til mannsins,
sem ílaug frá Indlandi til New York, og
þegar hann var lentur þá settist hann
niður og beið eftir sálinni.
Trú, vori og kærleikur
„Trúin er fullvissa um það, sem menn
vona, sannfæring um þá hluti, sem eigi
er auðið að sjá“ (Hebr. 11:1). Ganga sál-
gæslunnar getur verið löng og bæði sá
sem leitar eftir og sá sem er til þjónustu
þiggja á göngunni. Þetta er ekki ein-
hliða samband, heldur tvíhliða.
Hvenær sem er getur sá/sú sem er
veitandi sálgæslunnar þurft að vera
þiggjandi. Við vitum ekki hvenær
dauðinn kveður dyra en við vit-
um að sorgin gleymir engum.
um,
en þá
mun ég
g j ö r -
þ e k k j a ,
eins og ég er
sjálfur gjör-
þekktur orðinn.
En nú varir trú,
von og kærleikur,
þetta þrennt, en þeirra
er kærleikurinn mestur"
(I. Kor. 13:11-13).
Bragi Skúlason er sjúkrahúsprestur.
Afi minn kenndi mér þá lexíu að
horfast i augu við óttann. Þegar systir
mín dó þá var það hann sem stuðlaði að
því að ég var viðstaddur kistulagningu
hennar. Ég hef margt að þakka Guði
fyrir en mest þó fyrir það að eldri kyn-
slóðin í þeim fjölskyldum, sem að mér
standa, hafði trú, von og kærleika að
leiðarljósi. Og það er hlutverk þeirra
eldri, að leiða þá yngri, jafnvel þótt þeir
yngri telji sig hafa höndlað allan sann-
leikann í augnablikinu einu saman.
„Þegar ég var barn, talaði ég eins og
barn, hugsaði eins og barn og áfyktaði
eins og barn. En þegar ég var orðinn
fulltiða maður, lagði ég niður barna-
skapinn. Nú sjáum vér svo sem í skugg-
sjá, í ráðgátu, en þá munum vér sjá
augliti til auglitis. Nú er
þekking mín í
m o 1 -