Bjarmi - 01.05.1998, Qupperneq 12

Dr. Sigurjón Árni Eyjólfsson
Biblfulestur Markús 13
Að halda vöku sinni
iminn og jörð munu líða
undir lok, en orð mín
munu aldrei undir lok
líða. En þann dag eða
stund veit enginn, hvorki
englar á himni né sonurinn, enginn
nema faðirinn. Verið varir um yður,
vakið! Þér vitið ekki, nær tíminn er
kominn. Svo er þetta sem maður fari úr
landi, skilji við hús sitt og feli þjónum
sínum umráðin, hverjum sitt verk.
Dyraverðinum býður hann að vaka.
Vakið þvi, þér vitið ekki, nær húsbónd-
inn kemur, að kveldi, á miðnætti, í óttu
eða dögun. Látið hann ekki finna yður
sofandi, þegar hann kemur allt í einu.
Það sem ég segi yður, það segi ég öllum:
Vakið! (Mark. 13:31-37).
Bollaleggingar um heimsendi eru ekki
einkamál Votta Jehóva þvi á öllum tím-
um hafa menn velt íyrir sér upphafi og
endalokum manns og heims, hvernig
himinn og jörð muni líða undir lok.
Þannig er til heil bókamennatagrein
sem meira eða minna fæst við þennan
vanda, þ.e.a.s. hinar svo kölluðu vís-
indaskáldsögur. Oft er í þessum bók-
menntum lýst baráttu manna við ill öíl
sem stefna að tortímingu manns og
heims. Að baki þessara frásagna liggur
djúpur siðferðilegur boðskapur og ákall
til okkar eða lesandans um að huga vel
að þeirri stefnu sem við í skeytingarleysi
eða gróðahyggju erum að marka í nútíð-
inni og að þessi eigingimi mun ekki ein-
ungis stefna framtíð afkomenda okkar í
hættu heldur kalla yfir þá bölvun og
tortímingu. Það gefur að skilja að í
þessum bókmenntum eru skilin á milli
góðs og ills oft skýr og lesandinn er
jafnan hvattur til að taka afstöðu með
réttum málstað og það nú þegar. Þessar
vangaveltur eru einnig vinsælt viðfangs-
efni í kvikmyndum og hér eru skilin ef
til vill enn þá ljósari þar sem hin illu öíl
stefna að gjöreyðingu alls lífs. Alla vega
er boðskapurinn skýr: Ef við tökum af-
stöðu með tortímingaröflunum með
beinni ákvörðun eða hugsunarleysi glöt-
umst við, en rísum við upp gegn þeim
björgum við lífi og frelsumst. Öllu máli
skiptir að halda vöku sinni.
Þessi áhugi er ekki nýr heldur mótaði
hann mjög svo hugsun manna í samtíð
Jesú. Þá eins og nú voru menn óþreyt-
andi í að benda á bresti samfélagsins og
notuðu til þess óspart lýsingar á kom-
andi heimsendi og dómi. Þeir voru
sannfærðir um að Guð dæmdi syndara
til eilífrar útskúfunar og réttláta til
ævarandi sælu, hann myndi svo reisa
ríki sitt fyrir þá en úthýsa heiðingjum,
sem yrðu í besta falli þjónustulið.
Jesús boðar líka lok alls og texti okk-
ar er einmitt tekinn úr einni slíkri ræðu.
Jesús talar í henni um komu falsspá-
manna og stríð, erfiðleika og þrenging-
ar. Boðun hans sem slík aðgreinir sig
við fyrstu sýn lítt frá heimsslitræðum
samtímamanna hans, en við nánari
lestur kemur í ljós að það vantar alveg
ítarlegar útleggingar á örlögum þeirra
sem frelsast og þeirra sem glatast. Það
sem er afgerandi er að Jesús dregur úr
öllum ofsa og hræðslu gagnvart
heimsendi. Hann leysir væntingar okkar
úr viðjum dómssýki en tengir þær við
uppbyggilegt: trúarlíf. Þannig vill Jesús
að við forðumst tvennt, annars vegar of
mikla spennu gagnvart hinum komandi
endi og hins vegar sofandahætti. Því

V.