Bjarmi - 01.05.1998, Síða 26

Lilja S. Kristjánsdóttir
Sálmurinn minn:
Dauðinn dó en litið lifir

egar ritnefnd Bjarma mælt-
ist til þess að ég nefndi ein-
hvem sálm, sem væri mér
kær, og skrifaði nokkur orð
um hann í blaðið var ég í
dálitlum vanda. Mér þykir mjög vænt
um marga sálma. Ýmsa þeirra kann ég
frá barnæsku. Ég ólst upp við sálma-
lestur og söng og lærði þá auk þess sem
bænavers að kvöldi eða morgni dags. Á
Lilja S. Kristjánsdottir
langri ævi hefur þessi sálmafjársjóður
fylgt mér, blessað mig og veitt styrk og
oft í daglegu lífi verið uppspretta gleði
og þakklætis.
Á föstunni og reyndar allt árið eru
Passíusálmar Hallgríms Péturssonar
mér hugstæðir. Einnig ýmsir páska-
sálmar. Ég raula þá oft og einn þeirra
hef ég valið til söngs við kistulagningu
og útför náinna ástvina. Það er sálmur-
inn: Dauðinn dó en lífið lifir, eftir skáld-
ið Helga Hálfdánarson, íyrmm forstöðu-
mann gamla Prestaskólans. Frá hendi
hans eigum við marga aðra dýrgripi í
sálmabók íslensku kirkjunnar.
Þessi páskasálmur sýnir mér kjarna
kristindómsins. Hann boðar þau sann-
indi, þann dýrlega fagnaðarboðskap,
sem trú mín og sáluhjálp er byggð á.
Þetta er gert á svo einfaldan hátt að
strax í bemsku hreifst ég af efni hans.
Þó að ég væri að sögn gott bam vissi ég
að ég var syndari sem þurfti á náð Guðs
að halda. Enda komst ég snemma að
raun um syndugt eðli mitt. Með ámn-
um og með lestri Guðs orðs hefur mér
skilist æ betur að án Jesú á ég engan
þegnrétt í ríki Guðs.
í Rómveijabréfinu boðar Páll okkur að
laun syndarinnar sé dauði. Björgun mín
úr þeim háska er frelsarinn og fórnar-
dauði hans á krossinum á Golgata. í
fyrra bréfi sínu segir Pétur postuli:
„Hann bar sjálfur sjmdir vorar á líkama
sínum upp á tréð til þess að vér skyld-
um deyja frá syndunum og lifa réttlæt-
inu.“ Og hann bætir við: „Fyrir hans
benjar emð þér læknaðir.“ í sálmi sínum
minnir Helgi Hálfdánarson okkur á þetta
allt. Dauðinn dó en hann, sem er upp-
risan og lífið, lifir. Lífið sanna ljær okkur
sigurskjöld mót dauða. Dauðinn grand-
ar okkur ekki heldur er hann neyddur
til að færa okkur dýrðarlíf heima hjá
Drottni þvi að hann, sem reis með dýrð
frá dauða, duft upp lætur rísa mitt.
Dauðinn er þannig uppsvelgdur í sigur.
Jesús er sigurvegarinn og hann gefur
okkur krónu lífsins. Þótt dauðinn komi,
þótt hann æði og hræði, getur hann ekki
grandað bömum Guðs því að vald hans
er brotið. Jesús, sem dó á krossi, gekk
lifandi út úr gröf sinni. Hann birtist vin-
um sínum, mataðist með þeim, áminnti
þá og uppfræddi. Síðan sendi hann þá
út til að segja frá þvi sem þeir höfðu séð
og heyrt. Lærisveinamir, sem fyrst eftir
dauða Jesú vom óttaslegnir og lokuðu
sig inni, eignuðust nýjan kraft til að geta
með djörfung flutt og skráð fagnaðarer-
indið um upprisinn frelsara.
Þessi gleðiboðskapur og sú fullvissa,
sem við eigum í hjarta, er okkur án efa
dýrmætust þegar við stöndum við opna
gröf látins ástvinar. Einmitt þá, þegar
söknuðurinn er sárastur, getum við í trú
á upprisinn frelsara okkar og fyrirheit
hans tekið undir með Páli postula þar
sem hann ritar í fyrra Korintubréfi 15.
kafla: „Guði séu þakkir, sem gefur oss
sigurinn fyrir Drottin vorn Jesú Krist!"
Þessum páskasálmi Helga Hálfdánar-
sonar lýkur með einlægri bæn um að fá
allt til enda að varðveita trúna. í því
sambandi kemur mér í hug gömul minn-
ing frá námsámm mínum í biblíuskóla
Heimatrúboðsins í Osló. Við vorum í
kennslustund hjá Hans Edvard Wisloff
sem þá var framkvæmdastjóri hreyfing-
arinnar en síðar biskup í Norður-Noregi.
í seinni heimsstyrjöldinni, þegar nasistar
höfðu lagt Noreg undir sig, sat hann um
tíma í fangelsi. Vegna djörfungar sinnar
og baráttu fyrir kristindómnum var hann
þá dæmdur til dauða og aftökudagurinn
ákveðinn þó að dómnum yrði ekki full-
nægt. Hinn lífsreyndi maður, sem var þó
ekki gamall að árum, áminnti okkur
mjög um að biðja fyrir andlátsstund okk-
ar svo að við mættum eiga ró og frið í
hjarta og gætum jafnframt sýnt öðrum
hvers virði trúin á Jesú Krist væri á
mestu örlagastund lífsins þegar dauðinn
reyndi að æða og hræða.
Ég tók þessi orð hins mæta manns til
greina. Á liðnum árum hef ég oft tekið
mér í munn lokaorð skáldsins í sálmin-
um og beðið: Lát mig þreyja þér og
deyja, þrá mín heit og bæn er sú.
Lilja S. Kristjánsdóttir er húsmóðir.