Bjarmi - 01.06.1999, Blaðsíða 24

Eldri kona sat á jörðinni fyrir
framan pósthúsið í bænum,
í skítugum lörfum og fálm-
aði i kringum sig í leit að
einhverju til að borða. Ekk-
ert var að finna. Það var átakanlegt að
sjá hana svona umkomulausa. Kjellrún
kastaði hring af banönum til hennar út
um bílgluggann um leið og hún kallaði
til hennar að þetta væri íyrir hana. Hún
virtist hálf blind og jafnvel heymarlaus
þvi að hún sýndi engin viðbrögð en hélt
áfram að fálma í kringum sig og leita.
Margir eiga um sárt að binda í Afriku
en starf kristniboðanna kveikir von í
hjörtum margra. Undirritaður tók þátt í
árlegri ráðstefnu kristniboðanna Nairóbí
í Kenýu í mars síðastliðnum. Skýrslur
kristniboðanna, sem starfa viða í land-
inu, báru vitni um að erfiði þeirra og
okkar er ekki árangurslaust.
Við strönd Indlandshafsins er starf á
meðal Dígómanna sem eru múslímar.
Þrátt fyrir tveggja áratuga þjónustu hefur
lítill sýnilegur árangur orðið. En síðasta
árið hafa margir komið til kristniboðanna
og innlendra samstarfsmanna þeirra með
spurningar um trúna. Nokkrir hafa
ákveðið að verða kristnir. í fyrsta sinn
síðan norskir og íslenskir kristniboðar
hófu starf á þessum slóðum var næg
þáttaka til að hægt væri að halda 10
vikna langt biblíunámskeið. í lok nám-
skeiðisins voru þátttakendur skírðir. Það
var stórt skref fyrir skímarþegana þvi að
fjölskyldur þeirra útskúfuðu þeim og
gerðu þá arflausa. En samt tóku þeir
þessa miklu ákvörðun. Einn nágranni
kristniboðanna var meðal þeirra sem
sagðist vilja verða kristinn. Hann hafði
fengið smárit og bækur hjá kristni-
boðunum í mörg ár og lesið þau og
Biblíu, sem hann hafði keypt, á laun
niðri í fjöru. Þetta hafði hann gert í mörg
ár. Nú var hann búinn að gera upp hug
sinn. Sannleikann var að finna í
kristindómnum og hann vildi verða
lærisveinn Jesú Krists.
Frá Marsabit í Norðaustur-Kenýu
hafa kristniboðar farið út á slétturnar
umhverfis og reynt að byggja upp kirkju
á meðal Bóranafólksins og annarra
lítilla hirðingjaþjóðílokka. Vegalengdir
eru miklar og vegir víða mjög slæmir.
Sums staðar er aðsetur skæmliðahópa,
t.d. frá Eþíópíu, sem hafa nokkrum
sinnum ógnað kristniboðunum, jafnvel
rænt þá og hótað þeim lííláti. Nokkrir
litlir söfnuðir hafa verið stofnaðir á
þessum slóðum. En vegna fækkunar
kristnboða undanfarin ár hefur ekki
tekist að fá nógu marga til að fara til
Marsabit og setjast þar að. Nú er enginn
kristniboði þar og útlitið er ekki gott
varðandi framhald kristniboðsstarfs á
þessum slóðum. Afleiðingin er sú að
nývigður, innlendur prestur hefur
fengið prófastsdæmi þar sem söfnuðir
eru í allt að 200 km fjarlægð og hann
hefur aðeins mótorhjól sem farskjóta.
Svæðið er erfitt, söfnuðirnir ungir og
þurfa mikinn stuðning og samstarfs-
menn hans eru margir hverjir lítið
gmndvallaðir í trúnni. Ofan á allt þetta
bætist ótiyggt ástand.
Vel gengur í útvarpsstarfinu og inn-
fæddir menn hafa tekið við mestu af þvi.
Gleðilegast var að heyra fréttir frá
Pókot. Kirkjan heldur áfram að vaxa
jafnt og þétt og fólk flykkist í
kirkjumar. Sem dæmi um vöxt þá voru
I lok námskeiðisins voru pátttakendur skírðir.
Það var stórt skreffyrir skírnarpegana pví að
fjölskyldur peirra útskúfuðu peim og gerðu pá
arflausa. En samt tóku peir pessa miklu ákvörðun.