Bjarmi - 01.12.2001, Blaðsíða 14

Nýkomin til Kapengúría haustió
1998. Stór hópur kvenna frá
Cheparería heimsótti Hrönn einn
Jólin 1988 í daginn til aó bjóða hjónin aftur vel-
stofunni í Kongelai. komin eftir sjö ára fjarveru.
Þaó er hluti af lífi kristniboóa aó standa í
flutningum á milli dvalarstaóa. Hér er skipt
um bíla í Kapengúría kringum 1990.
Prédikaó í
guósþjón-
ustu undir
berum
himni í
Psukuno,
um 3000
metra yfir
sjávarmáli.
Túlkur er
William
Lopeta.
vinna sigur og þaó lét undan. Oftast sneri
þaó aftur til Jesú og þáði fyrirgefningu
hans á ný. Aórirvitnuðu um kraft heilags
anda til að standast þessar freistingar.
Kristniboðarnir komust smám saman að
því að fjötrar Pókottrúarinnar eru miklu
harðari og meiri en fólkið hafði skýrt þeim
frá. Menn eru umluktir andahyggjunni frá
vöggu til grafar. Við hvers konar aðstæður
koma forfeðraandarnir við sögu og áhrif-
um illra anda verður aó bægja í burtu.
Ungu kristniboðarnir eignuðust góóa
vini og fundu fullnægju í því að umgang-
ast þá og boóa orð Guðs til trúar og sálu-
hjálpar.
Samkomur í myrkrinu
Umhverfió í Cheparería er stórkostlegt,
gróður mikill og fjallasýn fögur. Náttúran
er annars eólis í Kongelai í Pókothéraði
þar sem fjölskyldan dvaldist annað tíma-
bil sitt. Þar er sléttlendi, hitinn mikill og
jörðin oft sviðin. Ibúðarhúsió á stöðinni
stendur undir kletti meó ótal sprungum
þar sem slöngur og sporðdrekar höfðu
hreiðrað um sig. Slöngurnar lágu stund-
um við útidyrnar eða reyndu að komast
inn um gluggana og sporðdrekar fundust
í leikföngum barnanna. En hjónin eru
þakklát fyrir þá vernd sem þeim veittist.
Fólkið á þessum slóðum var dreift um
sléttuna og sótti minna heim á stöóina
en venjan var í Cheparería. Dvölin var
einmanalegri, en næðió, sem veittist á
kvöldin, var oft notað til að halda sam-
komur í myrkrinu á ýmsum svæðum í ná-
grenninu. Hjónin komust að því að
þarna voru konum búin jafnvel enn verri
kjör en á fyrri staðnum. Og þau kynntust
nýjum og ógnvænlegri sióum en þau
höfðu vitaó um. Menn komu til að leita
lækninga en höfðu stundum fyrst reynt
að vinna bug á sjúkdómunum með því
aó færa fórn. Auk þess var nær stöðugt
hungur meðal fólksins. Lífsbaráttan var
átakanleg og hörð.
Islensku kristniboðarnir hófu snemma
að sinna konum sérstaklega. Farið var aó
kenna þeim ýmislegt varðandi umönnun
ungbarna. Hreinlætismál voru aó sjálf-
sögðu ofarlega á blaði. Mörg börnin voru
illa haldin af kláðamaur. Nú hefur mjög
dregið úr kláðanum enda konurnar nám-
fúsar. Umskurn stúlka hefur lengi tíðkast
og hefur oft skelfilegar afleióingar. Stund-
um blæðir stúlkunum út. Mjög erfitt hefur
reynst að fá konurnartil að leggja af þenn-
an sið. I hugum fólksins breytast ungling-
arnir úr barni í fullorðið fólk við að gang-
ast undir umskurnina.
Samverustundir voru meó konunum í
hverri viku á kristniboðsstöóinni og þrisvar
til fjórum sinnum í viku var farið út í hér-
aðió og haldin námskeið í kirkjunum. Að
sjálfsögðu var biblíufræðsla ómissandi
þáttur í kennslunni. Megináherslan var
lögð á að leiða fólk til lifandi samfélags
við Jesú Krist og veita því uppbyggingu í
trúnni.
A síðasta starfstímabili sínu í Kenýu
áttu Ragnar og Hrönn heima í Kapengúría
og reyndar eitt ár í Nairóbí þegar Ragnar
varð umsjónarmaður norræna kristni-
boðsstarfsins í landinu. „I Kapengúría
varói ég tímanum einkum til kennslu enda
er þar fræðslumiðstöð kirkjunnar í Pókot-
héraði," segir Ragnar. „Vió héldum ýmis
námskeið fyrir prédikara og sjálfboðalióa í
starfi kirkjunnar, t.d. fyrir konur sem veittu
kvennastarfinu forstöóu."
I Nairóbí þurfti þau aó láta hendur
standa fram úr ermum ekki síður en ann-
ars staðar. Þar er þjónustumiðstöð
kristniboðanna í Kenýu og Tansáníu.
14