Heima er bezt - 01.04.1952, Side 20

Heima—Jarpur
Ekki fór hann upp á Dal
öllu til að gleyma.
Virtist geyma í sinnis sal
sumarblómin heima.
Aldrei hafði ’ann ætlað sér
œskuhaga að svíkja;
annars staðar engum ber
upp i sig að sníkja.
Hvað sem er um Hofteigsfjöll,
hvamma, nes og teiga,
Hofsárbakka og holtin öll
heldur vildi ’ann eiga.
Hofteigur, sem hrossum bjó
hlátra, vors í draumi.
Ekki vildi ’ann una þó
œrslum þeirra og glaumi.
Kvaddi síðan hrossahjörð,
hélt á Smjörvatnsheiði.
Vissi átt í Vopnafjörð,
vanur slæmu leiði.
Hvar hann fór um heiðarann,
hendir sagan eigi.
En ekkert virtist hafa hann
heft á sínum vegi.
Öslað hafði ’ann aur og blár,
út í vötnin þorði ’ann.
Sólarmerlað morgunsár
mœtti ’onum fyrir norðan.
Þýður andi utan blés,
ekkert sagði og þagði ’ann.
Þau eru in fornu Fjallanes
fögur, þagði’ og sagði ’ann.
Vel sé þér á vorri slóð,
var þó eigi kveðið.
Ekki hafði öld né þjóð
eftir honum beðið.
Rakti ’ann upp sín folaldsfet,
Fjallanesin þekkti ’ann.
Fætur sér hann forða lét
fyrr en nokkur hvekkti ’ann.
Sumrin lifði ’ann svona flott,
sína laus við byrði.
Sjálfum sér hann „gerði gott“
gestur í Vopnafirði.
Lét ég ganga í orði og ans
á honum napurt háðið.
Vissi þó að hjarta hans
hafði þessu ráðið.
Er ég leit í eigin barm
— ei þó vildi flíka, —
einhvern Fjalla yndis harm
átti ég nú líka.
Vissi ég hvaðan vindur blés,
virti það til dáða.
lét hann fara um Fjallanes
fyrir okkur báða.
Nafnið fékk hann „svarta
svín“
sumrin löng að bera.
Ýmsum fannst að minning
mín
mundi þetta vera.
Það var stundum hundahjörð
honum látin sinna.
Hefur enginn hér á jörð
hrœðst þá öllu minna.
Hvað hann hét og hvað til bar,
hugði ’ann frjálst að lögum.
Hitt var nóg, að hjartað var
hér, og undi dógum.
Virtist þó í máli manns
mýkjast kuldagjóstið.
Vitsmunir og hættir hans
hrifu menn í brjóstið.
Allir sáu, að hann gekk,
œðra viti knúinn,
undan hríðum „inn á stekk“,
út, þegar hún var búin.
Sumrin liðu, hófust haust,
hret og storma jók ’ann.
Hnausspikaðan harkalaust
Hofteigsbóndi tók ’ann.
Benedikt Glslason
frá Hofteigi.
Góðhesturinn „Barði“
Minning (1915).
Hófadyn ei heyra má,
hraustar sinar bugar elli.
Nú er vinur fallinn frá,
fagur hlynur laut að velli.
Fyrri hnaut ei fákur sá,
fjörið laut œ boði mínu.
Gneistum skaut svo birtu brá,
er Barði þaut á tölti sínu.
Að fangi reistur, frjáls í lund,
fjörið hreysti gaf til kynna,
er ég þeysti yfir grund,
afli treysti fóta þinna.
Þó tíðum vinni tíminn spil,
tapast minni ei þín saga.
Jafnan finnur andinn yl
í endurminning horfnra daga.
í nóv. 1940.
KR. H. BREIÐDAL.