Heima er bezt - 01.01.1958, Blaðsíða 11

aðrir í næstu tjöldum, og voru sumir að reyna að treysta
þau með stögum. Þar næst fauk eitt tjaldið ofan af
3 mönnum, og var þeim skift í önnur tjöld. Til okkar
kom Benedikt Eyþórsson frá Hamri. Hið fyrsta, sem
ég lét hann gera, var að sitja á tjaldskörinni, á meðan
ég var að hæla niður tjaldið. Þá var alveg skelft yfir
Kristin, sem fremstur lá við dyrnar, og ekki virtist
hann vakna, þó klofazt væri yfir hann. Hann svaf vært
undir sínum gæruskinnum. Svo kraflaði ég mesta snjó-
inn ofan af Kristni og lokaði nú loks tjaldinu. Loks
vaknaði Kristinn og leit til mín óhýru auga og sagði:
„Þú hefur gengið fallega frá tjalddyrunum í gærkveldi,
iaxmaður.“ En ég var viðbúinn ónotunum og svaraði:
„Ég gekk ekkert um tjalddyrnar í gærkveldi. Þykir
mér sennilegt, að þú hafir haldið heit þitt og lokað
sjálfur kl. 11.“ Þar næst var hjálpazt að við að verka út
snjóinn og kveikt á prímusunum. Hitnaði þá fljótt í
tjaldinu, og fóru menn að taka lífinu með ró, enda
bjuggust flestir við, að ekki yrði reynt að hreyfa sig
úr Þjófadölum í þessu veðri.
Þannig leið dagurinn til hádegis. Úti var iðulaus stór-
hríð á norðan, og sást ekkert frá tjaldstaðnum. Flestir
kröfluðu nesti sitt úr snjónum úti og borðuðu. Þó kom
fyrir að sumir borðuðu hjá félögum sínum, enda ekki
þokkalegt að bera marga nestiskassa inn. En úti voru
þeir hafðir, bæði vegna þrengslanna og svo hitt, að ekki
kæmi þá „tjaldbragð“ að nestinu.
Um kl. 12 á hádegi rofaði nokkuð, svo sá um dal-
inn. Fengum við þá skipun frá gangnaforingja um að
búast til ferðar. Gerðu margir það nauðugir og töldu
illfært að ætla sér að reka kindur, hvað sem öðru liði.
Sumir sóttu hestana. Aðrir tóku niður tjöldin og
bjuggu út farangur. Allt gekk þetta seint. Þó höfðust
hestar allir, en sumir þeirra voru komnir norður að
Þröskuldi. Sá eini, sem mótmælti þessu ráðlagi, var
Sigurjón á Rútsstöðum. Hann benti Sigurði gangna-
foringja á, að kindurnar yrðu til svo mikils trafala, að
þær orsökuðu of mikla stansa, svo mönnum yrði kalt,
eða jafnvel villu. En áformi sínu vildi Sigurður ekki
breyta. Hann kvaðst sjálfur skyldi verða með kind-
unum, en ekki mætti þó fara harðara en svo, að þær
nytu hestaslóðarinnar.
Svo fór gangnaforinginn við fimmta mann að sækja
kindurnar í Þjófafellið. Við hinir lukum við að búa
upp á hestana. Svo fórum við af stað. Þá var kl. um 2.
Allmikill snjór var kominn, en þó nokkuð rifið í þiljur.
Umbrota-ófærð var að komast upp á Þröskuldinn. Þar
náðu fjárrekstrarmennirnir okkur. En er norður fyrir
Þröskuldinn kom, skall á sama stórhríðin og verið hafði
um nóttina, og hún beint í fangið. Hestamir voru
ókyrrir og vildu ýmist fara of hratt fyrir kindurnar,
eða snúa sér undan veðrinu. Urðum við því að bíða
öðru hvoru eftir kindunum. Nokkuð fyrir norðan
Þröskuldinn var einn lambhrúturinn orðinn uppgefinn.
Var það að ráði foringjans, að hann var skorinn þar
og eitraður fyrir refi. Eigandi lambsins var Þorsteinn
Konráðsson á Eyjólfsstöðum. Þetta var tvílembingur.
En hinn tvílembingurinn, sem var lítið betur á sig kom-
inn, komst nokkru lengra norður, en þar voru honum
gerð hin sömu skil. Hægt þokaðist áfram norður með
fjöllunum, því alltaf þurftum við að bíða öðru hvoru
eftir kindunum. Að lokum komumst við norður að
Oddnýjargili. Þar varð nokkur stanz. Gangnaforingi
bað þá Kristin Arnason að hafa forystu fyrir mönnum
og velja beztu leiðina ofan á Hveravelli. Var svo lagt
af stað. Fór Kristinn á undan, en ég var jafnan næstur
honum, svo hver af öðrum. Nú var veðurstaðan nokkuð
á hlið. En brátt fann ég að Kristinn fór að slá nokkuð
undan veðrinu.
Ég hafði einu sinni áður komið á Hveravelli úr ann-
arri átt, en vissi þó afstöðuna vel frá fjöllunum. Áðhr
en langt um leið, fór Kristinn að smábeygja undan veðr-
inu og fór nú beint í suður, og var jafnan hraun undir
fótum. Herti ég þá á hestum mínum og náði Kristni
og spurði hann, hvort við færum ekki að komast á
Hveravelli: „Jú, við komum þangað rétt bráðum, lags-
maður,“ anzaði hann. Svo hvatti Kristinn hesta sína
áfram, en ég hægði á mínum að bíða hinna, enda vissi
ég, að við fórum of hart fyrir kindurn^r. Næstur mér
var þá Stefán Þorkelsson — nú búsettur á Blönduósi —,
og segi ég við hann. „Ég held að Kristinn sé farinn að
villast, fyrst að hann fer alveg undan veðrinu." „Já,
það held ég líka, nú förum við beint í suður,“ anzar
hann. Eftir litla stund stanzar Kristinn og lætur okkur
ná sér. Segir hann þá við okkur Stefán: „Bíðið þið héma
litla stund. Ég ætla að hitta gangnaforingjann.“ Fór hann
svo til baka, en við biðum á meðan. Fórum við þá að
ræða okkar í milli, hvort Kristinn væri orðinn villtur.
Flestir töldu það ólíklegt, þetta væri alvanur undan-
leitarmaður og góður að rata. Við Stefán Þorkelsson
héldum þó fram, að aldrei næðum við Hveravöllum
með því að fara í suður, í stað aust-norðaustur.
Eftir örlítinn stanz kom Kristinn til baka, ásamt
Sigurði gangnaforingja, og heyrðum við á tali þeirra,
að óvíst var um áttir. Riðu þeir nú í sömu átt og áður,
þar til eftir nokkum tíma, að við sáum rofa fyrir háu
felli framundan. Þá snýr Sigurður sér til okkar hinna
og spyr: „Hvaða fjall er þetta.“ Ég var fyrstur til svara
að þetta mundi vera Stélbrattur. En ekki gátu nema
sumir fallist á það. Þó voru þeir fleiri, sem féllust á
það. En margir reyndu víst ekki að gera sér í hugar-
lund, hvar við vorum.
Næsta spurning Sigurðar var: „Hverjum megin er-
um við við Stélbratt?“ Við Stefán Þorkelsson svöruðum
báðir samtímis: „Við erum fyrir norðaustan hann.“
„Ef það er rétt hjá ykkur að við séum fyrir norðaustan
Stélbratt, þá er fljótt hægt að skera úr því, því hér á
hæðinni við, á að vera „greni“ — eins og þú mannst,
Kristinn, og ef við finnum það, hafið þið rétt fyrir
ykkur.“ Að svo mæltu fóm þeir Sigurður og Kristinn
að leita að greninu. Við hlógum margir að þeirri fá-
sinnu að halda, að þeir fyndu greni á urðarhól, þar sem
allt var fullt af snjó. Eftir skamma stund komu þeir
aftur og fullyrtu að við værum skakkir í áttum, og
að við mundum vera staddir fyrir sunnan Stélbratt.
Framhald í ncesta blaði.
Heima er bezt 9