Heima er bezt - 01.01.1958, Blaðsíða 31

„Nei, það get ég ekki. Skólinn byrjar hinn 15.
september.“
„Ægilega var þetta leiðinlegt.“
Það var lítið æft þetta kvöld, en þó var ákveðið, að
Nanna og Cora Berends skyldu lesa saman leikþátt með
undirspili. Þær höfðu reyndar ekki rétt góða rödd, en
það varð að hafa það. Einn piltanna átti að vera eins-
konar leikstjóri og kynna leikþáttinn fyrir áheyrend-
um. Jenný skyldi syngja einu lagi meira, og þá var
skemmtiskráin fullgerð.
í þessu kom kennarafrúin inn til þeirra og spurði,
hvort þau vissu það, að klukkan væri orðin ellefu.
Hún sagðist svo sem ekki vera að reka þau í burtu,
en....
Fundinum eða æfingunni var þá slitið, og kyrrð göt-
unnar var bráðlega rofin af háværum samræðum ung-
linganna. — Jenný hékk þungt í handlegg Jóhönnu.
Hún var dauðþreytt, og hvíslaði að Jóhönnu afsak-
andi: „Ég hef verið svo einkennilega þreytt nú um
tíma, það er líklega „kvöldsundinu“, að kenna.“
Nú hafði skólinn aftur byrjað starf sitt. Stúlkurnar
áttu í fyrsu erfitt með að fella sig við breytinguna, að
vera komnar í aðra kennslustofu og hafa fengið annan
aðalkennara.
Jenný kom ekki í skóla fyrstu dagana. Hún var veik.
Frænka hennar hafði fyrst haldið að hún væri að
„skrópa“, og dreif hana á fætur og sagði að hún ætti
ekki að vera með neinn kjánaskap. En þegar Jenný var
hálfldædd, fékk hún aðsvif og féll náföl í andliti fram
á borðið. Þá sá frænka hennar loks, að þetta var engin
uppgerð. Hún tók fósturdóttur sína og klæddi hana
úr, og lagði hana í rúmið, og komst hún þá fljótt til
meðvitundar aftur. Um kvöldið var hún komin með
háan hita, og þá var læknirinn sóttur. — Læknirinn var
herra van Faer, pabbi Jóhönnu. Hann sá strax, hvað
að var, og gaf henni fyrst meðul, sem höfðu áhrif á
hitann, og Jennýju leið strax betur daginn eftir. Eftir
viku var hún orðin sæmilega hress og gat farið að
sækja skólann. Hún var þó dálítið tekin í andliti, og
gljái í augunum, en hún virtist þó í fullu fjöri og var
til í ærsl og alls konar glettur.
Það var kominn 14. september. Um kvöldið ætlaði
Maud að fara til London. Pabbi hennar ætlaði að fara
með henni.
Fyrir hádegið kom hún í skólann, að kveðja skóla-
systur sínar. Hún leit ljómandi vel út, í dökkblárri
„ferðadragt“, með hvítan kraga og hvít uppslög. Hún
var með léttan, hvítan hatt, með svörtum borða. —
Ungfrú Príor gekk um ganginn, er hún kom inn, en
þóttist ekki veita henni neina eftirtekt. Maud horfði
einarðlega á hana, en þá hvarf forstöðukonan inn í
næstu kennslustofu. — Maud kvaddi allar bekkjarsystur
sínar með handabandi, og þegar hún kvaddi Maríu
Vestraten, sagði hún vingjarnlega: „Ég vona að þú
sért ekki reið við mig.“
„Nei, nei,“ sagði María, og hljóp léttfætt í burtu,
inn í sína stofu.
Síðan kvaddi hún Jennýju. Hún hafði verið dæmd
til að sitja inni í stundahléinu fyrir einhverja smáa yfir-
sjón. Ekki var neina sorg hægt að sjá á Jennýju. Hún
stóð í opnum dyrum kennslustofunnar, andlit hennar
geislaði af gleði og lífsfjöri. „Heyrðu, Maud! Bróðir
minn kemur í nóvember. Ég hef fengið bréf frá hon-
um.“ — Ekki er hægt að lýsa gleði hennar, er bréfið
frá Huug bróður hennar lá hjá diskinum hennar, þegar
hún kom að morgunverði. í því bréfi stóð með skýrum
stöfum, að bróðir hennar kæmi í nóvember, og hlakk-
aði til að sjá litlu systur sína, sem nú myndi vera orðin
stór og falleg. Hann sagðist hafa getað skipt við annan
liðsforingja á leyfisdögunum, og því gat hann komið
svona snemma. Hann sagðist ekki vita nákvæmlega,
hvenær hann kæmi, en svo snemma í nóvember, að
hann gæti heimsótt systur sína á 17-ára afmælisdegi
hennar.
„Hugsaðu þér, Maud,“ sagði Jenný himinglöð, „hví-
líkur afmælisdagur! Hann skrifaði líka: Ég veit líka,
hvað þig mun langa mest til að eingnast. Vafalaust reið-
hjól. Er það ekki rétt? Það getur líka vel verið, að þú
fáir það. Við skulum fara út saman að velja reiðhjólið.
Ég held bara, að mig sé að dreyma. Er það ekki gaman
að eiga von á að eignast reiðhjól? — Annars er það aldrei
venja að halda upp á afmælið mitt. Frænka segir, að
það sé svo nálægt hátíðunum. En annar sonur frænku
á afmæli, sem er nær hátíðunum, en hún heldur alltaf
upp á það. En það er nú eðlilegt,“ bætti hún við rólega,
„ég er aðeins systurdóttir, en hann sonur hennar. Það
munar miklu hjá svona fólki. Ég vildi að tíminn gæti
flogið áfram. Mér finnst þetta svo langt, og þó er það
stutt. — Það er verst, að þú skulir ekki geta verið hér
þennan dag. Hvenær kemur þú aftur?“
„Um páskana kem ég aftur, en svo fer ég í skólann
aftur í þrjá mánuði. Um bænadagana ætla ég þó að
vera í Englandi, og þangað kemur pabbi að sækja mig.“
Allt í einu fékk Maud ágæta hugmynd: „Þá ættir þú
og bróðir þinn að koma þangað líka. — Ó, hve það
yrði gaman,“ og Maud klappaði saman lófunum af
gleði.
„Þetta er ágæt áætlun. Við skulum skrifast á um
þetta.“
Jenný varð í sjöunda himni við þessa uppástungu.
Öll framtíðin varð í björtu Ijósi. Frænka gæti ekki neit-
að bróður hennar um þetta eða annað, þegar hann
væri nýkominn heim. Eiginlega þyrfti hann ekki að
biðja um neitt. Hann gæti bara lagt svo fyrir. Ákveðið
allt sjálfur. Þetta hlaut að takast.
Að síðustu sagði Jenný: „Ég verð í kvöld hjá Jó-
hönnu, og við komum saman á brautarstöðina, þegar
lestin fer.“ — Svo skildi Maud við vinstúlku sína. Á
leiðinni heim keypti Jenný rósa-blómvönd fyrir síð-
ustu aurana sína. Hún ætlaði að gefa Maud blómin að
skilnaði. Jóhönnu fannst þetta ofrausn, en sagði þó
Maud. Framhald í næsta blaði.
Heima er bezt 29