Heima er bezt - 01.01.1958, Blaðsíða 28

Oddeyrin kemur aftur á móti víða við sögur. Vil ég
leyfa mér að taka hér upp kafla úr skólasetningarræðu
Eiríks Sigurðssonar, er hann setti barnaskólann á Odd-
eyri hinn 7. des. sl. En þar er í byggingu nýr og glæsi-
legur barnaskóli.
Eiríki Sigurðssyni skólastjóra fórust þannig orð:
„Talið er, að Oddeyri hafi verið gamall þingstaður.
Á Oddeyri gerðu Norðlendingar aðför að Álfi úr Króki
og ráku af sér erlendan ójafnað. Þá skein sól norrænnar
hetjulundar yfir Oddeyri. En um 250 árum síðar urðu
Norðlendingar að lúta ofríkinu, þegar þeir kváðu upp
hinn nafnfræga dóm um Jón Arason og syni hans,
meðan tvö herskip lágu úti á Pollinum. Þá var dimmt
og dapurlegt undir Súlnatindi. — En Oddeyri hefur
einnig átt sínar björtu og glöðu hátíðastundir. Þar var
haldin þjóðhátíð 2. júlí 1874. Sóttu hana Eyfirðingar
og Þingeyingar austan megin fjarðarins. Gizkað var á,
að þjóðhátíðargestir hafi verið full tvö þúsund manns.
Árið 1890 minntust Eyfirðingar þúsund ára byggðar
Eyjafjarðar á miðri Oddeyrinni. Frumkvöðull þessara
hátíðahalda var þjóðskáldið Matthías Jochumsson.
• • • VILLI
Sóttu hátíðina á fjórða þúsund manns. Þetta var talin
önnur mesta hátíð, sem haldin var hér á landi á öldinni
sem leið.“
Þannig fórust skólastjóranum orð um sögu Oddeyrar.
Akureyri er sérstæð að fegurð, og ein er Akureyri
um nafn sitt, eins og Reykjavík, því að ekki er mér
kunnugt um, að þessi nöfn séu til í örnefnum annars
staðar á íslandi.
Stefán Jónsson.
SKÁKÞÁTTUR
eftir Friðrik ólafsson
Skákkennslan, sem hér hefur ráðið ríkjum að undan-
förnu, er efalaust farin að reyna á langlundargeð flestra
þeirra, er þætti þessa lesa. Mér datt því í hug, að taka
upp eitthvað léttara hjal. og hér er árangurinn, hvað
sem um gæðin má segja.
FYRSTA UTANFERÐIN
Unglingamótið í Birmingham 1950.
Fyrsta keppnisferðalag mitt til útlanda stendur mér
ávallt ljóslifandi fyrir hugskotssjónum, því að í þeirri
ferð hlaut ég, sem ungur drengur, eldskírn mína á al-
þjóðarvettvangi skákarinnar.
Ferðin hófst hér við hafnarbakkann í Reykjavík
morgun nokkurn í marzmánuði árið 1950. Farkostur
minn var togarinn Egill Skallagrímsson, og skyldi hann
skila mér í land í Englandi, nánar til tekið í hafnarborg-
inni Hull. Ekki eru mér einstök atriði ferðar þessarar
í fersku minni, því að Ægir hinn gamli lét mig, þegar
í upphafi, hafa nóg annað að hugsa um. Varð viðureign
okkar bæði löng og ströng, þar eð hvorugur vildi láta
í minni pokann, og varð mér, á þessu tímabili eymdar
26 Heima er bezt