Heima er bezt - 01.06.1958, Blaðsíða 20

Valur spyr Sigurlaugu ekki um fleira að sinni. Hann
styður hönd undir kinn, og draumblíð glettni og alvara
speglast í augum hans. Hann skal sannarlega útvega
Astu vist á komandi sumri, svo framarlega að hún vilji
þiggja boð hans!--------
IV.
Tungskinsbjart vetrarkvöldið ristir töfrarúnir sínar
á láð og lög, og lognmild friðhelgi hvílir yfir Sæeyri.
Asta kemur ein sunnan úr þorpinu og er á heimleið.
Enn er hún dálítið hölt og gengur því hægt. Á göt-
unni er óvenju lítil umferð, og allt er undur hljótt.
Ásta á slcammt eftir ófarið heim að húsinu hennar Jónu
og nýtur í ríkúm mæli kyrrðar og rósemi kvöldsins.
Hugurinn er frjáls, og hjartað dreymir.
Létt spor að baki Ástu vekja skyndilega athygli henn-
ar. Valur lögregluþjónn gengur fast að hlið hennar og
segir kunnuglega:
— Gott kvöld, Ásta.
— Gott kvöld. — Ásta hægir ganginn enn meir og
ætlar að láta Val komast á undan sér, en hann stillir
ferð sína og gengur hægt samhliða henni.
— Hvernig er heilsan? spyr hann svo glaðlega.
— Þakka þér fyrir, ég er að verða góð af fótbrotinu.
— Ertu bvrjuð að vinna aftur?
— Nei.
— Þú ert kannske óráðin ennþá?
Ásta lítur á Val, dálítið undrandi á spurningu hans.
Máninn brosir á hreinblárri hvelfingunni, og í töfrandi
geislum hans mætir Ásta björtu og glettnislegu brosi,
sem Ijómar á andliti lögregluþjónsins unga.
— Eg er óráðin ennþá, segir hún svo.
— Hefir þú aldrei verið í sveit?
— Nei.
— Og langar kannske ekkert til að kynnast sveita-
lífinu?
— Jú, mig hefir alltaf langað í sveit á sumrin, en eng-
an þekkt, sem ég hefi getað beðið að ráða mig á gott
heimili í sveit.
— Á ég að ráða þig í sveit í sumar?
Ásta hikar við að svara. Hún þekkir Val ekki neitt,
en hana langar til að komast í sveit, og nú býðst henni
tækifæri til þess. Á hún að taka boði hans? í djúpi
hjartans vaknar ævintýraþrá, og svarið verður jákvætt.
Hér hefir hún ekki frá neinu að hverfa, hún er ein og
frjáls í þessum stóra, miskunnarlausa heimi.
Valur bíður dálitla stund eftir svari, og endurtekur
svo spurningu sína.
— Ég er óvön allri sveitavinnu, segir hún loksins.
— Þú gætir verið eldhússtúlka.
— Það væri einna helzt.
— Ætlar þú þá að taka boði mínu?
— Hvert ætlar þú að ráða mig?
Valur svarar ekki strax, en glettnin speglast í augum
hans. í kvöld gleymir hann því, að hann á tal við ókunn-
uga stúlku. Engin önnur hefir komizt nær hjarta hans
en Ásta. Hún var sú fyrsta, sem vígði faðm hans, fót-
brotin og ósjálfbjarga, að nýafstöðnu björgunarafreki,
sem honum gleymdist aldrei. Og var hin volduga ör-
lagagyðja ekki einmitt á þeirri stundu að gefa honum
þessa ungu, munaðarlausu stúlku?
— Það er nokkuð langt héðan heimilið, þar sem ég
vil ráða þig í sumar, en mér er alveg óhætt að mæla
með því. Það er á sýslumannssetrinu að Ártúni.
— Ég vil þá ráða mig þangað fyrir eldhússtúlku, ég
er víst hæfust til þeirra starfa.
— Til hvaða starfa þú ert hæfust, Ásta, verður ekki
svarað í kvöld. En þú ætlar þá að taka boði mínu?
— Já.
Þau eru komin heim að húsinu, þar sem Ásta heldur
til, og samleið þeirra er á enda, Valur segir að lokum:
— Ég læt þig vita, þegar ég er búinn að ráða þig.
— Ég þakka þér fyrir. Góða nótt.
— Góða nótt.
Ásta beygir út af götunni og gengur inn í húsið, en
Valur heldur ferð sinni áfram niður í þorpið. Spor
hans eru létt, og gleði hans djúp og heit. Hann er
ungur og þróttmikill, fær um að stríða og sigra.
Ásta kemur inn í eldhúsið til Jónu. Kvöldkaffið er
framreitt á borðinu. Jóna býður Ástu sæti við borðið
og sezt með henni að kaffidrykkju. Þær eru ý>ögular
um hríð,*en svo lítur Jóna glettnislega til Ástu og
segir:
— Þú hafðir nú ekki samfylgd af verra taginu hérna
sunnan götuna, Ásta mín, ég sá til ykkar. Ásta roðnar
ósjálfrátt. •
— Ég óskaði ekki eftir þeirri samfylgd. En þó ég
hefði viljað hlaupa undan honum, þá gat ég það ekki.
Jóna hlær gáskafull og glettin. — Það hefði nú held-
ur engri ungri stúlku komið til hugar að gera, það
er ég viss um. Það liggur bara við, að ég óski þess
að vera orðin ung í annað sinn.
Ásta brosir. — Veiztu hvort hann verður lengi hér
á Sæeyri, þessi lögregluþjónn?
— Til vorsins, hefi ég heyrt. Sæeyringar þurfa víst
ekki löggæzlu nema yfir vetrarmánuðina.
— Hvaðan er hann, veiztu það?
— Hann kom hingað frá Reykjavík, en því miður
get ég ekki frætt þig um hagi hans. En ég skal spyrja
Sigurlaugu húsmóður hans nánara um hann næst þegar
ég hitti hana.
— Ekki þarftu þess mín vegna. Það skiptir mig engu,
hvaðan hann er, eða hvernig högum hans er háttað.
— Ég held okkur ætti ekki að vera það of gott að
vita einhver deili á yfirvaldinu okkar, Ásta mín. Þetta
er allra geðugasti maður.
Kaffidrykkjunni er lokið. Jóna stendur upp frá borð-
inu, en Ásta situr kyrr. Hún hallar sér fram á eldhús-
borðið og horfir út um gluggann. Stjörnur og norður-
ljós tindra í djúpi himinblámans, og tunglsskinið breiðir
glitrandi perluskraut um snæhvíta jörðina. Alstaðar gef-
ur að líta dýrð og mikilleik lífsins, en þó eru sumir
svo einmana.
Ásta andvarpar. Hún á hér enga vini, sem muni
sakna hennar. Öllum er sama, hver hún fer, og hún
202 Heima er bezt