Heima er bezt - 01.06.1958, Qupperneq 25

Það væri víst ekki eins mikil sælan og við hefði mátt
búast fyrir Kristjáni. Hún væri með sífellda keipa við
hann. Hann gæti víst lítið gert henni til geðs. Allt, sem
hann keypti til heimilisins, fannst henni ljótt og and-
styggilegt. Færi betur, að hann fengi sig ekki fullsadd-
an! Það væri líka það, sem hann ætti skilið. — En mikið
var hún nú falleg og yndisleg, þetta blessað eftirlætis-
barn. En hitt var ekki nema eðlilegt, að henni svipaði
tii móður sinnar um það, að láta ekki bjóða sér nema
það, sem fullkomið væri.
Kristján var mjög ánægður þennan dag. Kærastan
hans var efalaust fallegasta konan í kirkjunni og sat við
hiið hans sæl og brosandi, en það var hún hreint ekki
aha daga. Hún kvartaði oft um að sér dauðleiddist. Þá
var hann vanur að syngja með henni nokkur lög. Þá
varð allt gott. Og ef hann mátti ekki vera að því að
syngja, þá var hann vanur að segja að mamma sín hefði
sagt að það þyrfti víst engum að leiðast, ef hann hefði
nóg að gera, og það byggist hann við að hún gæti haft.
Geirlaug hefði víst nóg að gera og helzt til mikið. Hún
skyldi elda fyrir hana matinn, svo að hún þyrfti ekki að
vera með annan fótinn og hálfan hugann hjá pottunum,
á meðan hún væri að skúra gólfin eða að sækja eldivið
út í kofa.
Þá fór Rósa stundum að búa til breyttan mat, eins og
hún hafði lært í skólanum, og féklt þá verðskuldað lof
fyrir. En oftar var það samt, að hún lét orgeltónana
reka burt leiðindin úr huga sér.
Erfiðast var þó, þegar átti að fara að sauma í hjóna-
rúmið. Rósa hræddist það, að hún myndi gera sængur-
verið of stutt, og Geirlaug var ennþá aumari, því að allur
hennar saumaskapur var við skógerð og stagl í sokka-
plögg.
Þá var ráðið að hlaupa suður að Þúfum, og Lauga
var hjá Rósu heilan sunnudag. Þá var slæmt skapið hjá
mannsefninu. Svona mikinn vesaldóm hélt hann að
engin kona léti um sig spyrjast, að hún gæti ekki saumað
ver utan um sængumar í rúmið sitt. Hún hafði víst lítið
iært af sinni myndarlegu móður. Um skólana var ekki
að spyrja. Þeir kenndu víst ekki annað en útsaum og
hekl. Það var ekki ónýtt að kasta peningum út fyrir
slíkt.
Geirlaugu fannst að Kristján myndi hugsa sem svo:
„Hvernig skyldi verða hægt að búa með svona mann-
eskju?“ og hún var hreint ekkert hissa á því. Hún kveið
fyrir framtíðinni fyrir hönd þeirra beggja.
Stína gamla spákerling var á rölti heim að Hofi þenn-
an sama sunnudag og langaði mikið til að vita, hvað
verið væri að vinna inni í aflæstu hjónahúsinu. Geirlaug
trúði henni fyrir því, að það væri verið að setja upp
hjónasængurnar.
„Nú, það á ekki að standa á þeim, þegar þar að kem-
ur,“ tísti Stína gamla. „Og er þá Sigurlaug í Þúfum að
troða sér inn til að gera það með henni?“
„Nei, mikil ósköp. Hún bað hana að hjálpa sér. Fyrst
datt henni í hug að ég gæti sniðið þetta. Það var nú svo
sem það líklegasta. Mér var nú aldrei kennt svo mikið
til saumanna, að þaðan sé mikils von,“ sagði Geirlaug.
Nú varð Stína alveg hissa: „Er þetta þá allur skóla-
lærdómurinn hjá henni? Hvað skyldi hún móðir hennar
hafa sagt yfir svona löguðu? “
„Já það hefði nú kannske orðið notadrýgra að kenna
henni eitthvað, sem tilheyrði verkahring húsmóðurinn-
ar, en að sleppa þessu orgelspili, en maddaman hefur nú
líklega búizt við því, að hún hreppti eitthvað annað en
þetta,“ sagði Geirlaug.
Eftir nokkra daga vissu allir í Hofstorfunni, hvað þær
höfðu verið að pukra með innan læstra dyra hjónahúss-
ins, Lauga í Þúfum og sú skólagengna prestsdóttir. Það
fór að minnka álitið á því fína frúarefni.
Rósa skrifaði móður sinni hvert bréfið eftir annað,
en féltk ekkert svar. Hún var hugsjúk yfir því, að hún
lægi fárveik á sjúkrahúsi og gæti því ekki sent sér svar.
„Vertu bara róleg, góða mín,“ sagði Kristján. „Móð-
ir þín er bara svona upptekin af höfuðstaðarlífinu, að
hún gefur sér ekki tíma til að skrifa þér. Það á nú við
kvenfólkið að spássera um göturnar. Dálítill munur eða
að vera allan daginn að sjóða mat og skammta hann.“
„Já, það er mikill munur. Ég vildi að ég gæti verið í
Reykjavík,“ sagði Rósa.
Næsta dag settist hún niður og skrifaði frænku sinni
og nöfnu suður með sjó, til að vita, hvort hún gæti
ekki sagt sér neitt af mömmu sinni.
Hún fékk svarbréf með fyrstu ferð. Ákaflega gott
og elskulegt bréf, eins og alltaf frá henni, þessari góðu
konu. Hún sagði henni þær fréttir, að móðir hennar
hefði komið suður til hennar, strax og hún hefði komið
að norðan og verið hjá sér í viku, vel hress. Sér væri
ekki kunnugt um, að hún hefði legið á sjúkrahúsi Nú
bjóst hún við að hún væri hjá Sigrúnu dóttur sinni.
Það var komið fram á túnaslátt, þegar Rósa las þetta
bréf. — Hún varð fjarska glöð og sagði Geirlaugu og
Kristjáni þessar góðu fréttir. Það voru ólík svör þeirra.
Geirlaug lofaði góðan guð fyrir að gefa henni heilsuna
aftur, en Kristján glotti þessu nýja, kalda háðsglotti,
sem hann brá svo oft á sig í seinni tíð, og sagði:
„Ég sá nú aldrei neitt heilsuleysi á henni, þeirri konu.“
En þegar hann var farinn út og Rósa líka, sagði Siggi
illkvittnislega við kaupakonuna og Geirlaugu:
„Náttúrlega þætti Kristjáni vænt um, að maddaman
væri svo veik að hún dæi; þá fengi hann helmingi meiri
arf, þegar farið verður að skipta. Það hefur Leifi í Garði
sagt mér.“
„Mér finnst þú ættir ekki að vera að taka Leifa þér
til fyrirmyndar eða hafa eftir honum. Hann þykir nú
ekki svo merkilegur í tali eða hugarfari,“ sagði Geirlaug.
Kaupakonan tók í sama strenginn: „Þetta er ógerðar-
dót, þarna í Garði,“ sagði hún. „Kristján fær það ekki
til að vinna hjá sér nema með eftirgangsmunum, hvað
mikið sem honum liggur á, og kerlingin vanþakkar allt,
sem látið er úti við strákangann, sem er við ærnar. Hann
kennir Stefáni í Þúfum um það.“
„Það er ekki honum að kenna,“ sagði Siggi. „Þeim
fellur bara svo illa að vinna hérna, síðan maddaman fór
Heima er bezt 207