Heima er bezt - 01.12.1959, Síða 12

Varmidalur, eins og bœrinn leit út er slysið varð 1912.
sem hsegt var í góðri hjúkrun og aðhlynning, svo að all-
flestir sluppu við varanleg rnein af kalinu.
Þegar leið á morguninn fór veður að batna. Fóru menn
þá að vonast eftir, að bræðurnir frá Efstu-Grund kæmu
frá Garðsauka. En tíminn leið fram yfir hádegið, og ekki
komu þeir, og ekkert fréttist af þeim. Björn bróðir
þeirra gerðist þá mjög áhyggjufullur um afdrif þeirra
og fannst, sem eitthvað hlyti að hafa komið fyrir þá
þrátt fyrir það, að þeir hefðu ætlað að verða í Garðs-
auka um nóttina. Það gat hafa breytzt einhverra orsaka
vegna. Björn vildi þess vegna fyrir hvern mun komast
fram að Ægisíðu, til þess að geta símað þaðan og spurzt
fyrir um bræðurna í Garðsauka. Sími var þá aðeins
kominn að Ægisíðu, Garðsauka, Hemlu, Miðey og
Hólma.
Björn átti tal við þá Einar Ingvarsson, vinnumann
sinn, Torfa Einarsson í Varmahlíð og Jón Stefánsson
í Gerðakoti og bað þá að koma með sér fram eftir og
fregna um bræðurna. Var það auðsótt mál við þá alla.
Þeim fannst, sem eitthvað illt lægi í loftinu, eitthvað
væri ekki í lagi með þá bræður. Enginn þeirra þriggja
hafði þó orð um þetta við Björn, en þeir hugsuðu margt.
Ferðin að Ægisíðu gekk vel, enda var veður mun
betra og menn og hestar allvel hvíldir. Björn símaði svo
að Garðsauka og spurði um þá Sveinbjörn og Gísla.
Var honum þá sagt, að þeir hefðu farið frá Garðsauka
nokkru á eftir hópnum kvöldinu áður, en síðan hafði
ekkert til þeirra spurzt að Garðsauka. Þá Eyfellingana
setti hljóða við þessar fréttir og fannst grunur sinn um
válega viðburði styrkjast mjög. Fólkinu í Garðsauka
hafði og brugðið illa við að frétta, að þeir hefðu ekki
náð hópnum og ekki komið að Varmadal um kvöldið
eða nóttina. Óttuðust allir mjög um afdrif bræðranna,
því að svo hafði veðrið verið óskaplegt þar um nóttina.
Bjöm varð nú enn áhyggjufyllri og þótti fullvíst, að
eitthvað hörmulegt hefði komið fyrir þá, þótt hann
reyndi að hrista af sér þær hugsanir. Hann ákvað, að
hefja þegar leit að þeim, annað kom ekki til mála. Hann
fékk sér því leitarmenn á Ægisíðu, en þeir urðu þar
eftir, Einar, Jón og Torfi, eftir skipun Björns, því að
honum buðust nógir menn til leitarinnar, sem óþreyttir
vora.
Skömmu síðar lögðu þeir Björn af stað í leitina og
fóru vítt um. Komust þeir t. d. fram í Oddahverfi, því
að ekki fannst þeim ólíklegt að bræðurna hefði getað
hrakið undan veðrinu langt úrleiðis. Fleiri leitarmenn
bættust og við, og var leitað allan daginn fram á kvöld,
en allt árangurslaust. Bræðurnir fundust ekki og ekkert
spurðist til þeirra.
Um kvöldið þennan dag lögðu þeir af stað suður frá
Ægisíðu Einar, Jón og Torfi. Höfðu þeim borizt fregn-
ir um, að þeir, sem í Varmadal hefðu verið, hefðu lagt
af stað suður um morguninn. Vildu þeir þremenning-
arnir því hraða ferð sinni og freista þess að ná samfylgd
þeirra. Lögðu þeir af stað frá Ægisíðu án þess að hafa
fengið nokkrar fregnir af Efstu-Grundarbræðrum eða
leitarmönnum þeirra, þar eð ekkert hafði frétzt að
Garðsauka frekar.
Segir nú ekki af ferð þeirra þriggja, fyrr en þeir
komu út fyrir Þjórsá. Þar mættu þeir Magnúsi Knúti,
er var á austurleið aftur með hesta þeirra, er verið höfðu
í Varmadal. Tók Magnús nú við hestum þeirra líka, og
skildu þar leiðir. Hélt Magnús áleiðis austur undir Fjöll,
en þeir þrír fóru gangandi út að Kotströnd. Gekk sú
ferð vel, enda var komið bezta ferðaveður. Þar hittust
þeir allir aftur, ferðalangarnir úr hrakningunum. Fréttu
þeir þrír nú, að afdrif þeirra Efstu-Grundarbræðra
væru kunn og leitinni því hætt. Hafði fregnin verið
símuð frá Ægisíðu að Kotströnd í veg fyrir hópinn.
Þeir bræður höfðu orðið úti og fundizt frá Varmadal.
Hjá frú Vigdísi í Varmadal var sonur hennar og
Sveinbjörns manns hennar, Þorvarður, er síðar bjó að
Stekkum. Hann var fjármaður móður sinnar. Um morg-
uninn fór hann á fjárhús Varmadals, er stóðu fyrir
framan þjóðveginn. Þegar hann nálgaðist húsin, sá hann
tvo hesta skammt austur af þeim, og voru þeir bundnir
á streng (þ. e. bundnir hver aftan í annan, eins og oft
tíðkaðist). Þorvarður hraðaði för sinni til hestanna, en
bar þó ekki kennsl á þá. Skammt frá þeim sá hann tvo
menn liggjandi á jörðinni, og voru þeir helfrosnir. Þrátt
fyrir hryllilegt útlit þeirra þekkti hann þegar, að það
voru lík bræðranna frá Efstu-Grund, Sveinbjörns og
Gísla. Hafði Sveinbjörn klætt sig úr jakkanum og breitt
hann yfir Gísla, en verið síðan á peysunni einni. Hræði-
legt hefur lífið verið hjá þeim, þar til yfir lauk, því að
þarna var ekkert afdrep í þessu ógnarveðri. Húsin hafa
þeir ekki fundið vegna bylsortans, þó að tiltölulega
skammt væri til þeirra frá þeim stað, er þeir lágu. Hest-
arnir voru mjög illa haldnir og útlit þeirra ægilegt vegna
sands og klakabrynju. Var ómögulegt að gera sér grein
fyrir, hvort þeir voru svartir eða hvítir að lit innan
óveðursbrynjunnar. Voru þeir alveg að yfirbugast, er
Þorvarður fann þá og leysti af streng.
Þorvarði varð mjög um fund bræðranna. Komst hann
þó heim að Varmadal og sagði, hvernig komið var, en
aldrei varð hann samur maður eftir þetta og hlaut af
sálarmein.
í Varmadal var brugðið fljótt við, líkin sótt og flutt
þangað heim. Höfðu þau verið mjög illa útleikin, stokk-
freðin og sandrokin. Var talið líklegt, að Sveinbjörn
412 Heima er bezt