Heima er bezt - 01.04.1964, Síða 4

HALLGRIMUR FRA LJARSKOGUM
GUÐMUNDURTHEÓDÓRS
í Stórholti
að var einhvern tíma um eða eftir miðjan desem-
ber árið 1960. Eg var eitthvað að dútla á póst-
húsinu, þegar síminn kallaði. Samtal frá Brú í
Hrútafirði. Kunnug rödd var í símanum:
Sæll og blessaður, vinur! F.g þarf að komast vestur
yfir Laxárdalsheiði í dag. Sennilega er Laxá ekki fær
bílum. Reyndu nú að fá Eyjólf í Sólheimum með klár-
ana sína á móti mér upp á heiðina.
En ef Eyjólfur getur þetta ekki, eða er ekki heima?
O, ég hleyp þá bara vesturyfir!
Guðmundur Theódórs 18 ára.
Ég hló. — Hvað þetta gat verið líkt manninum. Að
vísu var þetta vegalengd, sem ekki verður talin ýkja-
löng, svona á fornan mælikvarða, í mesta lagi tveggja
tíma gangur. En hér var á ferð unglingur, sem búinn
var að lifa og starfa án sérhlífni í áttatíu ár, — var að
komta norðan af Akureyri, en þar mun hann hafa lifað
sitt áttræðisafmæli. Þessi unglingur, er ég nefni svo, var
Guðmundur Theódórs í Stórholti.
Og nú ætla ég að eyða dálítilli stund og gefa honum
auga frá bernsku og til dagsins í dag, fylgja honum
Elinborg Theódórs, húsfrú, Stórholti, fyrri kona Guðmundar.
136 Heima er bezt