Heima er bezt - 01.03.1973, Síða 14

leið. Það var komið fram yfir venjulegan háttatíma þeg-
ar við komum ofan úr Gönguskarðinu niður í Garðsár-
dalinn.
Þessi heitasti dagur lífs míns var liðinn og ég óskaði
ekki eftir að fá annan slíkan síðar á lífsleiðinni. Ekki var
farið í neina þeysireið út dalinn, þó hestarnir væru til
með að taka sprett við og við, en mannskapurinn var
ekki það burðugur að hann treysti sér til að hanga á
hestunum ef hratt væri farið. Við þurftum sem sé að
hafa okkur alla við að sofna ekki á hestbaki, okkur
fannst það ekki gott til afspurnar ef það fréttist um
sveitina, að rekstrarmenn hefðu oltið sofandi af hestun-
um og jafnvel hálsbrotnað.
Ferðin heim dalinn gekk vel og komum við heim um
fótaferðatímann. Þá var gott að fá kalda mjólk og sýru-
blöndu að drekka, hátta síðan ofan í rúm með kinda-
jarm og hundgá í eyrunum. Við vöknuðum svo í mið-
degismatinn endurnærðir og hressir eftir væran svefn,
þá skorti heldur ekki matarlystina, sem hafði verið í
lakara lagi í sólarhitanum á Bleiksmýrardalnum daginn
áður, en allt er gott þegar endirinn er góður og fljótir
vorum við að ná okkur eftir svefnleysið og þreytuna.
Þetta vor og sumar var verið að byggja brú yfir
Fnjóská hjá Skógum. Danskt félag hafði teldð að sér að
byggja brúna í ákvæðisvinnu og sent hingað verkfræð-
inga og verkstjóra ásamt einhverjum smiðum og jafnvel
verkamönnum, en aðallega voru þó óbrotnir verkamenn
hérlendir. Verkfræðingunum leizt þannig á ána, að ekki
væri mikill vandi að koma fyrir stíllans undir brúna, þar
sem áin væri eiginlega ekki nema eins og vænn bæjar-
lækur. Heimamenn voru að vísu á annarri skoðun en
þeir dönsku gerðu ekkert með það og fóru sínu fram.
Þeir töldu ekki ástæðu til að ramma ofan í árbotninn
staurana sem stillansinn skyldi hvíla á, heldur settu þeir
þá í tunnuskrokka sem þeir svo fylltu með grjóti og
töldu þeir að það mundi ekki haggast í ekld stærra vatns-
falli. Tíðarfarið hafði verið ágætt þetta vor og sumar og
vinnan hjá þeim dönsku hafði gengið vel og var svo
komið í júnílok, að langt var komið að steypa brúna og
skyldi því lokið næsta dag. En þá skeði óhappið. Daginn
sem við lágum aðgerðarlausir á Bleiksmýrardalnum
hljóp sú feikna forátta í Fnjóská, að elztu menn mundu
ekki annað eins, enda var ekki að sökum að spyrja.
Þegar kom fram á daginn varð að hætta allri vinnu við
brúna því sjáanlegt var að stillansinn var farinn að gefa
sig. Og ekki leið á löngu þar til í Ijós kom að farið var
að grafa undan honum í árbotninum og fyrir kvöldið
var áin búin að sópa öllu burtu, svo ekki var eftir nema
smástöplar við landið sitt hvoru megin. Verkfræðingur-
inn, sem sjá átti um verkið var ekki mönnum sinnandi,
hann fór einförum seinnipart dagsins og var ekki laust
við að félagar hans væru hræddir um að hann færi sér
að voða. Svo illa tókst þó ekki til og næsta morgun sendi
hann mann til Akureyrar með símskeyti, sem hann sendi
heim til að láta vita hvernig komið væri og spyrjast fyrir
um hvað gera ætti. Hann bjóst fyllilega við að hann yrði
rekinn frá fyrirtækinu, sem hann hafði unnið hjá í mörg
ár og notið trausts þess á allan hátt. Allan þennan dag
var hann ekki mönnum sinnandi og tæpast að hann
heyrði þó á hann væri yrt. Seint um kvöldið kom svo
sendimaðurinn með svarið frá Danmörku, það voru ekki
mörg orð og hljóðaði á þessa leið: Hvað á að senda?
Það hfnaði heldur yfir verkfræðingnum þegar hann
las skeytið og svaf hann víst ekki mikið þá nóttina frek-
ar en þá næsthðnu, heldur tók hann saman í huganum
hvað hann þyrfti að fá til brúargerðarinnar. Næsta
morgun dreif hann sig snemma til Akureyrar til að
athuga hvað hann gæti fengið þar af efni, svo hægt væri
að hefja strax byggingu á nýjum stillansi undir brúna.
Síðan sendi hann efnispöntun tíl Danmerkur og kom
síðan heim um kvöldið glaður og hress og svaf ágætlega
næstu nótt.
Strax næsta dag var svo hafin brúarbyggingin á ný og
gekk hún ágætlega eins og fyrri daginn. Nú voru staur-
arnir rammaðir niður í árbotninn og traustlega frá öllu
gengið, enda kom nú ekkert óhapp fyrir og brúin var
fullbúin á tilsettum tíma um haustið, og þær sögur
gengu manna á milli, að þó tvisvar hefði þurft að byggja
brúna hefði félagið sem verkið tók að sér sloppið að
mestu frá því skaðlaust.
Þetta voru fyrstu fréttirnar sem við fengum þegar við
komum á fætur. Okkur undraði ekki þó eitthvað hefði
orðið undan að láta þeim ógnar vatnavöxtum, sem við
höfðum orðið sjónarvottar að á Bleiksmýrardalnum
þennan umrædda dag. Ég hef aldrei fyrr né síðar komið
á þær slóðir og kynnzt veðurfarinu þar, en sagt er mér
að oft hafi gangnamenn að haustinu til lent þar í vond-
um veðrum og slæmri færð og mun svo vera víða á landi
hér, að mikill munur er á veðurblíðu sumarsins og stór-
hríðum og veðurhörku vetrarins.
Þá er þessum hugleiðingum lokið og þykir sjálfsagt
ekki merkilegt frásagnarefni, en fátt er mér eins minnis-
stætt frá unglingsárunum eins og þessi heiti sólskins-
dagur á Bleiksmýrardalnum.
Jón í Kotí kalla má,
kappa þann er segir frá,
hann sízt þó getur samið neitt,
sagan heitir ekki neitt.
BRÉFASKIPTI
Steinunn Þorsteinsdóttir, Reykholtsskóla Borgarfirði, óskar eftir
bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 16—18 ára.
Edda Þorvaldsdóttir, Reykholtsskóla, Borgarfirði, óskar eftir
bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 16—18 ára.
Inga Dóra Halldórsdóttir, Odda, Borgarfirði eystra, óskar eftir
bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 12—14 ára. Æskilegt
er að mynd fylgi fyrsta bréfi.
Stefania Jónína Snorradóttir, Geitafelli, Reykjahverfi, S.-Þing.,
óskar eftir bréfaskiptum við pilta og stúlkur á aldrinum 16—18 ára.
86 Heima er bezt