Heima er bezt - 01.03.1973, Síða 27

— O, blessuð kerlingin, ég verð vonandi heima næst,
þegar hún kemur í heimsókn. Og aftur hlær Hreinn
þessum óviðfelldna hlátri.
Auður horfir óttaslegin á mann sinn, manninn sem
hún elskar og hefir treyzt takmarkalaust, og hjarta henn-
ar titrar af angist. En hún reynir eftir megni að leyna
ótta sínum og hryggð og segir eins rólega og henni er
frekast unnt:
— Viltu ekki fá þér einhverja hressingu eða næringu,
áður en þú ferð að sofa, Hreinn minn?
— Nei, elskan mín, ég vil ekkert.
— Þú skalt fara að hvíla þig, klukkan er langt gengin
í tvö.
— Já, það er bezt að fara að sofa. Þetta er búið að
vera ágætt kvöld, skal ég segja þér, Auður mín, þó að
ég græddi ekkert í spilunum, nei, en það var reglulega
skemmtilegt fyrir því.
Auður svarar þessu engu, hún er búin að heyra meira
en nóg hjá manni sínum um þetta kvöld. Og svo fylgj-
ast þau hjónin að inn í svefnherbergið.
Hreinn háttar þegjandi, veltir sér síðan upp í rúmið
og sofnar brátt. En Auður háttar ekld, heldúr stendur
eins og lömuð á milli hvílurúma manns síns og sonar og
horfir á þá til skiptis, og skelfilegar hugsanir gagntaka
hina ungu eiginkonu og móður. Ut á hvaða braut hefir
maðurinn hennar villzt, og hver verður svo framtíð
litla drengsins þeirra, ef þessu skyldi halda áfram?
— Guð minn góður, hjálpaðu okkur, andvarpar hún
út í hljóða nóttina. Og augu hennar fljóta í tárum. Loks
reikar hún að rúmi sínu og leggst upp í það án þess að
afklæðast, og þannig grætur hún sig í svefn að lokum.
III.
DREGUR UPP BLIKU
Foreldrar Hreins, Bergþóra og Einar, búa ein í litlu,
vistlegu húsi, sem þau eiga í einu úthverfi borgarinnar.
Einar er tæpum tveimur áratugum eldri en kona hans
og orðinn heldur heilsulítill. Hann lærði úrsmíði á unga
aldri og getur enn að nokkru leyti stundað iðn sína, svo
að þau hjónin komast sæmilega af fjárhagslega. Hreinn
er eina barnið þeirra sem náði fullorðins aldri, en tvær
dætur misstu þau í bernsku.
Hreinn hefir ætíð verið foreldrum sínum indæll son-
tir, og allar fegurstu vonir foreldranna beggja við hann
tengdar. Þau höfðu bæði mikinn áhuga fyrir því að
aðstoða hann við að ganga menntaveginn, en í þá átt
stefndi hugur hans snemma, enda hafði hann góða náms-
hæfileika. Sjálfur valdi hann Kennaraskólann, og hafði
þá í huga að gerast kennari og leiðbeinandi æskunnar,
enda virtist hann vel til þess fallinn sökum stakrar reglu-
semi og góðrar skapgerðar. En að loknu ágætu prófi
gerðist hann þó ekld kennari, heldur réð hann sig til
skrifstofustarfa hjá stóru fyrirtæki og virtist una því
ágætlega. Nú hefir hann eignazt góða eiginkonu, indælt
heimili og efnilegan son. Og lífskjör hans virðast björt
og glæsileg á alla vegu.
En á heimili Hreins og Auðar hefir ömurleg saga
gerzt undanfarið og endurtekið sig. Hreinn hefir farið
að heiman um hverja helgi, og stundum fleiri kvöld í
viku, til spilamennsku með kunningjum sínum, og í flest
skiptin komið heim meira og minna undir áhrifum
áfengis.
Auður hefir vakað og beðið eftir manni sínum, hve
seint sem hann hefir komið heim, og veitt honum alla
aðstoð sína er þess hefir gerzt þörf, en hún hefir hvorki
hallmælt honum né ásakað hann, heldur beðið hann með
hlýjum orðum að gæta sín og snúa við, áður en það
væri orðið um seinan. Hún hefir minnt hann á föður-
og sonarskylduna, þótt skyldunni við eiginkonuna væri
gleymt.
Hreinn hefir ávallt tekið orðum hennar vinsamlega,
en af Iéttúð og hefir tahð að hér væri engin hætta á
ferðum, þetta væri aðeins ósköp venjulegur félagsskapur
ungra manna, og hún skyldi vera alveg óhrædd. Og svo
hefir sama sagan endurtekið sig. Auður reynir að bera
þessa raun með þögulli ró og jafnaðargeði, þótt henni
Heivia er bezt 99