Heima er bezt - 01.03.1973, Qupperneq 31

mín, svarar Auður og reynir að hafa fullt vald á rödd
sinni.
— Var hann úti að skemmta sér í kvöld?
— Já, en hann kom ekki mjög seint heim, flýtir Auð-
ur sér að segja.
— Jæja, það var ágætt. En fyrst mér auðnast ekki að
sjá drenginn minn vakandi hér heima, langar mig til að
líta á hann sofandi. Má ég ekki ganga inn til hans, góða
mín, ég lofa að vekja hann ekki.
Bergþóra rís á fætur, en Auður færir sig eins og ósjálf-
rátt fyrir svefnherbergisdyrnar og tekur sér þar stöðu í
annað sinn þessa nótt. Bergþóra má ekki sjá þá hrylli-
legu mynd, sem svefnherbergið hefir að geyma, og
Auður segir í blíðum bænarróm:
— Nei, Bergþóra mín, lofaðu honum að vera í algeru
næði.
— En ég ætla ekki að gera honum neitt ónæði, aðeins
koma sem snöggvast að rúminu hans.
— Hefir þú nokkra ánægju af því að sjá hann sofandi,
góða Bergþóra? -Auður getur ekki lengur leynt geðs-
hræringu sinni, og rödd hennar titrar af angist.
Bergþóra horfir mildum augum á tengdadóttur sína
og skynjar fullkomlega, hvað fyrir henni vakir á þessari
stund: Auður vill hlífa henni við því að sjá Hrein núna,
en því ákveðnari verður Bergþóra, hún vill fá að vita
sannleikann allan afdráttarlaust, hversu þungbær sem
hann kann að verða henni, og Bergþóra segir því hlýtt
og rólega:
— Hvað er það sem þú vilt leyna fyrir mér, Auður
mín?
— Ég er ekki að leyna neinu fyrir þér, Bergþóra, ég
vildi aðeins hlífa þér í lengstu lög.
— Ég skil þig vel, Auður mín, en sjálf hef ég bezt af
því að fá að vita sannleikann eins og hann er, óvissuna
þoli ég ekki lengur.
— Þá gefst ég upp fyrir þér, Bergþóra mín, Guð
styrki þig.
Svo opnar Auður svefnherbergið og býður tengda-
móður sinni að ganga þangað inn, og sjálf fer hún inn á
eftir henni, en staðnæmist frammi við dyrnar, og augu
hennar hvíla á Bergþóru og Hreini til skiptis.
Bergþóra nemur staðar við rúm sonar síns og lítur
rólega á hann, en rautt og þrútið andlit hans á koddan-
um, og hinn sterki áfengisþefur sem leggur frá vitum
hans með þungum andardrættinum, færir henni fulla
vissu um þann hræðilega sannleika, sem hún hefir óttazt
að undanförnu, að drengurinn hennar hefir orðið áfeng-
isástríðunni að bráð.
— Guð hjálpi þér, Hreinn! Orðin líða í lágu andvarpi
frá titrandi vörum Bergþóru, en dýpt þess sársauka sem
að baki þeirra felst, á sér engin takmörk. Hún stendur
eins og dæmd og starir á son sinn nokkur andartök, og
augu hennar fyllast tárum, sem hún reynir ekki að
stöðva.
Auður horfir þögul á tengdamóður sína og sér tárin
sem drjúpa ofan vanga hennar, og á þessari stundu finnst
henni sín eigin óhamingja vera léttvæg hjá þeim ofur-
þunga sorgar og vonbrigða, sem fallið hafa á herðar
hinnar góðu móður manns hennar. Ó, hve hún þráir að
mega hugga hana. Og Auður færir sig hljóðlega að hlið
tengdamóður sinnar og leggur arminn um herðar henn-
ar:
— Gráttu ekki, Bergþóra mín, hvíslar hún blíðlega.
— Við skulum vona, að þetta breytist og batni á ný. Það
hefir margur villzt, en ratað heim aftur.
Bergþóra snýr sér að Auði og faðmar hana að sér með
móðurástúð:
— Blessað barn, þetta urðu þá örlög þín, segir hún
dapurlega.
— En ég er ennþá bjartsýn, Bergþóra mín. Auður
þrýstir tengdamóður sinni fastar að sér. — Heldur þú að
við getum ekki sameiginlega bjargað honum, sem við
elskum báðar? Ég held að við getum það.
— Varla af eigin mætti, Auður mín, en með Guðs
hjálp, og öllu vildi ég fórna til þess að bjarga drengnum
mínum. Ég ætla nú að fá að bíða hérna hjá þér, þangað
til hann Hreinn minn vaknar úr vímunni. Og þá langar
mig til að tala við hann og reyna að benda honum á þá
ógæfu, sem hann hefir villzt út í og sjá, hvaða áhrif orð
mín kunna að hafa á hann, því hingað til hefir Hreinn
minn teltið orð mín til greina.
— Og það gerir hann áreiðanlega ennþá, Bergþóra
mín, segir Auður með sannfæringarkrafti, því það finnst
henni að hann hljóti að gera, fyrst móður hans sé orðið
ljóst, hvernig komið er fyrir honum. Og Auður veit að
þrátt fyrir allt elskar Hreinn sína góðu móður, jafnvel
meira en nokkuð annað, og hjarta Auðar fyllist nýjum
og björtum vonum.
Síðan ganga þær fram úr svefnherberginu, og Auður
býr vel um tengdamóður sína á legubekknum í stofunni,
og henni finnst nú tími vera kominn til að þær taki á sig
náðir. Bergþóra leggst brátt til hvíldar í stofunni, en
Auður við hlið manns síns, og svo er allt hljótt.
Morgunsól skín í heiði er Hreinn vaknar til veru-
leikans á ný og lítur í kringum sig. Hann er einn í svefn-
herberginu, og engin hreyfing heyrist í húsinu. Æ, hve
hann er sljór og lamaður, og honum líður hræðilega illa.
Hann liggur kyrr um stund og reynir að jafna sig. En
þá taka skuggalegar svipmyndir frá síðastliðnu kvöldi
skyndilega að renna upp fyrir honum, hver af annarri
eins og vofur, óljósar í fyrstu, en brátt skýrari, og valda
honum jafnhliða nýrri kvöl.
Framhald í næsta blaði.
BREFASKIPTI
Ingibjörg Margrét Valgeirsdóttir, Steinsstaðaskóla, Lýtingsstaða-
hreppi, Skagafjarðarsýslu, óskar eftir bréfaskiptum við pilta á aldr-
inum 14—16 ára. Æskilegt, að mynd fylgi fyrsta bréfi.
Álfheiður B. Marinósdóttir, Steinsstaðaskóla, Lýtingsstaðahreppi,
Skagafjarðarsýslu, óskar eftir bréfaskiptum við pilta á aldrinum
14—16 ára. Æskilegt, að mynd fylgi fyrsta bréfi.
Heima er bezt 103