Heima er bezt - 01.11.1977, Blaðsíða 16

GISLI HOGNASON, LÆK, HRAUNGERÐISHREPPI:
Bodö — Tromsey
amall bóndi sem lengst af æfi hefur aðeins
komist uppá bæjarhólinn sinn, fyrir utan fjár-
leitir að hausti, venjulegar ferðir í sambandi
við búrekstur, finnur til sérstakrar kenndar
áður en hann leggur af stað í bændaför til Norður-
Noregs. í rauninni hlakkar hann ekki til, jafnvel finn-
ur til kvíða, en þó fyllist hann eftirvæntingu að fá að
koma á gamlar slóðir forfeðra sinna. Einhvers konar
óró tekur hug hans s'ðustu dagana. Egilssaga er tekin
fram og rifjuð upp, því hann veit að um norðlæg
sund Noregs stýrði Þórólfur Kveldúlfsson knerri, og
var skattheimtumaður Haraldar hárfagra, en féll fyrir
konungssverði 890 vegna rógs vondra manna. En var
það sagan, sem jók eftirvænting og ferðahug.
Lagt var af stað í flugvél frá Keflavíkurflugvelli kl.
7 12. júní og lent í Bodp eftir 2 stundir og 10 mínútur.
Við blasa, fjöll, skógar og sund. Alls er þetta 127
manna hópur íslendinga, sem er saman kominn hér á
flugstöðinni í Bodp, og jafnmargir Norðmenn munu
fljúga til íslands með þessari sömu vél og þá beint til
Akureyrar eftir stutta viðdvöl hér.
Þrjátíu manna hópur gistir á hótelum í bænum. En
hinum, sem eftir eru, er ekið að félagsheimili og höfuð-
stöðvum Norlands fylkis. Þeim er boðinn næturgreiði
af bændunum í sveitinni, og þeir bíða hér eftir ís-
lenskum starfsbræðrum.
Fylkeslandbrukssjef Artur Bartholsen ásamt Villy
Hole fylkesagronom, taka í hönd hvers og eins og
bjóða alla velkomna um leið og gengið er inn í stóran
sal, þar sem bændur sitja, sem ætla að hýsa okkur í
nótt. Það er eftirvænting í svip þeirra, en farið er að
raða gestunum niður á bæina. Þetta er seinlegt, að deila
niður 97 manns. Bóndanum úr Flóanum er farið að
leiðast biðin, tekur blað úr vasa s’num og segir nafn
konunnar, sem hann á að gista hjá. Orðinu hafði hann
ekki sleppt er þrifið er í arm hans og sagt: „Ég er
Áse Stóver og ég sleppi þér ekki aftur, komdu strax.“
Hún ruddi sér braut til mannsins síns, Rolf Stóver
agrónom, og út í bíl með það sama með karlinn úr
Flóanum og húsmóður hans.
Ekið var um ellefu kílómetra út í sveit að fallegu
húsi, sem stóð á klapparhól skógivöxnum, við stóran
silfurtæran læk, sem myndaði fagran foss í hárri hlíð
ofan bæjarins, þar scm silungur stekkur í hyl neðan foss-
ins. Það eru aðeins 10 skref frá húsinu að hylnum. Hér
er ósegjanlcga fagurt draumaland.
‘564 Hciina er bezt
Bóndinn af íslandi og Rolf eru jafnaldrar, báðir 69
ára gamlir, en sá norski er höfði hærri, glæsimenni,
sannur Norðmaður. Konan hans er þrem árum yngri
en bóndi hennar, falleg kona, hvatleg með vinnulúnar
hendur. Bömin, einn sonur og þrjár dætur, gift og að
heiman farin. Ekki gat bóndinn hugsað sér betri næt-
urstað en hjá nautgriparæktarráðunaut Hálogalands,
hvílík heppni fyrir kúabónda úr Flóanum, enda var
spjallað eins og kvöldið leyfði við frábærar viðtökur
í mat og drykk. Meðal annars nýreyktum lax sem hús-
bóndinn hafði veitt og reykt sjálfur.
Að loknum kvöldverði tók bóndakonan úr Flóanum
úr pússi sínu slæðu í sauðalitum og lagði á herðar Áse
Stóver og sagði að hún ætti að eiga þetta. Það kom
undrunarsvipur á andlit norsku konunnar og hún spurði:
„Á ég að eiga þetta?“ Er svo var, vafði hún íslensku
konuna að sér og minntist við hana með heitum kossi
á vanga. Frændkonur tveggja þjóða — ísland—Noregur.
Er gestum hafði verið sýnt húsið, sem búið var þjóð-
legum munum, mörgum heima gerðum úr viði úr skóg-
inum og báru vitni lægnum höndum húsbóndans, voru
þeir leiddir til stofu, er þeir skyldu njóta svefns og
hvíldar. í stórri forstofu á neðri hæð hússins, sem bú-
in var sem sctustofa, sjónvarpi o. fl. var ofn, sem kynnt-
ur var viði og húsið var eingöngu hitað upp með. Ofn-
inn var sérstaklega gerður til að nýta heimafengið elds-
neyti úr skóginum á landareigninni. Úr þessari for-
stofu var gengið til gestastofu, er búin var hreinlætis-
tækjum, þar nutu langferðamenn ljúfrar nætur.
Árla er risið úr rekkju, gengið um garða, og margt
sem athygli vekur hjá langferðamanni. Að morgun-
verði loknum, aka Stóver hjónin með gesti sína út í
sveit, upp í svonefnda Hryggi, skógivaxið land, algrón-
ar hæðir með smá vötnum á milli, er bóndabýli standa
við, flest í óþægilega bröttum hlíðum, sem torvelda
heyskap. Pallar standa við vegina með mjólkurbrús-
um, sem mjólkurbíllinn á eftir að sækja. Á sumum býl-
unum er cingöngu sauðfé, öðrum kýr og einnig bland-
aður búskapur. Annars er hér tæknivæðing í örri þró-
un og mjólk sótt þrisvar í viku. Hingað upp í Hryggi
flýði fólkið, er Þjóðverjar dembdu sprenguregni yfir
Bod0 1940. Hér hýrðist það í skógivöxnum hæðum
uns ósköpunum linnti — og sumt lengur, sem tapað
höfðu húsum sínum í eldregninu.
Er ofan úr sveitinni kemur, býður Stóver að sýna