Heima er bezt - 01.11.1977, Blaðsíða 34

sat hinn jötunvaxni konungur og hvíldist. Þeir settust
báðir að snæðingi, því Hróðmar konungur vildi ekki
matast fyrr en Bjamharður kæmi.
„Á hvaða ferðalagi er þú, konungur," spurði Bjam-
harður.
„Það er sorgarsaga að segja frá og ýfir upp illa gróin
' _ lí
sar.
„Þú þarft ekki að segja mér þá sögu, Hróðmar kon-
ungur. Ég þekki hana í stórum dráttum. Ég vissi vel,
hver þú varst um leið og þú nefndir nafn Valdimars
prins. Sonur þinn er hér í höllinni, mikils metinn vegna
mannkosta sinna og atgervis. Líka eru þau komin hingað
Elísa, unnusta hans, og Hildibrandur greifi, faðir hennar.
Einnig er hér staddur sonur þinn, Víglundur. Nú er þú
einnig hér meðal vor. Mun ég leitast við að bera sáttar-
orð ykkar í milli.
Ég lét fara með þig hingað. Þarf að undirbúa Valdimar
prins undir komu Þína. Hann hefur verið veikur. Hefur
liðið mikið. En eftir að Elísa greifadóttir kom í leitimar,
er hann annar maður. Nú spyr ég þig, Hróðmar konungur.
Hver em þau sáttaboð^ sem þú býður Valdimar syni þín-
um? Hver er afstaða þín til hans?“
Hróðmar konungur hafði setið steinþegjandi. Hann tók
til máls á þessa leið:
„Herra prins. Ef þú getur sætt mig við Valdimar son
þá er ég þér skuldbundinn ævilangt. Mitt tilboð er það,
að hann taki við konungsvaldi mínu og ríki í minn stað.
Við Elísu greifadóttur vil ég líka vera sáttur. Gleður
það mig að vera viðstaddur brúðkaup þeirra, þó svo
framt, að sættir takist. Einnig vil ég sættast við greifann
Hildibrand, ef auðið verður. Ég hef nefnt það helzta sem
máli skiptir. Nú bíð ég eftir því, hvort sættir takast eða
ekki.“
>rÉg hef heyrt tilboð þitt, Hróðmar konungur, og met og
virði sáttavilja þinn. Mun ég nú fara að búa Valdimar
prins undir sáttafundinn, sem ég tel bezt, að fari fram
í viðurvist konungs. Býst ég við, að konungi sé umhugað
um að smámóttökuhátíð fari fram í þessu sambandi.
Þarf slíkt undirbúnings við.“ Að svo mæltu gekk Bjam-
harður prins á fund Valdimars.
Það hittist svo vel á, að Bjamharður prins hitti þau
Valdimar og Elísu, um leið og hann kom út úr íbúð
sinni.
„Ég var einmitt að leita að þér, Bjarnharður. Við Elísa
mín vorum stödd í sjúkrahúsinu, þegar komið var inn
með særðan mann á sjúkrabörum. Eitthvað var nafn
þitt nefnt í þessu sambandi. Viltu segja okkur nánar um
þetta.“
„Komið bæði með mér inn í íbúð mína. Þar getum
við talað saman í næði,“ mælti Bjarnharður, og opnaði
dyrnar.
í því bar Júlíu prinsessu þar að. „Ég er bráðlát að vita
nánar um þennan særða mann. Er kannski enn farið að
gera árás á höllina?“
„Ekki á höllina. Aðeins á mig.“ Svo sagði prinsinn þeim
frá viðureigninni og hjálp ókunna mannsins tröllaukna.
„Þetta tröllmenni, sem þú lýstir í frásögninni, minnir
mig á Hróðmar konung föður minn, væri hans von hér.
En þar sem hann er víðs fjarri, hlýtur. þessi maður að
vera annar en hann.“
„Segðu mér, Valdimar prins, hefur þér aldrei hug-
kvæmzt að sættast við föður þinn?“
„Því spyrð þú að þessu, vinur minn? Ég hef ekkert
hugsað um það mál. Get tæpast hugsað mér, að hann,
sá ofstopi, komi í sáttahug.“
„Því segir þú slíkt, Valdimar? Er nokkrum alls vamað?
Því gæti ekki föður þínum hafa snúizt hugur, svo hann
vilji einmitt sættast? Beinlínis þrái það?“
„Hvað áttu við, Bjamharður prins? Þú ætlar þó ekki
að segja mér, að Hróðmar konungur faðir minn sé kom-
inn og vilji sættast? Talaðu prins. Láttu mig ekki bíða
í þessari óvissu lengur.“
„Jú, Valdimar. Þetta var einmitt Hróðmar konungur,
faðir þinn. Ég rakst á hann sofandi, nokkru áður en
óaldarseggimir réðust á mig. Nú er faðir þinn orðinn
breyttur maður. Hann segist vera búinn að fara land úr
landi í leit að þér til þess að sættast við þig. Ég sagði
honum frá Elísu og föður hennar. Hann varð glaður við.
Sagðist gleðjast yfir samfundum ykkar Elísu. Einnig vill
hann vera viðstaddur giftingu ykkar, þó því eins að sættir
takist. '
Nú er þetta mál í þínum höndum, Valdimar prins. Nú
er það þitt að velja og hafna.“
Bjarnharður prins þagnaði. Hann leit á jötunmennið
heyja sína hörðustu baráttu, þá að yfirvinna sjálfan sig.
Þá skeði það, að röddin hennar Elísu hljómaði mild og
blíð:
„Elsku Valdimar. Þökkum guði, sem lét okkur hittast
aftur. Þökkum Bjamharði prinsi, sem nú ber sáttarorð
á milli okkar og föður þíns. HeyrSu, elsku Valdimar,
hvernig getum við verið ósátt við nokkum mann? Við,
sem eigum hvort annað?“ Rödd Elísu hljómaði eins og
klukknahlj ómur. Rödd engils frá öðrum heimi. Og það
var einmitt þannig. Þegar einhver er altekinn af góðleik,
vinnur og hugsar í samræmi við sínar beztu tilfinningar,
þá talar rödd til vor frá öðrum heimi.
Við orð Elísu og þann innileik, sem þeim fylgdi, mild-
aðist svipur Valdimars. Hinn dimmi svipur hvarf. Eldur
augnanna, sem minningamar endurvöktu, breyttist í gleði-
ljóma. Tröllmennið leit á Elísu og mælti: „Elísa, unnusta
mín. Ég hef mörg öflin þín, sé um líkamskraftana að
ræða. En þó er ég h'tils virði án þín, Elísa. Hvað sýndi
reynslan mér þessi ár, sem við vorum aðskilin?*1
„Söm er mín reynsla, Valdimar. Án þín er lífið mér
kvöl. Hugsum því um föður þinn, sem hefur komið um
langan veg til þess eins að sættast við okkur.“
„Já, Elísa. Þú hefur sannleik að flytja. Sú stund, sem
ég sá þig aftur, þarna í kjallaraholunni, var gleðistund.
Þá birti aftur í sálu minni. Þá sá ég inn í himinsælu og
dýrðar. Þvílík hamingja. Vissulega vil ég sættast við
föður minn. Hvar er hann?“
„Kæri vinur. Nú fer ég og sæki föður þinn. Nú hefur
þú unnið þína hörðustu orustu. Þinn stærsta sigur. Þakk-
aðu unnustu þinni, sem er engri lík að kvenlegum dyggð-
um,“ mælti Bjarnharður.
„Ef ég gleymdi þér, Bjarnharður prins, eða þér, Júlía
prinsessa, þá ætti ég ekki tilverurétt á þessari jörðu.
Með ykkur bæði mér við hlið og unnustu mína, Elísu,
finnst mér ég verða svo bljúgur og góður. Sæktu föður
minn, Bjamharður prins.“
Framhald í næsta blaði.
382 Heima er bezt