Heima er bezt - 01.11.1977, Blaðsíða 19

lagst við bryggju í Svolvær, eyju, sem er 460 km2 að
stærð með 9.600 íbúa, sem búa í fiskibæjum víðsveg-
ar á eynni. Hér í Svolvær kemur á land stærstur hluti
þess afla, sem dreginn er úr sjó við Lófót. Há fjöll rísa
í nágrenni bæjarins, með snjó í hl'ðum og tindum. Lún-
ir ferðalangar leita náttstaðar á Hótel Havly, en þar er
gist í nýtískulegu, fögru húsi skammt frá höfninni.
Dumbrauðum geislum hnígandi sólar slær á fjöll og
sund. Þó finnst ferðalangi að vestan eitthvað vanta,
litasamsetning er hér fábreytileg, ekki þetta sérstæða
draumaglit hnígandi vorsólar eins og á íslandi, enda er
hér engin nótt, lítill birtumunur dags og nætur um
Jónsmessuleytið langt norðan heimskautsbaugs.
Nóttin er ekki löng hjá bónda austan úr Flóa. Árla
þriðjudags er hann kominn niður að höfn. Menn eru
að smá tínast til vinnu sinnar. Miðaldra maður situr á
tunnu, með pípuna sína, auðsýnilega að bíða eftir
vinnufélögum, og bóndi gefur sig á tal við hann. Karl-
inn á tunnunni veit hvaðan gesturinn er, en hann er
orðvar þó hann svari öllu, sem um er spurt, hefur lifað
hörmungar stríðsáranna. Þá mátti heita að þessi bær
væri þurrkaður út og fólkið flýði til fjalla og skóga,
dimmir dagar, voða tímar. Bóndi undrast að hér nið-
ur við höfn eru menn á gangi í gráum fötum með
byssu um öxl. Jú, þetta er vegna bæjarins hér og hafn-
arinnar, samsvarandi lögreglunni á íslandi. Undrun
vekur, að hér sést ekki svartbakur, aðeins mávar, þeir
virðast ræfilslegir eru á snöpum eftir æti í görðum og
húsasundum. Fiskvinnslustöðvarnar ala ekki slíka fugla,
allt er nýtt, en hrafninum fjölgar, og þykir illur gestur.
Höfnin er undrasm'ði frá náttúrunnar hendi, aðdýpi
mikið, en afmarkast að mestu af eyjum og klettahólm-
um, ineð ótal krókum og afkimum, þar sem skip geta
lagst svo að segja hvar sem er. Norðan hafnarinnar rís
geysi hátt fjall er heitir „Svolværgjeita“. Ber nafn af
bergrisa hátt í fjallinu sem líkist geithafri. Á móts við
fjallið rís há brú, er tengir saman ysta útvörð hafnar-
innar við land, flata stóra klettaey. Um þessa bröttu
bergtinda liðast græn gróðurbönd til efstu brúna, hvar
sem rót getur tá tyllt. Nú sést vart fugl í bjargi, þó
mun hann gista þar á vorin, en ekki í stórum stíl. Rjúpa
heldur sig gjarnan í efstu skógarmörkum og refir um
fjöll. Á göngu sinni að stórri kirkju, mætir bóndi ung-
um manni með byssu um öxl, og byssusting í slíðrum
við belti. Hann er í hermannabúningi með skotfæra-
tösku við hlið, og fleira sem tilheyrir hans starfi. Hann
gefur sig á tal við þennan unga myndarlega frænda
sinn, býður góðan daginn, og kynnir sig, sem tekið er
af háttvísi. Hann brosir þegar bóndi segir: „Það er ekki
stríð núna“ og bendir á skotvopnið. „Nei en við höfum
vakt hér bæjarins vegna“. „Jæja“ segir sá gamli undr-
andi, svo skiptast þeir á brosi hvor til annars, og bóndi
bætir við „Hafið þið kannski vaktmenn hér uppi á
fjöllunum“. „Já, það gerum við, á mörgum fjöllum er
vakt nótt og dag“. Sá íslenski vill ekki spyrja frekar,
honum finnst þetta vera trúnaðarmál, vill ekki vita
Svolvter-kirkja.
meir, og veit að slíkt hefði ekki verið sagt við nábúann
í austri. Léttara hjal er upp tekið uns leiðir skiljast.
Kirkjan gnæfir yfir bæinn á stórri kletta hæð, sem
nálgast að vera mjór klettarimi, ekki ýkja langt frá
Svolværgjeita. Bratt er upp að þessu veglega guðshúsi
með háum klukkuturni og stórum bjargrisa, sem reist-
ur hefur verið við suðurhorn kirkjunnar. Á einni hlið
þessa bjargs er greypt koparplata, með nöfnum, fæð-
ingar- og dánardegi þeirra manna, sem létu l'fið fyrir
föðurland sitt, frá þessum bæ í síðasta stríði. Islensk-
ur bóndi finnur heita samúð líða um brjóst sitt, til
þessara föllnu norsku drengja. Létu þeir ekki einnig
líf sitt fyrir hann?
Ofan af klettahryggnum þar sem kirkjan rís, er víð-
sýni mikið, og fagurt. Víður fjallafaðmur umlykur
byggðina í fjarska, umvafinn blámóðu fjarlægðar. Blá
sund mynnast við vog og vík. Undrun vekja húsaraðir
á löngum hækkandi bergbrúnum norður með Svolvær-
gjeita, langt upp með fjallinu. Milli granítklappa og
hæða eru smá tjarnir með smá bátum bundnum við
landfestar. Hér á björkin sýnilega erfitt uppdráttar. En
hvar sem hola eða sprunga sést er hún nýtt og rætur
grípa sterku taki um eitthvað sem farandkarli er lítt
skiljanlegt. Andstæðnanna land — land fjalla, trölla og
skóga.
Morgunverðar er neytt á Havly, en bærinn kvaddur
um 10 leytið. Ekið er á tveim stórum langferðabílum.
Öðrum þeirra ekur kona, og karlinn úr Flóanum giskar
á að hún sé um þrítugt. Þeim verður vel til vina. Ekki
tók hún síður þessu stóra farartæki, en starfsbróðir
hennar, þó af karlkyni væri. Framhaid j næsta blaði
>£■
BRÉFASKIPTI
Elín Vilborg Friðvinsdóttir, Háaskála, Hofsósi, óskar eftir
bréfaskiptum við stráka og stelpur á aldrinum 19—21 ára.
Heiðrún Kristín Óskarsdóttir, Skuggabjörgum, Deildadal,
Skagafirði, óskar eftir bréfaskiptum við stráka og stelpur á aldr-
inum 17—19 ára.
Heima er bezt 367