Heima er bezt - 01.11.1977, Blaðsíða 31

hefðar, sem því miður hefur oft verið misnotuð, bæði
fyrr og síðar. Þú, forherti fantur, hyggst skora á hólm
einn þann réttlátasta og mikilhæfasta konung, sem nú
ríkir á vorri jörð.
En þetta mun misheppnast hjá þér, eins og allt annað
illt, sem þú hefur upphugsað.
Að vísu heppnast þér að sleppa við gálgann. En þér
hlotnast ekki sú sæmd að eiga vopnaviðskipti við Man-
freð konung.
Mín er hefndin. Morð þitt á föður mínum og afa slær
þetta vopn úr hendi þinni, hertogi. Hólmgöngu skaltu
fá, en það er ég, sem þú skalt fást við, en ekki konungur
vor. Þetta ber ekki að skilja svo, að ég viti ekki vel, að
konungur bæri sigur af ’hólmi í ykkar viðskiptum, enda
þótt hann sé sjúkur, og það einmitt fyrir þinn illa til-
verknað. Heldur er það hitt, að mín er hefndin að lögum.
Ég skora þig hér með á hólm, Grímar hertogi. Undan
þeirri áskorun sleppur þú ekki. Konungur vor er laus
allra mála í því efni.“
„Sannanir. Sannanir,“ öskraði hertoginn æfur af bræði.
„Þú biður um sannanir, Grímar hertogi, fyrir því að
hafa myrt eiginmann minn og föður, er þú sazt fyrir
þeim, er þeir voru á veiðiför^ léttvopnaðir og algerlega
óviðbúnir ófriði,“ mælti Ásta Karlotta. „Þá smásálarlega
lítilmenni og fávísa illmenni. Þú baðst eitt sitt um hönd
mína. Faðir þinn bar bónorðið fram fyrir þína hönd. Þér
var vísað frá. í hefndarskyni sazt þú í launsátri fyrir föð-
ur mínum og eiginmanni, eins og áður hefur verið frá
skýrt.
En þeir og þeirra menn urðu þér þyngri í skauti en þú
hugðir. Þeir komust út úr skóginum. Til þeirra sást.
Fjölmennur herflokkur þeysti af stað til hjálpar. Þú og
þínir menn flýðu inn í skóginn, eins og refir inn í greni.
Margir af þínum mönnum höfðu fallið, en ykkur vannst
ekki tími til þess að taka þá dauðu með ykkur. Valurinn
var kannaður. Hér er innsigluð yfirlýsing um það efni.
Þú krafðist sannana. Hér eru þær.“
Ekkjudrottningin rétti Bjarnharði prinsi innsiglað skjal.
Bjarnharður tók við skjalinu og mælti: „Yðar kon-
unglega tign og aðrir hér samankomnir eruð vottar þess,
að innsiglið fyrir skjali þessu er óbrotið. í viðurvist og að
ykkur ásjáandi brýt ég innsigli þetta og les það, er á
þetta skjal er ritað:
„Við undirritaðir vottum, að eftir vandlega könnun og
athugun hefur ljóst orðið, að þeir dauðu, sem eftir liggja
af árásarliði því er réðst á þá Bjamharð hertoga og Hró-
ar konung milda, voru úr liði því, er hertogasonurinn
Grímar stýrði.
Þessu til sönnunar fylgir með skjali þessu, sverð með
fangamarki Grímars hertogasonar. Það fannst skammt
þar frá, er orrustan byrjaði. Er allt útlit fyrir, að hann
hafi verið afvopnaður og sverðið þeytzt inn í skóginn og
ekki fundizt af eigandanum aftur.
Eftir eigin ósk, Ástu Karlottu, dóttur Hróars konungs
hins milda, sem er orðin ekkja með tveggja ára son sinn,
Bjarnharð Ríkharð Ríkharðsson, (seinna nafn sonar míns)
er þetta skjal ritað og vottfest. Einnig skal það sagt og
vottað, svo eigi verði síðar vefengt, að þeir dóu báðir,
Hróar konungur og Bjarnharður Ríkharður hertogi, son-
ur minn, af sárum, er þeir hlutu í þessari óvæntu árás.
Skal því litið svo á, að Grímar hertogasonur sé valdur
að dauða þeirra beggja. Verður að álíta þetta níðings-
verk, og Grímar hertogason sannan að sök.
Gert að Knútsborgt árið NN,
Ríkharður Vilhjáhnsson, (greifi).
Vottar:
Gunnsteinn Valsson,
Bryngeir Hrólfsson."
„Hvar er sverðið, móðir mín?“ spurði Bjarnharður
prins.
Móðir hans rétti honum hlut, er vandlega var um búið.
Bjarnharður tók við hlutnum, svipti umbúðunum af.
Kom þá í ljós höggsverð, gimsteinum skreytt, hið vand-
aðasta vopn. Sverðið gekk manna á milli. Bar öllum við-
stöddum saman um, að fangamark Grímars hertoga væri
á sverðinu.
„Neitar þú, Grímar hertogi, að vera eigandi að sverði
því, sem hér um ræðir?“ mælti konungur.
Hertoginn svciraði engu orði.
Konungur mælti: „Þá er þessu málþófi lokið. Grímar
hertogi sleppur við gálgann. Hefndin er Bjamharðar^ lög-
um samkvæmt. Grímar hertogi er sannur að sök á árás,
sem hafði í för með sér dauða þeirra beggja, Hróars
konungs milda og Bjarnharðar R. Ríkharðssonar hertoga
í Baldursheimi. Látum hólmgönguna byrja.“
Burtreiðarmennimir fóru báðir á sinn afmarkaða stað á
skeiðvellinum. Meíkið var gefið. Báðir þeystu fram. Þeir
mættust því nær á miðjum skeiðvellinum. Burtstöng her-
togans hrökk af skildi Bjarnharðar og sakaði hann eigi.
Aftur á móti gekk burtstöng prinsins í gegn um skjöld
hertogans og herklæðin. Bjamharður prins lyfti hertog-
anum úr söðlinum og hrópaði:
„Sjáið svikarann! Nú er föður míns og afa hefnt!“
Að svo mæltu steypti Bjamharður hertoganum dauð-
um til jarðar.
16. KAFLI
ÓKUNNI RIDDARINN.
Varla hafði unnizt tími til að fjarlægja lík hertogans af
burtreiðarvellinum, þegar hom var þeytt. Var þar kom-
inn riddarinn frá kvöldinu áður.
Kallari reið fram á völlinn og hrópaði: „Hér er ridd-
arinn kominn, sem skoraði þann á hólm, er nefndi sig
Bjamharð prins. Hvar er hann?“
Bjarnharður prins gekk fram og mælti: „Hér er ég,
tilbúinn að berjast við þig, hvort heldur er á hesti eða
fæti. Kom nær ókunni riddari.“
Riddarinn kom nær og svaraði:
„Þú ert drengilegur að sjá og líklegur til afreka. Þú
sérð, að ég treysti á grið þau, er þú bauðst mér. Nú vil
ég fá að mæla fram hólmgönguskilmálana. Þeir eru þess-
ir: Við berjumst fyrst með burtstöngum á herfákum með
alvæpni. Atrennurnar verði þrjár. Fari svo, að báðir séu
þá ósigraðir, skulum við stíga af baki hestunum og berj-
Heima er bezt 379