Heima er bezt - 01.04.1988, Qupperneq 6

Aldís Einarsdóttir frá Stokkahlöðum. Hún er nú 103 ára gömu! og
býr á Kristnesspítala.
skrifaðist heilbrigt eftir að hafa notað þessi lyf. Og svo kom
einnig til sögunnar aukin heilsugæsla á þessu sviði og held
ég að hún hafi haft mest áhrif.“
Hvernig var skólagöngunni háttað?
„Það var svo gott að vera í barnaskóla þegar ég var ung
því ef maður lagði svolítið á sig og náði nógu hárri einkunn,
var hægt að ljúka náminu ellefu eða tólf ára gamall. Það
gerði ég og hefði sjálfsagt ekki náð svona hárri einkunn
nema af því að ég kepptist við að geta lokið skólanum. Mér
leiddist alltaf í skóla, en kannski minnst í barnaskóla. Vet-
urinn sem ég var átta ára átti ég að vera í skóla í Litla-
Hvammi en mér leiddist svo að ég var mest heima. Afi var
líka heima og gat kennt mér. Á Grund var ég svo í þrjá
vetur og fékk svo frí í tvo vetur. Þá átti ég að læra dönsku
eftir útvarpinu en það varð nú lítið úr þvi. En ég fór í
tónlistarnám og lærði að spila á píanó. Nú er ég löngu hætt
að spila.“
Man ekki til að ég færi á beinið
Lá svo leiðin í Menntaskólann á Akureyri?
„Ég ætlaði aldrei í menntaskóla, en lærði þó undir
landspróf heima. Faðir minn hafði skóla heima á Kristnesi
í mörg ár og ráðin kennara, Eirík Kristinsson, sem kenndi
mér fyrir landspróf. Við kölluðum skólann Svartaskóla. Ég
var eiginlega keypt til að fara i menntaskóla. Uppáhalds-
merin hans pabba var fylfull og mér var lofað folaldinu ef
ég færi í Menntaskólann á Akureyri. Ég lét til leiðast og það
var auðvitað svo gaman í skólanum að ég hefði ekki viljað
missa af því. Félagsskapurinn var góður. Allir voru í
heimavist og skapaðist náið samband milli nemendanna.
Okkar bekkur þótti víst nokkuð ódæll. Skólameistari var
\Þórarinn heitinn Björnsson. Alveg elskulegur maður. Ekki
man ég hvort ég var tekin á beinið en mér finnst það trúlegt.
Þórarinn var fjölskylduvinur heima því hann og pabbi
höfðu verið saman í Gagnfræðaskólanum á Akureyri.
Brynjólfur heitinn Sveinsson kenndi okkur stærðfræði í
3. bekk. Hann var blindur á öðru auga og hafði gerviauga,
sem hann lokaði aldrei. Við vissum ekki að þetta var gler-
auga og í prófum starði það fram í sal og við þorðum ekki
að róta okkur. Einnig hann var heimilisvinur hjá okkur og
hafði verið með pabba í skóla. í þá daga var oft spilað
heima og glatt á hjalla.“
Þær skiluðu góðu hlutverki
Datt þér þá aldrei í hug að fara á bœndaskóla eftir stúdents-
prófið?
„Nei, mig langaði til að læra lyfjafræði, en þá var ekki
tekið inn í greinina á hverju hausti, og ekki það ár sem ég
varð stúdent. Því sótti ég aldrei um en sneri mér að hjúkrun.
Skólastjóri hjúkrunarskólans var Þorbjörg Jónsdóttir og
aðalkennari var Sólveig Jóhannsdóttir, sem voru báðar
mjög mætar konur og skiluðu sínu uppeldishlutverki
rækilega og vel inn í þjóðarbúið. Ég man líka eftir Jóhönnu
Bjömsdóttur deildarhjúkrunarkonu á karlagangi hand-
læknisdeildar. Hún var skemmtileg og sérkennileg kona.
Hún var hljóðvillt og sagði i í stað e. Það kunna víst allir
söguna um teppin sem átti að viðra úti á svölum.
Þegar ég hugsa til baka þá finnst mér að við systurnar
höfum ekki verið látnar vinna hefðbundin kvennastörf á
heimili okkar í uppeldinu. Við höfðum jú vissulega skyld-
Eiríkur og Kamilla foreldrar Auðar. Myndin er tekin á fyrstu
hjúskaparárum þeirra.
114 Heimaerbezt