Heima er bezt - 01.12.1995, Síða 29

Ritað Ósjálfrátt afA. Faranese Þýðing: Guðbrandur E. Hlíðar
á varð ég var við annan
flokk anda, sem báru eitt-
hvað í pokum, sem virtist
vera verðmætt. Fyrri hópurinn réðist
strax á hinn síðari. Þeir báru engin
vopn en börðust sem villt dýr með
tönnum og klóm, en neglur þeirra
voru líkastar klóm ránfugla.
Þeir rifu og bitu í kverkar hvers
annars eins og úlfar og tígrisdýr, þar
til að minnsta kosti helmingur þeirra
lá hjálparvana í valnum, en hinir
drógu verðmætin burtu (mér virtust
þau aðeins vera grjót).
Þegar allir, sem gátu hreyft sig,
voru horfnir, nálgaðist ég þá aumk-
unarverðu anda, sem lágu í valnum
og kveinkuðu sér, til þess að ganga
úr skugga um, hvort ég gæti aðstoð-
að einhvern þeirra. Það virtist vera
ónauðsynlegt. Þeir reyndu aðeins að
snúast gegn mér og bana mér.
Þeir voru líkari villtum dýrum en
manneskjum. Líkamar þeirra líktust
meira dýrum með langa handleggi
eins og á öpum, með óþjálar hendur
og fingur með nöglum, sem líLtust
klóm. Andlit þeirra voru varla lík
mannsandlitum, jafnvel andlitsdrætt-
irnir líktust dýrum og þeir lágu þarna
urrandi, svo að skein í langar úlfa-
tennur þeirra.
10. HLUTl
Mér duttu í hug hinar furðukenndu
frásagnir, sem ég hafði lesið um
menn, sem breyttust í varúlfa, og
mér fannst þessar verur næstum líkj-
ast þeim.
I skelfilegum, starandi augum
þeirra mátti lesa kænsku og slægð,
sem var mennsk, og hreyfingar
handa þeirra voru líkar og hjá dýr-
um. Auk þess gátu þeir talað og
blandað óhljóðin ragni og bölvi og
auvirðilegu tali, sem var frábrugðið
hljóðum dýra.
Ég spurði, hvort hér væru sálir.
Svar barst þegar:
„Já, jafnvel hér, glataðar, lágreist-
ar, niðurbældar, þar til sálin virðist
glötuð. Þó er að finna hér sálarfrjó.“
Þessir menn voru spænskir sjóræn-
ingjar, þrælasalar og þorparar. Þeir
höfðu farið svo illa með sig, að hið
mennska eðli virtist undirokað af því
dýrslega. Eðli þeirra var eðli villtra
dýra, og líf þeirra og barátta voru
samkvæmt því.
„Er þá til nokkur von fyrir þá?
Getur nokkur hjálpað þeim?“ spurði
ég.
„Jafnvel fyrir þessar sálir er til
von, þó að margar þeirra muni ekki
notfæra sér hana á næstu öldum. Hér
eru ýmsir, sem enn er hægt að
hjálpa.“
Ég sneri mér við, og við fætur
mínar lá andi, sem hafði skriðið með
harmkvælum í átt til mín og var al-
gjörlega að þrotum kominn. Utlit
hans var ekki eins dýrslegt og hinna,
og í óreglulegum andlitsdráttum
hans mátti þó sjá vott betra hugar-
fars.
Ég beygði mig niður að honum og
heyrði, að hann hvíslaði:
„Vatn, umfram allt vatn. Gefðu
mér vatn, því að ég brenn af
óslökkvandi eldi.“
Ég gat ekki gefið honum vatn og
vissi ekki, hvar þess væri von í þessu
landi, en gaf honum nokkra dropa af
safa þeim, sem ég hafði með mér frá
landi morgunroðans til eigin þarfa.
Ahrif hans voru furðuleg, því að
hann virtist verka sem lífsveigar.
Andinn settist upp og starði á mig,
um leið og hann sagði:
„Þú hlýtur að vera töframaður.
Þessir dropar hafa svalað mér og
slökkt þann brennandi þorsta, sem
hefur þjáð mig árum saman. Ég hef
þjáðst af brennandi þorsta, síðan ég
kom í þessa undirheima.“
Heima er best 421