Heima er bezt - 01.12.1995, Qupperneq 33

unnt að draga þá úr þeirri gröf, sem
þeir hafa grafið sér með illri breytni í
garð annarra.“
Röddin þagnaði, en við fikruðum
okkur niður klettavegginn, þar til við
náðum sléttlendinu fyrir neðan.
Þessir skelfilegu, leyndardóms-
fullu, dimmu skorningar í eilífu
myrkri, þessi fjöll eigingirni og und-
irokunar, höfðu valdið mér slíkum
hryllingi, að ég var sannarlega glaður
yfir fullvissunni um, að það væri
ekki lengur skylda mín að dveljast
þar.
* * *
Á ferð okkar komum við næst að
geysistórum skógi, en tré hans
minntu á draugakenndar furðuverur,
sem maður sér í martröð. Berar
greinar trjánna líktust lifandi örmum,
sem var baðað út til þess að hremma
og halda föstum hjálparvana vegfar-
endum, og ræturnar stungust upp úr
sverðinum eins og slöngur og mynd-
uðu þéttar flækjur, sem mönnum
varð fótaskortur í.
Svartir trjábolirnir virtust sviðnir í
eldi, og frá berkinum draup daunill
kvoða, sem hélt hverri hendi fastri,
sem studdist við hana. Svart,
flögrandi skúm umlukti greinarnar
eins og hula og gerði öllum villu-
gjarnt, sem reyndu að brjótast gegn-
um þennan steinrunna skóg.
Dauf, hálfkæfð óp heyrðust hér og
þar í skóginum, og víða sáust sálir í
heljargreipum greinanna, líkt og í
hlekkjum. Þær brutust um til þess að
losna en gátu ekki hrært sig.
Mér varð að orði:
„Hvernig eigum við að fara að því
að bjarga þessum öndum?“
Sumir voru flæktir í ræturnar, sem
héldu fótum þeirra líkt og í skrúf-
stykki. Hönd eins var límd föst við
trjástofn, en önnur var flækt í svörtu
skúmi, og sumum var haldið föstum
á höfði og öxlum af trjágreinum, sem
umluktu þá.
Villidýr flæktust um á milli
trjánna, og stórar leðurblökur flugu
yfir höfðum þeirra. Þó virtust þau
ekki geta snert fangana þrátt fyrir ná-
lægðina.
„Hvaða mannverur eru þetta?“
spurði ég.
„Þetta eru verur, sem horfðu með
gleði á aðra þjást, sem fórnuðu með-
bræðrum sínum fyrir villt dýr og
nutu þess að sjá þá sundurtætta. Það
eru allir þeir, sem á öllum tímum
nutu þess að sýna grimmd sína á
ýmsa vegu, kvöldu, ginntu í gildrur
og drápu þá, sem voru minni máttar.
Öllum er þessum öndum það sam-
eiginlegt, að þeir losna ekki, fyrr en
þeir hafa lært að sýna miskunnsemi
og meðaumkun með öðrum og sú
ósk sækir að þeim að bjarga öðrum
frá þjáningum, jafnvel á eigin kostn-
að. Þá munu þau bönd og hlekkir,
sem halda þeim föstum losna, og þá
munu þeir fara frjálsir til þess að
gera iðrun og yfirbót. Þar til megnar
enginn að hjálpa þeim eða losa þá.
Frelsi munu þeir aðeins öðlast fyrir
tilverknað eigin bæna og þrá eftir
miskunn.
Ef þú minnist sögu jarðar þinnar
og hugleiðir, að á öllum tímum og í
öllum löndum hafa menn kvalið,
kúgað og þrælkað meðbræður sína,
mun það vart furða þig, þó að þessi
risaskógur sé þéttbýll. Það var álitið
gagnlegt fyrir þig, að þú kynntist
þessum hræðilega stað, en þar sem
engir þeirra, sem þú sérð og hefur
meðaumkvun með, hafa náð nægum
þroska hjartans, til þess að þú getir
frelsað þá, munt þú nú fara til annars
staðar, þar sem þú getur gert margt
gott.“
* * *
Eftir að hafa yfirgefið þennan skóg
vonleysisins, höfðum við ekki farið
lengi, þegar ég sá mér til mikillar
gleði vin minn, Hassein, nálgast. En
þar sem ég minntist varnaðarorða
Ahrinzimans, gaf ég honum hið um-
samda tákn, og því svaraði hann
samstundis.
Hann sagðist færa mér kveðjur
föður míns og ástvinu, og gladdi það
mig mjög.
Hazzein tjáði mér, að næsta við-
fangsefni mitt yrði nú meðal þess
stóra hóps anda, sem einkum hafði
tileinkað sér illar kenndir og athafnir.
„Það eru þeir,“ sagði hann, „sem
hafa drottnað yfir mönnum og verið
leiðtogar þeirra á öllum sviðum en
misbeitt gáfum sínum og aðstöðu,
svo að árangur iðju þeirra varð bölv-
un í staðinn fyrir blessun.
Þú verður að varast snörur og tál-
beitur, sem þeir munu leggja fyrir
þig, til þess að freista þín, og þeir
munu með öllu móti reyna að svíkj-
ast að þér. Meðal þeirra eru þó
nokkrir, sem þú ert sendur til hjálpar.
Eðlishvöt þín og rás viðburða mun
skera úr um, hverjir fagna orðum
þínum og hjálp þín nær til.
Sennilega mun ég ekki geta fært
þér fréttir, en það kann að verða falið
öðrum, en minnstu þess að van-
treysta öllum, sem til þín koma og
geta ekki gefið það tákn og svar, sem
ég gaf.
Þú ert nú að því kominn að hefja
ferð þína um óvinveitt land, og þú
munt uppgötva, að þeir vita um
komu þína og hún er illa séð, hvað
svo sem þeir kunna að segja. Varastu
því öll fölsk loforð þeirra og van-
treystu þeim mest, sem þér kunna að
virðast vingjarnlegastir.“
Eg lofaði að hafa aðvörun hans í
huga, og hann bætti þvf við, að nauð-
syn krefði, að ég skildist um stund
við hinn trúfasta förunaut minn, sjó-
ræningjann, þar eð ekki væri öruggt,
að hann fylgdi mér á þau svið, sem
lágu fram undan mér. Hazzein lofaði
að fela hann umsjá anda, sem vildi
og gæti hjálpað honum, svo að hann
gæti brátt yfirgefið þetta dimma svið.
Þegar ég hafði beðið hann fyrir
ástsamlegar kveðjur til ástvinu minn-
ar og föður, sem hann lofaði að færa
þeim, skildust vegir okkar, og ég hélt
af stað í þá átt, sem mér var vísað á,
glaður í huga og endumærður af
þeim góðu og ástríku kveðjum, sem
hann hafði flutt mér.
Heima er best 425