Heima er bezt - 01.09.1996, Blaðsíða 12

Húsbyggingar og nýja
hlaðan
„Við byrjuðum að byggja íbúðarhúsið
okkar hér 1978 en þangað til bjuggum
við í lítilli íbúð í húsinu hjá Sigrúnu og
Halldóri. Við erum eiginlega enn að
byggja þetta hús, því það hefur oft þurft
að bíða meðan unnið var á öðrum víg-
stöðvum. Við byrjuðum reyndar á því
þegar við komum hingað austur að
byggja hlöðu við ijárhúsin. Næst kom
viðbygging við húsið fyrir verkstæði og
verslun og þar á eftir var röðin komin að
íbúðarhúsinu. Svo voru það sumarhúsin
og nú má segja að við séum komin í
hring því nú erum við aftur byrjuð á
hlöðunni og ætlum að endurbyggja hana
sem verkstæði og verslun. Þetta húsnæði
hér er orðið alltof lítið og þrengsli standa
okkur fyrir þrifum. Við getum ekki fjölgað starfsfólki og
höfum ekki pláss til að geyma timbur og annað sem til
þarf. Hlaðan verður á tveimur hæðum; vélasalur á neðri
hæðinni og verslun og verkstæði á efri hæðinni. Þangað á
fólk að geta komið og séð okkur við vinnu og vonandi
verðum við líka með muni frá fleirum til sölu. Gólfið í
hlöðunni verður nánast sýningargripur með gólfefnum úr
íslensku timbri. Við ætlum að skipta því niður í reiti og í
hverjum reit verður mismunandi gólfefni. Þar verður m.a.
lerki, börkur, birki og ýmislegt fleira. Þarna á fólk að geta
séð á einum stað, ýmsa möguleika með íslenskan trjávið.
Svo verður meira geymslurými, við erum í vandræðum
með lager því við þurfum að eiga 2-3 ára birgðir af
timbri, bæði þurru og blautu. Og þar er komið í þessum
rekstri, að við þurfum að fjölga starfsfólki en hér er ekki
pláss til þess. I hlöðunni getum við bætt við okkur starfs-
fólki, sem er orðið mjög nauðsynlegt.“
Abyrgð skólakerfisins
Hlynur telur að skólakerfið bregðist því hlutverki sínu
að kenna fólki að vinna með höndunum.
„Handverki er nánast sleppt í skólakerfinu. Það er svo
þægilegt að bjarga heiminum og unglingunum með því
að senda þá í íþróttir. Þannig á öllu að vera borgið. Það
eru settir peningar í að bæta íþróttaaðstöðuna og það er
gott og blessað en það geta ekki allir verið í íþróttum.
Svo eru ekki til peningar til að kenna nemendum handa-
vinnu. Það er ekki hægt að kalla það handavinnukennslu
þegar henni eru ætlaðar ein til tvær kennslustundir á
viku. Nú í vetur fengu nemendur í 10. bekk Egilsstaða-
skóla enga handavinnukennslu, því þeir höfðu engan
áhuga, það valdi enginn þetta fag. Þá er eitthvað að fram-
setningunni eða einhverju öðru. Það er ekki eðlilegt að
„ Söngsvanur “ úr íslensku birki.
fólk læri ekki að vinna með höndunum. Svo kemur þetta
fólk út á vinnumarkaðinn og kann ekki að nota hendum-
ar, kann ekki að beita sög eða hamri. Það getur vel verið
að það sé gamaldags að setja krakka inn í handavinnu-
stofu í dag og segja þeim að smíða úr spýtum en það er
hægt að gera svo margt annað. Það er mjög auðvelt að fá
krakka til að vinna með ýmis tæki og tól og til dæmis er
hægt að smíða útvarp eða eitthvað slíkt. Við glötum svo
miklu ef við kennum ekki fólki að vinna með höndunum.
Þau kynnast ekki sköpunarþörfinni og hafa jafnvel ekki
sjálfsbjargarviðleitni. í öllu sem fólk tekur sér fýrir hend-
ur koma upp vandamál af ýmsu tagi sem þarf að bregðast
við og leysa og það þurfum við að kenna. Margir hafa í
gegnum tíðina bjargað sér ágætlega með þeirri handa-
vinnukennslu sem fram fór í skólum, en þetta er ekki
kennsla í dag; 1-2 kennslustundir á viku. Nú gefst
kannski tækifæri til að breyta þessu, þegar sveitarfélögin
taka við skólunum. Það eru miklir peningar settir í af-
þreyingu fyrir unglinga; félagsmiðstöðvar og íþrótta-
mannvirki. Sveitarstjórnarmenn fá tækifæri til að verja
ljármunum til handavinnukennslu. Heimilisfræðikennari
greindi frá því í útvarpsþætti á dögunum að til kennsl-
unnar væru ætlaðar hundrað og tuttugu krónur á nemanda
í kennslustund. Það sér hver heilvita maður að slíkir Qár-
munir gefa ekki mikið svigrúm í heimilisfræðikennslu.“
Draumar
„Þegar við erum búin að koma hlöðunni í gagnið og fá
til okkar fólk í vinnu verður vonandi svigrúm til að
hreyfa sig eitthvað og skoða hvað aðrir eru að gera. Okk-
324 Heima er bezt
»