Heima er bezt - 01.09.1996, Blaðsíða 39

hjörtu og sek, slá þungt í barmi, á
meðan bekkjarsystkinin kveðja
kennslukonuna og hverfa létt í spori
fram úr skólasofunni. Bömin, sem
sitja eftir, telja það nú víst, að
kennslukonan ætli að stefna þeim til
fundar við Arnmund skólastjóra. Láta
hann yfirheyra þau og knýja fram
játningu á öllu athæfi þeirra við
Bergrósu. Hann eigi að ákveða refs-
inguna og skýra svo foreldrum þeirra
frá öllum málavöxtum. En Glóey
Mjöll fer að engu óðslega. Hún kem-
ur bókum og öðrum námsgögnum í
röð og reglu á kennaraborðinu, en
jafnframt fylgist hún með brottför
nemenda og samkennara sinna frá
skólahúsinu.
Brátt eru þeir horfnir úr augsýn.
Allt er orðið hljótt. Glóey Mjöll snýr
frá kennaraborðinu, róleg og yfirveg-
uð, og gengur til nemendanna
þriggja, sem bíða skelfingu lostnir,
eftir því að hlýða á fyrirætlanir henn-
ar með sakamál þeirra.
En unga kennslukonan er ekki í
neinum vígahug. Hún tekur sér sæti
beint á móti börnunum og virðir þau
fyrir sér örfá andartök. Hún les ótta
og sekt úr svip þeirra, en slíkt bendir
til vakandi samvisku og þetta var það,
sem hún vildi sjá. Hún ætlar nú ekki
að láta þau bíða lengur eftir uppgjöri
mála. Glóey Mjöll rýfur þögnina:
„Eg ætla að byija á því að leggja
spumingu fyrir ykkur þremenning-
ana,“ segir hún mildum, alvöruþung-
unr rómi. „Hvaða augum lítið þið
sjálf á það athæfi ykkar varðandi
Bergrósu litlu, sem ég var vitni að á
síðast liðnum degi?“
Börnin líta vandræðaleg og undr-
andi hvert á annað. Þau áttu von á allt
öðru, þegar kennslukonan hæfi upp
raust sína, en þeirri spurningu, hvað
þeim fyndist sjálfum. Þau vita í
fyrstu ekkert hverju þau eiga að
svara. Um stund ríkir þögn. Kennslu-
konan bíður róleg eftir svari. Hún vill
að það sé vel íhugað. En brátt tekur
annar drengjanna forystuna. Hann er
vanur að gegna því hlutverki í félags-
skap þeirra þriggja.
„Þetta var dálíðið ljótt,“ svarar
hann lágt. „En Bergrós er svo skrítin.
Pabbi hennar er fyllibytta og slæst
við kerlinguna, hana Sölvínu, þegar
hann er fullur, en hún er víst lítið
betri. Mamma er formaður bama-
vemdamefndar og kerlingamar, sem
eru með henni í nefndinni mæta
stundum á rabbfund heima, eins og
mamma kallar það. Þær tala svo hátt
ffam í eldhúsinu, að ég heyri hvert orð
inn í herbergi mitt. Ég hef heyrt þær
rabba um það, að líklega endi þetta hjá
Bóasi og Sölvínu með því, að nefndin
verði að skerast í leikinn og taka af
þeim forræði krakkanna, sem enn séu
eftir heima hjá þeim. En þær bara
rabba um þetta yfir kaffibolla.
Glóey Mjöll er fróðari eftir. En hún
er ekki hér með neinn marklausan
rabbfund, heldur stórt alvörumál til
umræðu. Hún lítur íhugul á forystu-
drenginn og segir festulega:
„Svo þér finnst athæfi þitt dálítið
ljótt?“
Hann kinkar kolli.
„En hvað með ykkur, hin tvö,
finnst ykkur það sama?“
Börnin kinka bæði kolli til sam-
þykkis.
„Hvernig haldið þið að barni líði á
heimili eins og því, sem hér hefur
verið lýst?“
Ekkert svar kernur við þeirri spurn-
ingu.
„Þekkið þið eitthvað þessu líkt af
eigin raun?“
„Nei,“ svara börnin öll, einum
rómi.
„Þið eruð lánsöm. En hvernig
fyndist ykkur að vera í sporum Berg-
rósar litlu?“
Þau svara ekki spurningunni en for-
ystudrengurinn segir, eins og þeim til
afsökunar:
„Það eru fleiri skólakrakkar en við,
sem hrekkja Bergrósu.“
„Hafið þið orðið áhorfendur að
því?“
Börnin kinka kolli.
„Ljótt er að heyra, en það er ekki til
umræðu hér og nú, heldur athæfi
ykkar þriggja, sem ég stóð að verki.
Ég mun seint gleyma neyðarópum
Bergrósar litlu, sem leiddu mig á
vettvang. í anddyri auðra húsa er ef
til vill stundum hægt að fela fyrir
mönnum verknað eins og ykkar, en
þið getið hvergi falið gjörðir ykkar
fyrir augum guðs. Hann sér og heyrir
allt, sem þið aðhafist. Jafnvel tár
Bergrósar litlu, af ykkar völdum, eru
talin. Hafið þið aldrei leitt hugann að
þessu?“
„Nei, aldrei,“ svaraði telpan og tár
leita fram í augu hennar. „Þá hefði ég
ekki gert þetta.“
Drengirnir svara engu, en dimmur
roði færist yfir andlit þeirra beggja.
Þeir eiga sýnilega í mikilli innri bar-
áttu. Glóey Mjöll heldur áfram máli
sínu:
„Eruð þið búin að gleyma
dæmisögu Jesú um misunnsama
Samverjan, sem þið í bekknum skil-
uðu í kristnifræðitíma hjá mér fyrir
fáum vikum, og ég leitaðist við að út-
skýra fyrir ykkur?“
„Nei, ekki alveg,“ svarar drengur-
inn, sem ekkert hefur sagt fyrr, einn
og sér. „Ég man eftir ræningjunum.“
„En þið hin, munið þið þá ekki eftir
manninum, sem féll í hendur ræn-
ingjunum, prestinum og Levítanum,
sem framhjá gengu, eða miskunn-
sama Samverjanum?“
„Jú, ég man eftir þeim öllum,“
svarar forystudrengurinn. Hann er
einn skarpasti nemandinn í bekknum.
„Ég man það líka,“ upplýsir telpan.
„Gott að heyra þetta. En hvaða per-
sónu dæmisögunnar vilduð þið helst
líkjast? Ræningjunum, sem réðust á
varnarlausan ferðamanninn, flettu
hann klæðum, börðu hann og fóru
síðan burt og létu hann eftir, hálf
dauðan? Prestinum, Levítanum, senr
gengu framhjá, eða Samverjanum,
sem nam staðar hjá særða manninum
við veginn, batt um sár hans, setti
hann upp á sinn eigin eyk og flutti
hann til gistihússins og bar umhyggju
fyrir honum?“
„Samverjanum, sem hjálpaði særða
manninum,“ svara börnin einróma.
„En særði maðurinn við veginn
gæti eins verið Bergrós litla.“
Framhald í nœsta blaði.
k
Heima er bezt 351