Heima er bezt - 01.09.1996, Blaðsíða 36

Telpan lítur tortryggin á Glóeyju
Mjöll og svarar ekki strax. Hún hefur
aldrei verið hræddari en nú, þegar
skólasystkini hennar, sem mest hafa
lagt hana í einelti og niðurlægt hana,
hafa verið staðin að verki og það af
kennslukonunni í bekknum þeirra.
Þessi skólasystkini hafa oftar en einu
sinni hótað henni, ef hún klagaði fyr-
ir kennaranum eða heima hjá sér og
henni hefúr aldrei komið til hugar að
reyna slíkt. Hvað skyldu þau gera við
hana ef hún segði nú allan sannleik-
ann, eftir að komist hefur upp um
þau á þennan hátt? Mundi það ekki
ráðast af því hvort óhætt er að treysta
þessari kennslukonu, hugsar telpan.
En hvenær er henni óhætt að treysta
öðrum? Glóey Mjöll hefúr að vísu
umborið hana betur en nokkur annar
kennari frá því að hún hóf skóla-
göngu og aldrei sent kvörtunarbréf
heim til hennar, eins og hinir hafa
stundum gert. Ef hún svarar ekki
spurningum kennslukonunnar núna,
verður hún þá ekki kölluð til yfir-
heyrslu hjá Arnmundi skólastjóra
strax á morgun? Nei, það vill hún
síst af öllu.
„Ég..., ég má ekki segja frá, ég...,
ég má ekki klaga fyrir kennaranum,“
stamar hún loks óttafúllum rómi.“
„Hver hefur bannað þér að segja
kennaranum þínum sannleikann?“
„Krakkamir.“
„En þú þarft ekkert að klaga fyrir
mér, ég sá með eigin augum hvað
fram fór. Hefúrðu oft áður orðið fyrir
svona áreitni?“
Glóey Mjöll endurtekur þá spurn-
ingu.
Telpan kinkar aðeins kolli.
„Eru þar alltaf sömu krakkar að
verki?“
„Nei, ekki alltaf, en þessir hrekkja
mig oftast,“ svarar Bergrós lágt og
lítur flóttalega til dyranna, sem
standa opnar, eins og hún óttist að
þar fyrir utan leynist áheyrendur. En
samfara þessari stuttu játningu er líkt
og losni um einhver höft, sem lengi
hafa ijötrað barnssálina og tárin
bijótast fram, án þess að hún fái
nokkurt viðnám veitt. En kennslu-
konan má ekki sjá hana gráta, hún er
ekki vön að gera slíkt fyrir framan
aðra. Bergrós rís stirðlega á fætur og
ætlar að hlaupast á brott en hikar. Ef
krakkarnir, sem drógu hana nauðuga
hingað inn, bíða nú í felum hérna
einhvers staðar fyrir utan og hafa
heyrt hvað hún sagði kennslukon-
unni, þá...
Lengra nær hún ekki að hugsa þá
hræðilegu hugsun. Glóey Mjöll er
komin að hlið hennar og leggur arm-
inn mjúklega yfir herðar henni.
„Svona, Bergrós mín,“ segir hún
þýtt og rólega. „Þú þarft ekki að fela
tárin þín fyrir mér, ég skil þau svo
vel og ég vil gera allt, sem ég get til
þess að hjálpa þér.“
Þessi hlýju og einlægu orð
kennslukonunnar ná að vekja örlítið
traust, þar sem áður var tilfinninga-
leg eyðimörk í brjóst telpunnar og af
óviðráðanlegri þörf hallar þetta van-
rækta barn, sem hvergi á örguggt
skjól, þreyttu höfði sínu að barmi
kennslukonunnar. Glóey Mjöll strýk-
ur úfið hárið frá andliti telpunnar
hægt og sefandi og þerrar tár hennar.
Ekkert rýfur þögn þessarar stundar
nema vindurinn, sem gnauðar um-
þetta gamla, auða hús. En í andartak-
inu gegnir það mikilvægu hlutverki.
Skyndilega tekur telpan snöggt
viðbrgað og reisir höfuðið frá barmi
kennslukonunnar.
„Ég..., ég átti að koma strax heim
úr skólanum í dag og gæta tvíbur-
anna,“ stamar hún með skelfingu í
svip. „Ég veit ekki hvað mamma ger-
ir við mig, hún ætlaði eitthvað út
með Fríðu á efri hæðinni. Þarf ég að
svara fleiri spurningum hjá þér?“
spyr hún svo og lítur vandræðalega á
Glóeyju Mjöll.
„Nei, Bergrós mín. Framhaldið
bíður næsta dags, en þú þarft engu
að kvíða í því efni. Ég vil sjá að þú
komist klakklaust héðan og ég ætla
að fylgja þér heim.“
Telpan svarar engu en feginleikinn
leynir sér ekki í svip hennar. Hún
þarf þá ekkert að óttast þótt bekkjar-
systkinin hennar þrjú, kynnu að
liggja í leyni. Þau mundu aldrei þora
að hrekkja hana í augsýn kennslu-
konunnar. En hvað skyldi svo
mamma hennar segja, þegar hún loks
skilar sér heim?
Útidyrahurð gamla hússins fellur
þungt að stöfum að baki kennslukon-
unnar og skjólstæðings hennar. Enn á
ný er það autt og yfirgefið. Glóey
Mjöll býður Bergrósu hönd sína og
spyr vingjarnlega:
„Eigum við ekki að styðja hvora
aðra á heimleiðinni?"
Telpan kinkar kolli. Hún færir sig
að hlið kennslukonunnar og smeygir
hönd inni í lófa hennar. Þær leiðast á
braut. Gatan er svellalögð. Vindurinn
stendur í fangið og gnauðar nötur-
lega. Telpan finnur framandi örygg-
iskennd við þessa nánu samfylgd
kennslukonunnar og telur sig vera
óhulta, á meðan slíkt varir. En sú
ógn, sem hún stóð frammi fyrir, þeg-
ar Glóey Mjöll birtist í anddyri
gamla hússins brennur enn á barns-
sálinni með knýjandi spurningu, sem
hún verður að leita svars við og fyrr
en varir hefur spurningin brotist fram
af vörum hennar:
„Eru til draugar?“
Glóey Mjöll lítur snöggt á telpuna.
„Hver er ástæðan fyrir því, að þú
spyrð um þetta, barn?“
Telpan hikar andartak. Hún átti
ekki von á spurningu á móti heldur
beinu svari.
„Krakkarnir sögðu,“ svarar hún
lágt, „að ljótur draugur væri í gamla
húsinu.“
„Fóru þau með þig þangað inn til
þess að fræða þig um þetta?“
„Já, og þau sögðust ætla að loka
mig inni í anddyrinu, svo þegar þau
væru farin, kæmi draugurinn og hirti
mig. Ég var ofsahrædd en ég gat
ekkert á móti krökkunum, ekkert
nema öskrað af skelfingu. Eru til
draugar?“ spyr hún svo öðru sinni
með miklum ákafa í röddinni.
„Nei, það eru engir draugar til,
nema í hugskoti þeirra, sem hugsa
ljótt og vilja hræða aðra. Þú mátt
skila því frá mér, ef einhver ætlar að
hræða þig oftar á þennan hátt.“
Svarið lætur vel í eyrum telpunnar
348 Heima er bezt