Æskan - 01.11.1960, Síða 11

ÆSKAN
f ARL BOLT og Fritz írændi hans höfðu leng-
ið frí úr teikniskólanum í borginni og voru
komnir á heimili Karls í Brennudalnum í
jólaheimsókn. Það liafði verið von á jteim —
en jaeir komu bara svo miklu fyrr en búizt
var við. Þeir komu svo að segja eins og þjófar á nóttu
mitt í öllum jólaönnunum. Einhverjir kennaranna höfðu
orðið veikir, þess vegna fengu Jjeir jólaleyfið svo snemma.
Heimili Karls var ekki venjulegt bóndabýli. Það til-
heyrði sögunarverksmiðju, þar sem faðir hans hafði at-
vinnu. Faðir hans var ekki heima. Hann hafði farið burt
í verziunarerindum og var ekki væntanlegur heim íyrr en
eftir jól — en nú komu þessir stóru drengir í staðinn.
Móður Karls þótti auðvitað ekki nema gaman að þeir
voru komnir. Það var bara svo leiðinlegt, að ekki skyldi
vera svell og hjarn, svo að þeir gætu verið úti og haft
eitthvað til að skemmta sér við, en því miður var leið-
inda veður, oftast rok og rigning, svo að jreir urðu að
hanga inni við. Þeir vildu gjarnan hjálpa til og gerðu
það sem Jreir gátu.
— Láttu okkur hafa eitthvað að gera, mamrna, sagði
Karl, — ég er viss um, að við getum flýtt eitthvað fyrir.
Þeir hömuðust við að höggva eldiviðinn til hátíðar-
innar — en Jtað tók ekki langan tíma — og svo var Jjví
lokið.
En svo var Jsað eitt sinn snemma morguns — Jteir voru
orðnir leiðir á því að vera hvorki fugl né fiskur og hafa
ekkert fyrir stafni — Jjegar allir aðrir voru önnum kafn-
ir — að það rann upp ljós fyrir Karli, var einna líkast
því, að hann hefði fengið vitrun í draumi. Hann rauk
ujjp úr rúminu og hljóp inn til nrömmu sinnar í hend-
ingskasti.
Hún var ekki komin á fætur, þetta var svo snemma
morguns. En það var bjart inni hjá henni, og hún var
vakandi. Og allt í einu stendur Karl við rúmstokkinn
hennar. Hún fær ekki einu sinni tíma til að verða hissa,
svo fljótur er hann að segja henni frá liugsunum sínum.
— Ég mundi allt í einu eftir honurn Kaldóri, mamma.
Hvernig líður honum?
— Kaldór. — — Nei, nú minnir Jjú mig á nokkuð,
Karl, segir mamma. — Það er reyndar nokkur tími síð-
an hann hefur verið á ferðinni. En þú veizt, að í jóla-
vikunni fær hann alltaf sendingar írá öllum húsunum
við verksmiðjuna, að minnsta kosti ekki seinna en á Þor-
láksmessu.
— Já, en ég ætla að fara til hans í dag, segir Karl, — við
Fritz getum farið báðir.
— Það er alltof langt að fara gangandi upp að Króki
í Jjessu veðri og færð um miðjan vetur. Þið ættuð að
draga það til morguns. Þú getur fengið Blakk lánaðan
hjá skrifstofumönnunum, svo getið ])ið ekið og kornið
heim aftur fyrir myrkur.
Karl svaraði engu, en hann fór og vakti Fritz sam-
stundis.
Þeir félagar gáfu sér varla tíma til að borða morgun-
187