Æskan - 01.04.1963, Qupperneq 6

menntamálaráðuneytin, menntafulltrúa sendiráða, vini og
ættingja, Alþjóðamenntastofnunina í New York-borg og
sigurvegara í ritgerðasamkeppni bandariska dagblaðsins
The New York Herald Tribune, sem haldin hefur verið
árlega nokkur undanfarin ár.
Ritgerðin má ekki vera lengri en þúsund orð. Engin regla
er sett um efni ritgerðarinnar önnur en sú, að hún skal
fjalla um sögu viðkomandi lands. Þó verður hún að vera
rituð á einhverju hinna fimm opinberu tungumála Sam-
einuðu ]>jóðanna, það er, á ensku, frönsku, spænsku, rúss-
nesku eða kinversku.
Tilmælum söguklúbbsins iiefur verið vel tekið hvarvetna
MANNKYNS-
SAGA
rituð af 13 til 17 ara
unglingum.
Við framhaldsskóla einn í bænum Hastings-on-Hudson
í New York-fylki er starfandi svonefndur Söguklúbb-
ur. Félagar klúbbsins eru nemendur á aldrinum 15
til 17 ára, er áhuga hafa á veraldarsögunni.
Það var fyrir rúmum 6 árum, að klúbburinn tókst á
hendur nokkuð sérstakt verkefni að áeggjan sögukennara
slcólans og ráðunauts klúbbfélaga. Verkefnið var að safna
ritgerðum unglinga af ýmsum þjóðum um sögu lands síns
og gefa síðan út í bókarformi undir nafninu „Unglinga-
mannkynssaga.“ Að baki þessa verkefnis liggur sú skoðun,
að skilningur ])jóða í milli mundi aukast, ef ungt fóllt vissi
meira um, hvað jafnaldrar þeirra viða um heim teija merki-
legast i sögu iands síns.
Þessi starfsemi fer þannig fram, að ár hvert kýs ltlúbb-
urinn nefnd til þess að sjá um bréfaskriftir og taka við
ritgerðum, sem berast. Þátttaka í ritgerðasöfnuninni er
bundin við þjóðir, er aðild eiga að Mennta- og Vísinda-
stofnun Sameinuðu þjóðanna, UNESCO. Nefndin hefur
ýmis ráð til þess að komast í samband við efnilega unga
„sagnfræðiritara" í þessum löndum. Má þar til nefna
hjá þeim, sem leitað iiefur verið til, og ]>egar hafa borizt
rúmlega 80 ritgerðir eftir unglinga á aldrinum 13—17 ára
frá jafnmörgum löndum lieims.
Það kennir margra grasa í þessum mikla fjölda ritgerða
og er ekki að efa, að marga mun fýsa að kynnast sjónar-
miðum hinna ungu manna, þegar bókin kemur ut. Verða
hér tilfærð nokkur ummæli örfárra þeirra: Gríski Jiöfund-
urinn lagði áherzlu á, að „Aþena....er vagga hugsjónar-
innar um hreinræktað og beint iýðræði," en í ritgerðinni
frá Brasilíu er sagt frá því, er þrælum var gefið frelsi árið
1888. í ritgerðinni frá Ceylon kemur fram sú skoðun, að
„Velmegun fylgdi i kjölfar Búddiiatrúarinnar. Byggingar-
list, höggmyndalist og málaralist blómgaðist.“ Austurríkis-
búi’nn minnir á, að land hans hafi „gefið heiminum ódauð-
leg menningarverðmæti, á timum hagsældar jafnt sem
hörmunga." Og loks vekur Líbanonsbúinn atliygli heimsins
á því, að þjóð hans hafi miklu lilutverki að gegna í fram-
tíðinni sem milligöngumaður í túlkun á málefnum hins
arabíska heims gagnvart þjóðum af öðrum menningai-
stofnum.
þeir aðeins undurfagra lind, sem him-
inninn speglaði sig í. Undrandi litu
■** þeir hvor á annan og síðan ut á hafið,
sem nú var einn skyggður flötur, og
sigurbogi, upplýstur af öllum litum
sólarljóssins hvelfdist yfir. Gullbúið
skip sigldi hægt og tígulega eftir
fletinum og mátti ekki greina haf né
himin fyrir ljósi.
Konungsdóttirin unga stóð í stafni,
skrýdd í fegursta brúðarlín, geislandi
af fögnuði. Konungssonurinn glæsti
stóð við hlið hennar og hélt í hönd
henni. Gömlu mennirnir struku tár
úr augum sínum, síðan brostu þeir
hvor til annars. Brúðurin hafði feng-
ið að fagna brúðguma sínum, hún,
sem var þeim báðum svo kær, var að
ganga til brúðkaups inn í himininn,
og þeir fylgdu fleyinu eftir, þar til
það hvarf inn í ljósið.
Þá litu þeir loks niður á lindina
björtu og tæru, geislandi af sólarljós-
inu. Hún myndi vissulega vera minn-
isvarði um hina björtu og hreinu sál,
sem hafði verið þeim öllum svo kær.
Og þarna stóðu nú þessir tveir
gömlu menn, sem bezt höfðu þekkt
konungsdótturina, er horfin var inn í
björt sólarlönd með brúðguma sínum-
Hafgolan lék við silfurhærur þeirra,
en niðri í fjöruborðinu velktist þang-
ið milli steina og minnti á tötralegar
flíkur, sem hægt er að varpa af sér
og íklæðast hinum l'egurstu, eins og
konungsdóttirin á klettaeynni.
Loks héldu þeir heim á leið. Víða
á eynni mátti sjá menn á gangi með
gleði í augum, því sannarlega höfðu
þeir líka litið hina dýrðlegu brúðför.
Jóhanna Brynjólfsdóttir.
106