Æskan - 01.07.1966, Blaðsíða 7

CHARLES DIC'KIÍNS
DAVÍÐ COPPERFIELD
^að, sem fékk okkur mikillar áhyggju, var, að vinnu-
^°na okkar, María Anna, hafði matinn aldrei tilbúinn
a réttum tíma, var alltaf að brjóta fallegu búsáhöldin
°kkar, fleygði alltaf teskeiðunum út í veður og vind og
8erði okkur ýmsan annan óleik.
»Heyrðu, Dóra mín góð,“ sagði ég dag nokkurn, „ætli
það
fyrir
væri ekki ráð, að þú ávítaðir hana Maríu Önnu
allt þetta framferði liennar? Það er hvort sem er
eri§in hemja á því, hvernig hún hagar sér."
»Það þori ég ekki fyrir mitt litla líf, því hún er miklu
°etur að sér og hyggnari en ég sjálf, og það veit hún
°sköp vel,“ anzaði Dóra.
»Já, en Dóra mín góð, ... þú verður þó að kannast
að það er allt annað en gaman að verða alltaf að
töa eftir matnum tímunum saman, ... svo ég minnist
^ nkki á allt það tjón, sem hún bakar okkurl" sagði ég
aivarlegur.
»Svona, góði rninn, ... nú máttu ekki vera ónærgæt-
við mig ... og ekki vera allt of ráðdeildarsamur ...
§ veit fullvel, að ég er blessaður óviti, ... en þú mátt
e ki vera reiður við mig.“
SVo mæltu fór Dóra að gráta og bar sig svo illa,
eg sá mér ekki annað fært en hugga hana og kjassa,
^ þess að aftur glaðnaði yfir henni.
^ f^ag nokkurn liafði ég orð á því við frænku mína,
^v°rt hún vildi nú ekki reyna að koma vitinu fyrir
lu í þessum efnum.
Frænka mín sá ekki sólina fyrir Dóru fremur en allir
aðrir og kallaði hana alltaf blessað blómið sitt. Hún
vildi alls ekki minnast á húsmóðurstörf við Dóru.
„Nei, Trot, það vil ég ekki. Dóra er eins og hvert
annað blessað barn, og þú verður að vera umburðar-
lyndur við hana. Hamingjan veit, hvort Iiún verður nokk-
urn tíma ráðdeildarsöm húsmóðir.. . Ég býst varla við
því... Hún er blessað smáblóm, og enginn er yndislegri
en hún! Þér þykir líka fjarska vænt um hana, Trot, og
það þykir okkur hinum líka.“
Við losnuðum ekki við Maríu Önnu. En þegar ég
minnist liðins tíma, vakna hjá mér endurminningar um
heilan hóp mestu vandræðastúlkna, sem fóru herskildi
um heimili mitt og bökuðu mér geysileg útgjöld.
Þrátt fyrir allt þetta leið okkur Dóru ágætlega, og
við unnumst liugástum.
Ég vann af kappi að hraðritun við blaðið og skrifaði
auk þess greinar og smásögur í ýmis tímarit. Það leið
ekki á löngu, þar til þó nokkurt orð fór að fara af mér
sem rithöfundi.
Starfi mínu hjá doktor Strong var nú lokið, en þar
sem við vorum nágrannar, heimsótti ég hann endrum
og eins. Hann var alltaf santur og jafn við konu sína
og gerði allt, sem í hans valdi stóð til þess, að lienni liði
sem bezt, en engu að síður veitti ég því athygli, að hún
var oft linuggin og ég þóttist vita, að hún hefði komizt
að grunsemd okkar um kunningsskap þeirra Jack Maldons.
dálítinn tíma var hann skírður og varð sannur læri-
sveinn Jesú Krists. Hjarta Maskepetoms, sem áður
hafði brunnið af hatri og vonzku, logaði nú af kær-
leika til mannanna.
Og dag nokkurn komu skilaboð til Svartfetanna.
Maskepetom er á leiðinni óvopnaður! Þegar höfð-
lugi þeirra heyrði þetta, stökk hann á fætur og
greip byssu sína. Hann þorði ekki á nokkurn hátt
að treysta þessum gamla, hættulega óvini. Rétt fyrir
utan þorpslandamærin mættust þessir tveir svörnu
^jendur einu sinni enn. Um leið og þeir sáust, tók
^íaskepetom bók úr leðurbelti sínu og rétti hana
Hátt á loft um leið og hann gekk brosandi í áttina
ól gamla höfðingja Svartfetanna. En Svartfetinn
^ar byssuna að kinn sér, miðaði vandlega og skaut.
í sama mund féll Maskepetom helsærður til jarðar.
Óvinir hans þyrptust í kringum hann og heyrðu
hann hvísla:
„Ég fyrirgef ykkur, af því að þið vissuð ekki,
hvað þið gerðuð."
Síðan sneri hann höfðinu til himins og sagði svo
lágt, að varla heyrðist:
„Góði Jesús minn og frelsari, nú kem ég.“
Þannig dó hinn hrausti Indíánahöfðingi Maske-
petom, sem af Guðs náð hafði lært að fyrirgefa
óvinum sínum. Og síðustu orð hans á þessari jörð
urðu eins og broddur í hjörtum margra, sem hlust-
uðu á hann.
(Lauslega þýtt og endursagt)