Æskan - 01.07.1966, Blaðsíða 18

*x*í><><x><><><x><><><><><í><><c><>«><>«><í>0<x><><><><í><í>«><^c><><><^e><><£><><ÞO^^
Fgrir yngstu
(esendurnn
t'ólskríkjan sat á steini fyrir utan túnið og söng
^ svo yndislega, þó sá hún enga áheyrendur í
kringum sig, en hún er vön því, blessuð sólskríkj-
an, að syngja jafn vel, hvort sem nokkur heyrir
til hennar eða enginn.
Nú víkur sögunni inn í bæinn á Svertingsstöð-
um. Bína stóð grátandi á baðstofugólfinu, en kisa
læddist fram göngin.
Þegar kisa kom út á hlaðið, heyrði hún fugls-
kvak. Hún læddist út túnið, og nam ekki staðar
fyrr en hún kom að steininum, þar sem sólskríkjan
sat, þá hleypti hún sér í hnút og fór að miða á
litla fuglinn.
Sólskríkjan hélt áfrarn að syngja og átti sér einsk-
is ills von, því að hún var svo saklaus sjálf. Hún
hefur ef til vill verið að syngja um dagghreinu
blómin og morgunroðann, eða hún hefur verið að
syngja góðum Guði lof fyrir ástríka umhyggju
hans. Var það ekki dásamlegt, að hún skyldi hafa
komizt svona klakklaust af allt fram á þennan dag,
eins og veturinn hafði verið harður!
Sólskríkjan hafði setið þarna á steininum með
samanlögðum vængjum, en nú fór hún að þenja út
vængina og ætlaði að lyfta sér til flugs. Þá þótti
kisu ekki vænlegt að bíða lengur. Hún stökk á
sólskríkjuna, hremmdi hana með klónum og stakk
henni upp í sig.
Kisa þóttist vel hafa veitt. Hún hljóp heim með
fuglinn, og segir ekki af ferðum hennar fyrr en
hún kom inn í baðstofuna.
<Sólókríkjan.
Bína var enn að gráta, en þegar kisa kom i1111
með sólskríkjuna, þá gleymdi hún hörmum sin’
um. Hún kenndi svo í brjósti um litla fuglinn.
„Slepptu litla fuglinum, segi ég,“ sagði Bilia'
Hún stappaði fætinum ofan í gólfið.
Kisu var um og ó, sem von var, en þó lét hu11
loks undan og sleppti bráð sinni.
„Ó, hann er þá lifandi enn, aumingja litli fu§^’
inn,“ hrópaði Bína og klappaði saman lófunulíl
af fögnuði, þegar sólskríkjan baðaði vængjunn111
og flaug út í gluggann.
Bína tók kisu í fang sér og hélt henni fasti1’
svo að hún gæti ekki stokkið aftur á litla fugli*1*1,
Sólskríkjan sá blómin og sólskinið og fagurbla311
himininn gegnum gluggann. En hvað hana la11^
aði sárt til að komast út. Hún var svo hrædd vl
hana kisu. Það var líka svo grátlegt fyrir hana, sel11
hafði alla ævi lifað undir beru lofti og flogið frj:l|*
um geiminn, að vera lokuð inni í þessum kofa. j
einskis barði hún máttlitlum vængjum sínum í rU
270