Æskan - 01.07.1966, Blaðsíða 16

Það var suð og hávaði í þorpinu
Abiline eins og í býkúpu þar sem allt
væri á ferð og ílugi.
Ef horft hefði verið á þorpið hátt
úr lofti, mundu íbúar þess án efa
hafa litið út eins og býflugur, þar
sem þeir þutu að einum vissum stað
úr öllum áttum; staðurinn var mark-
aðstorgið. Flestir mennirnir voru fót-
gangandi, þeir höfðu skilið hesta sína
eftir í stórum hópum við hina mörgu
hestageymslustaði.
Aðrir menn voru enn á hestbaki til
að sjá betur yfir höfuðin í hópnum og
létu heldur illa, æptu upp eða skutu
út í loftið til að undirstrika orð ræðu-
mannsins, sem talaði til mannfjöldans
af óhefluðu borði. Þessu borði hafði
verið draslað undir laufgaða krónu
eikartrés, eins af fáum trjám, sem
bærinn gat státað af, og við hlið ræðu-
mannsins stóð hreyfingarlaus mann-
vera.
*
Æfintýri
Buffalo Bill
Mannfjöldinn rak upp óp til saiO'
þykkis.
„Við sjáum um þetta mál sjálfó-
Við skerum upp herör á hendur þeSfj
um fjendum. Við byrjum á þessutn!
Svona voru ópin, sem mannfjöldin11
rak upp og hið síðasta var borið fi'al11
háværast og endurtekið af ölhu11
hópnum aftur og aftur.
Ræðumaðurinn rétti upp hendu1'11
ar. „Já, piltar,“ hélt hann áfral11'
„Svoleiðis á það að vera. Það e1^
margir hlutir, sem mæla á móti þv1 a
hegna dreng eins og þessum. En nú el
enginn tími til að vera með neinaI
veikgeðja grillur. Við náðum honul11
á búgarði nokkrum eftir að haUl1
hafði skotið einn bóndann í fótin11’
drepið hesta fyrir öðrum og lagðul
af stað með nautgripahjörðina. Halltl
er að vísu ungur, en ekkert neIlia
þrælmennskan frá hvirfli til ilja- ÉeS
vegna förum við með hann eins °$
^LOiUicim hittir 4^OiUt& ‘^JÍiU*
Þessi mannvera var aðeins ungur
drengur, stuttklipptur, freknóttur,
með uppbrett nef, árvökul, blá augu
og stór eyru, sem stóðu langt út í loít-
ið. Hann var í blárri skyrtu, geitar-
skinnsbuxum og gæruskinnshúfu með
hnéstígvél á fótunum. Allur þessi bún-
ingur virtist vera mjög óhentugur fyr-
ir hann að vera í og var nokkrum
númerum of stór, augsýnilega af full-
orðnum manni.
Drengurinn gat varla verið orðinn
fjórtán ára, en hinn alvarlegi og ró-
legi svipur hans, ásamt hinum stóra
búningi, gerðu hann að kynlegu sam-
blandi dvergs og manns í útliti.
„Trúið mér, piltar!" æpti ræðumað-
urinn, „það verður að stöðva þennan
nautgripaþjóf. Viku eftir viku hefur
það verið sama gamla sagan frá einum
bæ til annars: hestum stolið, naut-
gripum dreift í allar áttir, menn
skotnir saklausir hrönnum saman eða
bæirnir brenndir, þar til við getum
varla einu sinni kallað okkar eigin
líkama okkar eign. Meira en helming-
ur tíma okkar fer í það að eltast við
þessa þrjóta eða skepnurnar, sem þeir
stela. Þetta er óþolandi ástand og við
verðum að binda enda á það. Við
erum minntir á stjórnina, en hvað er
unnið við það. Hún gerir ekkert, og
mér virðist hún heldur ekkert liafa
ákveðið að gera í framtíðinni. Nú,
hvað eigum við þá að gera? Setjast
niður og láta þetta viðgangast? Nei,
vinir mínir! Ég hef ekki hugsað mér
það og ég geri ráð fyrir að þið hafið
ekki hugsað ykkur að gera það leng-
ur!“
hvern annan þorpara. Það er
eitt, sem getur bjargað honum-
gefum lionum tækifæri til að bjalS‘
lífi sínu. Tillaga mín er sú, að ef ö*1'1
segir okkur núna strax hvar féla8‘
lians hafast við, — svo að við
upprætt þá fyrir fullt og allt, " 1 ^
sleppum við honum frjálsum tu
fara hvert sem hann vill. En ef 11
er nógu vitlaus til að neita, þa ^
hann að gjalda verknaðar síns elllS
OJ ■ r ho11'
hinir. Finnst ykkur ekki ég geta
um gott tækifæri til frelsunar?“ .j
Hópurinn rak enn upp öskul ^
samþykkis, og byssurnar geltu elllS ^
þeim væri þegar beint að fangaU
En drengurinn hreyfði sig ekki- ^
Ræðumaðurinn gekk fast að h°|lL
og hristi axlir hans. £tj
„Þú heyrðir hvað ég sagði/ h1 e'
268