Æskan - 01.07.1966, Blaðsíða 6

H E F N D hins kristna Indíána.
■J^Jaskepetom eða „Bogni handleggurinn" eins og
hann var kallaður, var nafn á afar blóðþyrstum
Indíánahöfðingja. Einu sinni, þegar hann átti í
stríði við Indíána úr Svartfeta ættflokknum, særðist
hann þannig á handleggnum, að hann varð boginn
upp frá því. En frá þessari stundu bar hann óskap-
legt hatur í brjósti til Svartfetanna og þurfti ekki
annað en að sjá spor eftir þá í moldinni, þá brann
hann af hefndarþorsta.
Maskepetom var bæði grimmur og kænn. Hann
lagði margar hættulegar gildrur fyrir Svartfetana.
Og færi svo, að einhver þeirra félli í hendur hans,
biðu hans hræðilegar pyndingar eða dauðdagi.
En dag nokkurn kom kristniboði til þorpsins, þar
sem Maskepetom bjó. Hann sagði þeim frá frelsun
mannanna. Sagði þeim, að Jesús hefði dáið fyrir
syndir þeirra og vildi fyrirgefa öllum, sem vildu —
og þeir ættu því einnig að fyrirgefa óvinum sínum.
Maskepetom stóð fyrir utan tjald sitt og hlustaði.
Stoltur og kyrrlátur stóð hann lengi í sömu spor-
um og hlustaði ákaft. Hann tók eftir hverju ein-
asta orði kristniboðans. Hann tók sérstaklega eftir
því, að „Hinn mikli andi“ vildi fyrirgefa öllum og
taka í sátt við sig. — Þess vegna ættu þeir einnig
að fyrirgefa óvinum sínum. Indíánahöfðinginn braut
heilann um þetta og vildi ekki tala við neinn þetta
kvöld. Hann vildi vera í friði og ró.
Næsta dag komu nokkrir af hesturn Maskepetoms
á fleygiferð inn í þorpið. Indíáni nokkur stökk af
baki fyrir framan kristniboðann og bað hann í Hýl'
að koma og bjarga manni, sem væri bundinn við
píningarstólpann. Þegar kristniboðinn spurði nán-
ar um atvik þetta, fékk hann það svar, að þetta væri
maður, sem hefði svikið Maskepetom. „Bogni hand-
leggurinn" hafði sent son sinn upp í fjöll til þess
að sækja hesta. Leiðsögumaðurinn hafði svikið son
hans og drepið hann, en selt alla hestana. Síðan
sagði hann Maskepetom, að sonur hans hefði lirapað
fyrir björg, en hestarnir fælzt. Skömmu síðar komst
Maskepetom að þessum svikum og sendi menn sína
til þess að leita mannsins. Nú voru þeir komnir og
allir bjuggust við hinum hræðilegustu pyndingum-
Maskepetom sveiflaði sér á bak hesti sínum og
þeysti í áttina til svikarans. Síðan stökk höfðinginn
af baki við píningastólpann og lienti spjóti sínu
af heljarafli í stólpann, rétt ofan við höfuð manns-
ins, sem skalf frá hvirfli til ilja. Maskepetom horfði
grimmu augnaráði á skjálfandi manninn, en sagði
síðan:
„Þú hefur drepið einkason minn og verðskuldar
ekkert nema dauðann. í gær átti ég enga ósk heit-
ari en að mega þeyta spjóti mínu beint í þinn auffla
skrokk. En svo hlustaði ég á orð hvíta mannsins uffl
hinn „mikla anda“, sem fyrirgefur öllum. Ég v1^
sættast við hinn „mikla anda“ — og ég fyrirgef þé1
af frjálsum vilja.“
Svo djúp áhrif höfðu þessi orð á alla viðstadda,
að þeir gátu aldrei gleymt þessari áhrifamiklu stund.
Kristniboðinn stóð þögull og heyrði, er Maskepetoffl
bað þá að leysa svikarann og láta liann aldrei koffl*1
fyrir augu sín framar. Síðan sneri liann sér a^
kristniboðanum og sagði:
„Nú er reiðin á burtu úr lijarta mínu. Vilt þu
uppfræða mig með hjálp þinnar góðu bókar, þvl
að ég vil vera kristinn?"
Eftir að Maskepetom hafði verið uppfræddffl 1
258