Æskan - 01.07.1966, Blaðsíða 12

Fáum dögum eftir að Vilhjálmur skarlat var tekinn í
félagið, var Hrói höttur einhverju sinni snemma morg-
uns að reika um skóginn. Þá varð honum litið á mann
einn í hátíðabúningi, sem gekk með léttu og liðugu fóta-
taki eftir sléttunni og raulaði gamanvísu fyrir munni
sér. Gleði og ánægja skein úr andliti hans, rétt eins og
hjarta hans gæti ekki rúmað alla þá sælu, er honum
væri fyrirbúin. Næsta morgun sá Hrói höttur hinn sama
unga mann. Allt skraut hans var horfið, og hann var
búinn fornfálegum bændabúningi. Hann ráfaði seint og
mæðulega eftir veginum með hryggu yfirbragði. Við og
við heyrðist hann stynja þungan, eins og sárasta sorg
hefði gagntekið hjarta hans. Hrói höttur komst við. „Hvað
skyldi hafa valdið svo snöggum umskiptum?“ sagði Hrói
við sjálfan sig. „Vera kann, að ég geti eitthvað linað sorg-
legt, ef þér auðnast eigi að faðma brúði þína, áður e11
sól er af lofti.“ Því næst tók hann í hönd hins unga manris<
sem nú fór að eygja nokkra von, og leiddi hann á bui'1-
í kirkju þeirri, er Óli frá Dalnum hafði getið um, val
mikill viðbúnaður gerður til brúðkaups þess, er frain
átti að fara. Sjálfur biskupinn í því umdæmi var þar ko®"
inn í embættisskrúða, til þess að vígja saman brúðhjónin-
Allir íbúar þorpsins liöfðu streymt til kirkjunnar i ba'
tíðabúningi, til að liorfa á lrina viðhafnarmiklu hjóna-
vígslu. Gamall maður einn með hvítt skegg, er tók :1
bringu, bað leyfis að mega ganga inn í kirkjuna, og fókk
það. Hann var í síðri kápu svartri, og hafði hörpu í band1
á barrni sér. Hann settist nálægt altarinu og lagði hörp'
una við fætur sér, að líkindum ætlaði hann að leika a
hörpuna, er brúðhjónin gengu inn í kirkjuna.
Hrói höttur og Óli frá Dalnimi*
ir hans,“ og samstundis spratt hann fram úr runnunum
og stóð frammi fyrir hinum unga manni.
„Hvað gengur að þér, vinur?“ sagði Hrói við hann.
„í gær varstu léttur og liðugur sem fugl á flugi, en í dag
líturðu út eins og þú kæmir frá jarðarför."
„Hví spyrð þú um harma mína?“ svaraði hinn ungi
maður, „þú munt þó varla geta ráðið bót á þeim.“
„Hundrað bogmenn, jafnsnjallir hverjum þeim, sem
bent hefur boga, lúta mínu boði og banni,“ svaraði Hrói.
„Hjálpaðu mér þá,“ greip hinn ókunni maður fram
í, „og skal ég þá vera þér tryggur vinur alla ævi. Ég heiti
Óli frá Dalnum. í gær stóð til, að ég fengi hinnar fríð-
ustu meyjar, sem til er á jarðríki. í dag er hún neydd
til að giftast gömlum, ágjörnum riddara, sem hún hefur
mestu andstyggð á.“
„Hvar á brúðkaupið að standa?“ spurði Hrói.
„í hinni litlu kirkju í dal Jreim, sem liggur á milli
þessa skógar og Nottingham," svaraði Óli, „það er aðeins
hálfa aðra mílu í burtu héðan.“
„Við sjáum til, hvað gera má í Jrví efni,“ svaraði Hrói.
„Komdu nú með mér, kunningi, og jrað þykir mér undar-
Nú kom gamli, alvarlegi riddarinn og leiddi við hönó
sér hina fríðu mey. Ungar hvítklæddar stúlkur stráð11
blómum á veginn, og hörpuslagarinn hrærði strengin11 a
hörpu sinni. Aumingja stúlkan virtist tilfinningalaus fyrl1
öllu, er fram fór í kringum hana. Hún gekk hægt áfral11
og horfði í gaupnir sér. Tárin streymdu af augum he®1
ar og hrundu niður fagrar, fölar kinnarnar. Riddarin11
lét það ekki á sig fá, heldur dró hana vægðarlaust upp
altarinu. Biskupinn opnaði handbókina og bjóst til a
hefja vígsluna, en J)á heyrðist rödd drynja, þaðan sel11
hörpuslagarinn sat, og mælti Jressi orð: „Ég banna Jietta
hjónaband!“
Biskupinn var óvanur slíku, og vissi ekki hvaðan a 6lf
stóð veðrið. Hann hætti Jregar og litaðist um. „Ko® ljl(
fram, hver sem þú ert, og láttu oss heyra ástæður þínar>
mælti hann loks eftir nokkra Jrögn.
„Þennan afgamla fausk hefur hin unga mær ekki kos1
að eigin vild,“ mælti hörpuslagarinn, „fyrir Jrví banþ^
ég hjónabandið." Því næst Jrreif hann af sér falsskegg
og snaraði af sér kápunni, og kenndu menn Jrá, a®
var kominn Hrói höttur. Hann brá síðan horninu a