Æskan - 01.02.1971, Page 8

Þær ganga í síSasta sinn niður skólatröppurnar.
BR1TTA 09 Maja
oksins er burtfararprófinu lokið. Loksins ganga
þær í síðasta sinn niður skólatröppurnar. —
Skólanáminu er lokið. — Lífið sjálft er að
hefjast. Britta og Maja, þessar tvær óaðskiljan-
legu vinkonur, yfirgefa skólann sinn í síðasta skipti. —
En hvað tekur nú við? Hvernig vegnar þessum tveimur
vinkonum?
Britta hafði alltaf ætlað sér að verða afgreiðslustúlka
í búð, og daginn eftir prófið gekk hún til verzlunarstjóra
í stóru fyrirtæki og sótti um stöðu. Hún fékk hana þegar
í stað.
Hún komst þó ekki að sem afgreiðslustúlka í fyrstu.
Fyrst varð hún að vinna sem eins konar sendill og hafði
mjög lágt kaup. En eftir nokkra mánuði fékk hún smátt
og smátt að hjálpa til við afgreiðsluna.
Britta fékk smátt og smátt að hjálpa til við afgreiðsluna.
Það var sannarlega stór stund, þegar hún lagði fyrsta
strangann á borðið fyrir framan viðskiptavininn og sagði
brosandi: „Gjörið þér svo vel,“ og tók svo við peningun-
um, sem hún lét í kassann.
Britta var mjög reglusöm og reyndi að hafa allt í röð
og reglu, sem henni kom við. Hver hlutur á sínum stað —
voru hennar einkunnarorð. En það reyndi oft á þolin-
mæðina að þurfa að tína allar þessar vörur saman aftur
eftir að einhver erfiður viðskiptavinur hafði viljað fá að sjá
alla hluti. Maja hafði aftur ákveðið að verða skrifstofu-
stúlka. En einnig hún varð að byrja á byrjuninni. Það litla,
sem hún hafði lært í vélritun, náði skammt.
Maja gekk á námskeið tvö kvöld í viku til að læra vél-
ritun. En auk vélritunar lærði hún bréfritun, bókfærslu og
aðrar verzlunarskólagreinar. Brátt komst hún að sem lær-
lingur í stóru verzlunarfyrirtæki. — Það var erfitt. Á daginn
varð hún að vinna, en á kvöldin varð hún að sækja nám-
skeið. Vinnan í fyrirtækinu var þó sannarlega nógu þreyt-
andi, en hún var eingöngu í því fólgin að skrifa fylgibréf.
Annars var Maja dugleg og kappsöm. Hún stefndi upp
á við. Hún skyldi halda áfram að læra .þar til hún næði
Maja stefndi að því að verða einkaritari forstjórans.
því marki að verða einkaritari forstjórans. Það var betur
launað starf og tilbreytingarmeira. Hinir, sem gerðu sig
ánægða með að standa í sömu sporunum alla ævi, máttu
skrifa fylgibréfin. Þessar tvær vinkonur héldu þó alltaf
saman, þegar þær gátu. Og báðum þótti gaman að dansa
og skemmta sér.
Að einu leyti voru þær þó ólíkar: Britta vildi aldrei
dansa við pilta, sem hún fann áfengisþef af. Við þá var
hún alltaf köld og tómlát. Hún vísaði jafnan á bug öllum
tilraunum þeirra til nánari kunningsskapar. Maja setti þetta
aftur á móti ekki fyrir sig. Hún spjallaði við þá, dansaði
við þá og gaf þeim undir fótinn.
,,En að þú skulir geta verið með þessum piltum," sagði
Britta gröm.
„Það gerir ekkert til,“ svaraði Maja. „Ekki verð ég neitt
verri fyrir það. Og ef ég á að segja þér eins og er, þá
finnst mér sem strákarnir verði bara skemmtilegri, ef þeir
hafa bragðað áfengi."
„Þessu trúi ég varla," sagði Britta. „Þessu er alveg
öfugt farið með mig.“
Britta varð þess alltaf meir og meir vör, að þær Maja
áttu ekki saman lengur. Þær höfðu svo ólíkar skoðanir á
mörgu. Bilið milli þeirra varð alltaf breiðara, og árangurs-
laust reyndi Britta að ná Maju aftur til sín.