Æskan - 01.02.1971, Blaðsíða 10

KODADAD ogjræður hans
m
Kodadad opnaði dyr, sem lágu niður i kjallarann, og
litaðist um þar niðri. Fann hann þar margt fólk, sem ris-
inn hafði tekið til fanga og ætlað að hafa sér til matar
síðar meir. Þetta fólk grét nú af gleði og varð frelsinu
fegið. Innst inni i kjallaranum fann hann konungssynina,
sem hann var að leita að. Kodadad varð svo glaður yfir
þessu, að hann gat ekki stillt sig um að faðma þá að sér.
Uppi i höllinni voru óhemju auðæfi, en allt þetta hafði
risinn tekið af ferðamönnum. Reyndi nú hver að þekkja
sinn varning og sína muni, og fengu flestir kjallarabúar
eignir sínar aftur.
„En hvernig getið þið flutt allt þetta á brott með ykkur?“
spurði Kodadad.
„Jú, það er auðvelt,“ svaraði einn fanganna. „Ófreskja
þessi stal úlföldunum okkar líka, og munu þeir vera I
hesthúsi hallarinnar." Þeir fóru þegar að leita I hesthús-
unum og alit stóð þetta heima, þeir fundu ekki aðeins úlf-
aldana, heldur einnig hestana góðu, sem konungssynirnir
áttu. Allir voru I góðu skapi, þegar kaupmennirnir og aðrir
fangar riðu úr hlaði hallarinnar og hrópuðu þakklætis- og
kveðjuorð til Kodadads, sem nú varð einn eftir ásamt
stúlkunni og kóngssonunum, bræðrum sínum.
„Hvað nú um framtíð þina?“ spurði Kodadad stúlkuna.
„Ég held, að bezt sé ég segi sögu mína,“ svaraði hún.
„Þú veizt, að ég er kóngsdóttir, en fjendur föður míns
hröktu hann af veldisstóli og drápu hann. Ég bjargaði líf-
inu með því að flýja út í eyðimörkina. Allt þetta hófst
eiginlega þannig, að dag einn, þegar faðir rrrinn var á veið-
um, rakst hann á villiasna. Þennan asna elti hann allan
daginn til kvölds og gætti sín ekki á því, að villugjarnt
var á þessum slóðum. Um kvöldið sá hann loks Ijósbjarma
inni í skóginum og gekk hann í átt til Ijóssins. Fann hann
þar fyrir skógarkofa, og inn um gluggann sá hann risa
einn ferlegan sitja við eld og steikja uxaskrokk milli þess
sem hann svalg vín. Einnig sá faðir minn fagra stúlku
með bundnar hendur, og stóð barn eitt litið við hlið
hennar og grét hástöfum. Fyrst datt föður mínum í hug
að freista þess að drepa risann og frelsa stúlkuna, en sá
þó í hendi sér, að ekkert afl hefði hann á við dólg þennan.
En skyndilega greip risinn í hár stúlkunnar og gerði sig
líklegan til að hálshöggva hana. Þá greip íaðir minn boga
sinn og skaut ör að risanum. Var hann svo heppinn að
hitta hann i hjartastað, og hné dólgurinn dauður niður.
Faðir minn flýtti sér nú inn í kofann og spurði ungu
stúlkuna, hvernig stæði á högum hennar.
„Ó, herra minn! Hve ég er þér þakklátl. Maðurinn minn
er fursti, sem ræður yfir mörgum ættflokkum úti við
ströndina. Þessi risi, sem hér liggur dauður, var einn af
liðsforingjum hans. í gær rændi hann mér og barninu
og flutti mig hingað.“
„En nú eru raunir þínar á enda," sagði faðir minn. „Á
morgun förum við heim í riki mitt, Dergabar, en þar er ég
konungur. Þar getur þú búið, þangað til maður þinn sækir
þig.“ Og þangað fóru þau daginn eftir. En það liðu ár og
dagar og ekkert bólaði á furstanum eða sonum hans. Barn
þessarar stúlku, sem faðir minn frelsaði, var drengur, og
er hann óx upp, tók hann að leggja hug á mig. En í þvi
efni hafði faðir minn önnur áform. Þá varð pilturinn fok-
vondur. Hann kom af stað uppreisn gegn föður mínum,
sem endaði með þvi, að hann var drepinn, og beið þá
pilturinn ekki boðanna en lét útnefna sig konung. Stór-
vezírinn, þjónustustúlka og ég tókum það ráð að flýja
land á skipi, en við hrepptum mikinn storm. Skipið fórst
við ókunna strönd, en fyrir tilviljun skolaði ein aldan mér
á land með lífsmarki. Þegar blessuð sólin hafði þerrað
mig og hresst næsta morgun, heyrði ég, að hópur reið-
manna nálgaðist. Foringi þeirra mælti: „Vesalings stúlka,
hver ert þú, og hvernig ert þú hingað komin?" Mér leizt
vel á mann þennan og sagði honum því sögu mína. Þá
brosti maðurinn til mín og sagði mér, að hann væri prins,
og skyldi hann nú fylgja mér heim til móður sinnar, sem
væri drottning. Eftir stuttan tíma vorum við gift, og allt
virtist leika í lyndi. Þó fór það svo, að skömmu seinna
kom fjandmannaher, sem sigraði skjótlega heimaliðið, en
ég og maðurinn minn flýðum i litlum fiskibáti. i tvo daga
vorum við á reki um hafið, en á þriðja degi sáum við
stórt skip nálgast. Því miður reyndist þetta skip vera sjó-
ræningjaskip. Þeir drápu manninn minn en tóku mig til
fanga, en síðar, þegar skipið kom að landi, fór einn af
sjóræningjunum með mig áleiðis til bústaðar síns, sem
var einhvers staðar uppi í sveit. Þá var það, að þessi risi,
sem búið hefur hér, tók mig til fanga eftir að hafa fellt
sjóræriingjann og fylgdarmenn hans.“
Kodadad komst við af frásögn þessarar fögru konu, og
i raun og veru var honum farið að þykja vænt um hana.
Hann hafði því enga vafninga á því, en spurði hana, hvort
hún vildi giftast sér, og ekki stóð á jáyrði stúlkunnar.
Kodadad sagði nú stúlkunni og bræðrum sínum, hver
hann var, og síðan var haldið brúðkaup í þessari risahöll.
En enginn má sköpum renna. Þegar bræður Kodadads
heyrðu, hver hann var, fylltust þeir öfund, og nóttina
næstu á eftir brutust þeir inn til hans honum að óvörum
og misþyrmdu honum svo, að hann lá í óviti. Síðan tóku
þeir hesta sína og héldu heim til föður síns, sem varð
glaður yfir að sjá þá aftur. Ekkert þóttust þeir vita um
Kodadad.
Á sama tíma lá hann fárveikur í höllinni og þó I góðri
umsjá hinnar ungu konu sinnar. Hún sá þó, að leita þurfti
læknis til manns síns, og lagði hún af stað þeirra erinda
út í eyðimörkina. i iitlu þorpi hitti hún lækni, sem fús
var að fylgja henni til hallarinnar. Meðan þessi læknir
stundaði Kodadad, fékk hann að heyra söguna um það,
hvernig bræður Kodadads höfðu misþyrmt þessum bróð-
ur sinum, þrátt fyrir það, að hann hafði frelsað þá úr
klóm risans.
10